คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1374
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1374
“ถ้าเธอไม่เห็นด้วยก็ไม่เป็นไร! ฉันจะยอมบอกเคล็ดวิชาคัมภีร์ศึกโลหิตแปดทิศแค่วันละสองประโยคเท่านั้น!” แดร์ริลพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยขณะหันมายิ้มให้ควินซี “เธอบอกว่าเธอเกลียดฉันนักหนา แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเธอจะไม่ฆ่าฉันทิ้ง หลังจากที่ฉันบอกเคล็ดวิชาทั้งหมดกับเธอไปแล้ว?”
จากนั้นแดร์ริลก็พูดต่อว่า “แต่ไม่ต้องกังวล ฉันสัญญาว่าครั้งนี้ฉันจะบอกเคล็ดวิชาที่แท้จริงกับเธอ แต่ฉันจะบอกแค่วันละสองประโยคเท่านั้น ถ้าเธอไม่ตกลงก็ฆ่าฉันได้เลย”
“คุณ!”
เมื่อได้เห็นความมุ่งมั่นในแววตาของแดร์ริล ใบหน้าของควินซีก็ซีดลงทันที เธอทำได้เพียงกัดฟันแน่นและยอมทำตามข้อเสนอของเขา “ก็ได้! ฉันจะยอมให้คุณบอกเคล็ดวิชาฉันวันละสองประโยคก็ได้!”
‘ฮ่า ๆ! เธอเป็นถึงเจ้าหญิงผู้สูงส่งและสง่างาม แต่ท้ายที่สุดเธอก็ต้องยอมจำนนต่อฉัน!’
แดร์ริลรู้สึกเพิ่งพอใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น จากนั้นเขาก็พยักหน้าและพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ ตั้งใจฟังให้ดี ๆ ประโยคแรกของเคล็ดวิชาคัมภีร์ศึกโลหิตแปดทิศคือ การถ่ายโอนพลังงานไปยังจุดฝังเข็มที่ข้อเท้า ไขว้มือของคุณไว้ด้วยกัน”
ควินซีขมวดคิ้วและพูดว่า “แต่ที่สุสานโบราณของลิโป้วันนั้นคุณบอกฉันว่า การถ่ายเทพลังงานไปยังจุดฝังเข็มที่ต้นขา วางฝ่ามือของคุณเข้าด้วยกัน!”
แดร์ริลยิ้มให้ควินซีอย่างคลุมเครือและพูดขึ้นว่า “ฉันตั้งใจบอกเธอแบบนั้น! ฉันอยากให้เธอได้พักผ่อนสมองก็เท่านั้น แต่ฉันไม่คิดว่าเคล็ดวิชาที่บิดเบือนนั้นจะเผาเสื้อผ้าของเธอได้!”
“คุณ!” ควินซีทั้งอายและโกรธในเวลาเดียวกัน เมื่อเธอเห็นว่าเขาสามารถพูดเช่นนั้นได้หน้าตาเฉย ร่างของเธอก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรง
หลังจากที่แดร์ริลพูดประโยคที่สองจบแล้วเขาก็พูดกับเธอว่า ”ที่รัก ฉันบอกเธอครบทั้งสองประโยคแล้ว เพราะฉะนั้นเธอควรจะปล่อยฉันออกไปได้แล้ว”
หากปราศจากพลังภายใน แดร์ริลจะไม่สามารถทนความเหน็บหนาวได้นาน
“หุบปาก!” ควินซีหน้าแดงก่ำ จากนั้นเธอก็ตะโกนขึ้นว่า “อย่าบังอาจเรียกฉันว่าที่รักอีก!”
ในขณะกล่าวเช่นนั้น ควินซีก็ไม่สามารถเก็บซ่อนอารมณ์โกรธเอาไว้ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเธอได้เห็นดวงตาที่หื่นกระหายของเขา!
ดังนั้น แดร์ริลจึงทำได้เพียงพยักหน้าและยิ้มอย่างขมขื่น “ก็ได้ ฉันจะเลิกเรียกเธอแบบนั้น!”
พรึบ!
ควินซีเดินไปที่อ่างไม้และใช้พลังภายในของเธอละลายน้ำแข็งทันที จากนั้นเธอก็หันหลังกลับและเดินไปนั่งลงบนเตียงของเธอโดยไม่แม้แต่จะชายตามองแดร์ริลอีก
“ในที่สุดฉันก็เป็นอิสระ” แดร์ริลพึมพำกับตัวเองขณะรีบปีนออกจากอ่างไม้ด้วยร่างกายที่สั่นเทา เขาก็รีบสะบัดน้ำแข็งออกจากร่างกายของเขาทันที
ในเวลานั้น ควินซีโยนเสื้อผ้าที่สาวรับใช้ได้เตรียมเอาไว้ให้กับเขา
ขณะที่แดร์ริลกำลังจะหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ ควินซีก็พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงว่า “ห้ามเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าฉันเด็ดขาด! และอยู่ให้ห่างจากฉันอย่างน้อยหกเมตร ถ้าไม่อย่างนั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!”
เมื่อพูดจบควินซีก็นอนลงบนเตียงและหลับตาลงเพื่อพักผ่อน เธอปฏิบัติต่อเขาราวกับว่าเขาเป็นอากาศ
‘อยู่ให้ห่างจากเธอหกเมตรงั้นเหรอ?’
แดร์ริลพูดไม่ออกเมื่อได้ยินเช่นนั้น แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่กล้าโต้เถียงเธอ จากนั้นเขาก็เดินไปที่มุมหนึ่งที่มืดมิดของห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว แดร์ริลก็ปูพรมและนอนลงเพื่อพักผ่อน
ถ้าหากว่าแดร์ริลไม่ได้รับบาดเจ็บ เขาจะต้องกลั่นแกล้งควินซีไปแล้วแน่นอน อย่างไรก็ตาม เนื่องจากสถานการณ์ที่ย่ำแย่ของเขาในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่มีความกล้าทำเช่นนั้น
ก่อนหน้านี้ แดร์ริลถูกทรมานจนไร้เรี่ยวแรง เมื่อเขานอนลงบนพรมแล้ว ในไม่ช้าเขาก็ผล็อยหลับไป
เช้าวันรุ่งขึ้น แดร์ริลยังคงหลับสนิทขณะที่เขาได้ยินสาวรับใช้ตะโกนขึ้นว่า “เจ้าหญิงลอง อาหารเช้าของคุณพร้อมแล้ว เจ้าหญิงจะให้ฉันนำเข้าไปเลยไหมคะ?”
สาวใช้ถามอย่างระมัดระวังเนื่องจากว่าเธอไม่ต้องการรบกวนการพักผ่อนของเจ้าหญิงลองและเจ้าชายพระราชสวามี
“วางไว้ที่ประตู!” ควินซีที่เพิ่งตื่นนอนตอบขึ้นอย่างราบเรียบ
“ค่ะ เจ้าหญิง”
สาวรับใช้ตอบอย่างสุภาพขณะวางอาหารเช้าเอาไว้ที่ประตู จากนั้นเธอก็หันหลังกลับและเดินจากไป
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของสาวรับใช้ที่ห่างออกไป ควินซีก็ตะโกนบอกแดร์ริลอย่างเย็นชาว่า “ฉันรู้ว่าคุณตื่นแล้ว ไปนำอาหารเช้าเข้ามาให้ฉัน”
‘อะไรนะ? ฉันเป็นเจ้าชายพระราชสวามีของเธอนะ! ฉันไม่ใช่คนรับใช้ของเธอสักหน่อย’
