คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1384
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1384
ควินซีค่อนข้างหงุดหงิดที่เธอยังไม่สามารถจับหมาป่าหิมะได้เลยสักตัว
ควินซีมองแดร์ริลอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อได้เห็นเขาก้าวออกมาเพื่อต้องการจับหมาป่าหิมะ
ในขณะที่สายตาของบรรดาทหารราชองครักษ์ต่างก็จับจ้องไปที่แดร์ริล
เจ้าชายพระราชสวามีดูมั่นอกมั่นใจมาก ดังนั้นเขาจะต้องมีวิธีการที่ดี มิเช่นนั้น เจ้าหญิงจะไม่ตกหลุมรักเขาอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม เมื่อได้เห็นวิธีการของแดร์ริล เหล่าทหารราชองครักษ์ต่างก็รู้สึกสับสน
แดร์ริลกำลังตัดกิ่งไม้หลายร้อยกิ่งและกิ่งไม้ทั้งหมดก็มีขนาดเท่ากับแขน
จากนั้นเขาก็วางกิ่งไม้เหล่านั้นลงบนพื้น เมื่อมองดูจากระยะไกล กิ่งไม้เหล่านั้นถูกวางเอาไว้คล้ายกับรูปหัวใจ
“เจ้าชายพระราชสวามีกำลังสารภาพรักกับเจ้าหญิงงั้นเหรอ?”
“เขาจัดกิ่งไม้เป็นรูปหัวใจ เขาช่างเป็นคนโรแมนติกมากจริง ๆ!”
ในขณะที่บรรดาทหารราชองครักษ์กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น แดร์ริลก็วางกิ่งไม้กิ่งสุดท้ายลงบนพื้นเสร็จเรียบร้อย จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้น “เอาล่ะทุกคน โปรดไปยืนอยู่ที่ด้านหลัง เราจะรอให้หมาป่าหิมะเข้ามาที่นี่” แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ดูมั่นอกมั่นใจ
‘อะไรนะ? กิ่งไม้เหล่านั้นสามารถจับฝูงหมาป่าหิมะได้อย่างนั้นเหรอ?’
‘กิ่งไม้จะจับหมาป่าหิมะได้ยังไง?’
เหล่าทหารราชองครักษ์ต่างก็แลกเปลี่ยนสายตากันด้วยความงุนงง ขณะที่พวกเขาทำได้เพียงครุ่นคิดอยู่ภายในใจเท่านั้น
“แดร์ริล!”
ควินซีขมวดคิ้ว “คุณกำลังจะทำอะไร?”
ควินซีรู้สึกหงุดหงิดที่เธอไม่สามารถจับหมาป่าหิมะได้สักตัว แต่เมื่อเธอได้เห็นแดร์ริลกำลังจะใช้กิ่งไม้เหล่านั้นในการจับหมาป่าหิมะเธอก็รู้สึกหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น
แดร์ริลไม่สนใจปฏิกิริยาของควินซีขณะหันไปยิ้มให้ทหารราชองครักษ์และพูดขึ้นว่า “มัวรออะไรอยู่? รีบไปต้อนพวกมันมาสิ!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทหารราชองครักษ์เกือบ ร้อยคนก็รีบแยกย้ายกันไปเพื่อต้อนหมาป่าหิมะทันที
ห่างออกไปประมาณหนึ่งร้อยเมตร เซลีนและควีนนี่ที่แอบติดตามพวกเขามาต่างก็ขมวดคิ้วเมื่อได้เห็นฉากนี้
“แดร์ริลกำลังเล่นอะไรอยู่?”
ควีนนี่กัดริมฝีปากแน่นเมื่อได้เห็นเช่นนั้น “ลูกพี่ลูกน้องของฉันจะต้องรอการกลับมาของเขาอยู่ในทวีปจักรวาลโลก แต่เขากลับมาอยู่ที่นี่เพื่อล่าสัตว์กับเจ้าหญิงและยังใช้กิ่งไม้เหล่านั้นพยายามทำให้เจ้าหญิงมีความสุขอีกด้วย!”
เซลีนพิจารณาดูอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็พูดขึ้นว่า “แดร์ริลไม่ได้กำลังพยายามทำให้เจ้าหญิงมีความสุข แต่ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นกับดักค่ายกล…”
ถึงแม้ว่าเซลีนจะไม่เก่งในเรื่องของค่ายกลมากนัก แต่เธอก็เคยได้เรียนรู้เกี่ยวกับมัน ดังนั้นเธอจึงรู้ว่าสิ่งที่แดร์ริลกำลังทำอยู่คือกับดักค่ายกล
‘กับดักค่ายกลงั้นเหรอ?’
‘แดร์ริลรู้เรื่องค่ายกลด้วยเหรอ?’
เมื่อได้ยินความคิดเห็นของเซลีน ควีนนี่จึงตัดสินใจเฝ้าดูสถานการณ์ต่อไปอย่างเงียบ ๆ
ในเวลานั้น ทหารราชองครักษ์ได้ต้อนฝูงหมาป่าหิมะเข้าไปภายในกิ่งไม้อย่างรวดเร็ว ทันทีที่หมาป่าหิมะวิ่งเข้าไป พวกมันก็หาทางออกไม่เจอทันที!
จากนั้นแดร์ริลก็หยิบธนูของเขาขึ้นมาและเล็งไปที่ขาหน้าของหมาป่าหิมะทันที เขาต้องการทำให้มันล้มลงโดยไม่ได้ฆ่าพวกมัน
ในชั่วพริบตา หมาป่าหิมะทั้งหมดก็ถูกแดร์ริลจัดการ!
บรรดาทหารราชองครักษ์ต่างก็ต้องตกตะลึงเมื่อได้เห็นเช่นนั้น พวกเขาหันมองแดร์ริลอย่างชื่นชม
“เจ้าชายพระราชสวามีช่างน่าทึ่งจริง ๆ!”
“ใช่! เขาช่างเก่งกาจ!”
“ใช่…”
เมื่อได้ยินคำชมของพวกเขา แดร์ริลก็รู้สึกปิติยินดีเป็นอย่างยิ่ง เขาวางคันธนูลงและหันมายิ้มให้ควินซีพร้อมพูดขึ้นว่า “แล้วเธอล่ะ คิดว่าวิธีการของฉันเป็นยังไงบ้าง? วิธีการของฉันมีประสิทธิภาพมากเลยใช่ไหม?”
ควินซีเม้มปาก เธอไม่เต็มใจที่จะยอมรับความจริง “ก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่!”
ควินซีแสดงท่าทางที่ไม่แยแส แต่ถึงอย่างนั้นเธอกลับรู้สึกตกตะลึงอยู่ภายในใจ
แดร์ริลมักจะทำตัวร่าเริงและไร้ความกังวล แต่วิธีการของเขากลับดูน่ายกย่องเมื่อเขาต้องประสบกับสถานการณ์ที่เคร่งเครียด
ควินซีเปลี่ยนความคิดเห็นของเธอที่มีต่อแดร์ริลเล็กน้อย
ห่างออกไปไม่กี่ร้อยเมตร
ควีนนี่ตัวสั่นเทาเมื่อได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เธอรู้สึกตื่นเต้นอย่างอธิบายไม่ถูก
“แดร์ริลใช้กิ่งไม้เหล่านั้นเพื่อสร้างกับดักค่ายกลจริง ๆ ด้วย… ”
‘เขาช่างน่าทึ่งจริง ๆ’
เซลีนไม่ได้พูดอะไร เธอเพียงจ้องมองแดร์ริลอยู่เงียบ ๆ จากระยะไกล
