คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1385
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1385
การจับฝูงหมาป่าหิมะทั้งฝูงดูเหมือนจะกลายเป็นเรื่องง่ายสำหรับแดร์ริลไปเลย
‘ไม่แปลกใจเลยที่แดร์ริลได้รับคัมภีร์ศึกโลหิตแปดทิศของลิโป้ เขาเป็นคนมีพรสวรรค์มากจริง ๆ!”
ควินซีกัดริมฝีปากแน่นเมื่อได้เห็นว่าหมาป่าหิมะทั้งหมดถูกจับได้แล้ว จากนั้น เธอก็หันไปสั่งทหารราชองครักษ์ว่า “นำพวกมันกลับไปที่วังให้หมด!”
“ครับ เจ้าหญิง!”
จากนั้นเหล่าทหารราชองครักษ์ทั้งหมดก็รีบนำหมาป่าหิมะกลับไปที่พระราชวังตามคำสั่งของควินซีทันที
มีเพียงแดร์ริลและควินซีเท่านั้นที่อยู่ในบริเวณพื้นที่ล่าสัตว์ที่ว่างเปล่าและงดงาม
“แดร์ริล!”
ควินซีจ้องมองแดร์ริลด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยและพูดขึ้นว่า “ในเมื่อไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้ว คุณก็ควรจะรีบไปจากที่นี่ได้แล้ว!”
แดร์ริลพยักหน้า “ขอบคุณมาก!”
จากนั้นแดร์ริลก็หันหลังกลับและเดินจากไปอย่างไม่ลังเล
“เดี๋ยว!”
หลังจากที่แดร์ริลเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็ได้ยินเสียงของควินซีตะโกนตามหลังเขามา
แดร์ริลหยุดเดินและหันกลับมาจ้องมองเธอด้วยรอยยิ้ม “มีอะไรอีก? หรือว่าเธอเปลี่ยนใจไม่อยากให้ฉันไปแล้ว?”
ใบหน้าของควินซีแดงก่ำเพราะความโกรธทันทีเมื่อได้ยิน “คุณอย่าพูดจาไร้สาระ! ฉันหวังว่าฉันจะไม่เห็นคุณในทวีปโลกใต้เมฆีอีก!”
ในตอนแรกควินซีต้องการบอกให้เขาระมัดระวังตัวระหว่างการเดินทาง แต่เมื่อได้ยินคำถามที่เขาถามล้อเลียนเธอ เธอก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที
เมื่อสัมผัสได้ถึงความโกรธเกรี้ยวของควินซี แดร์ริลก็หัวเราะเบา ๆ และกล่าวขึ้นว่า “ไม่ต้องกังวล ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรสำคัญฉันจะไม่กลับมาที่นี่อีก แต่ถ้าหากว่าเธอต้องการความช่วยเหลือจากฉันก็เรียกหาฉันได้เลยเพราะถึงยังไงฉันก็เป็นสามีของเธอ”
“คุณ!”
ควินซีกระทืบเท้าอย่างโกรธเกรี้ยว “ไปได้แล้ว!”
แดร์ริลยิ้มให้เธอและไม่ได้พูดอะไรอีกขณะหันหลังกลับและเดินต่อไปบนหนทางที่ยาวไกล
ถึงแม้ว่าควินซีจะรู้สึกโกรธ แต่เธอก็ยังคงมองดูแผ่นหลังของแดร์ริลจนกระทั่งเขาหายไปจากสายตาของเธอ
‘ฉันหวังว่าฉันจะไม่เจอเขาอีก!’
ในขณะที่คิดเช่นนั้น ควินซีก็หันหลังกลับและมุ่งหน้ากลับวังทันที
…
หลังจากที่แดร์ริลเดินมาได้พักหนึ่ง เขาก็มองไม่เห็นทวีปโลกใต้เมฆีที่อยู่ข้างหลังของเขาแล้ว ดังนั้นเขาจึงชะลอการเดินทางให้ช้าลง
แดร์ริลกวาดสายตามองดูโลกอันกว้างใหญ่ตรงหน้าและถอนหายใจด้วยความรู้สึกตื่นเต้นอย่างสุดจะพรรณนา
‘ในที่สุดฉันก็ออกมาจากที่นั่นได้! เวลาครึ่งเดือนในวังเหมือนครึ่งปี!’
ในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมา แดร์ริลจะต้องแสดงเป็นเจ้าชายพระราชสวามีของควินซี เขาไม่ได้เป็นแม้แต่เพื่อนเธอด้วยซ้ำ แล้วนับประสาอะไรที่เขาจะมีโอกาสได้นอนร่วมเตียงกับเธอ เขารู้สึกอับอายมากเมื่อคิดเช่นนั้น!
“แดร์ริล!”
ในขณะที่แดร์ริลกำลังพึมพำกับตัวเองอยู่นั้น เสียงตะโกนเรียกก็ดังขึ้นจากด้านหลังเขาทันที
แดร์ริลหยุดเดินและรีบหันกลับมาทันที
จากนั้นเขาก็ต้องตกตะลึง
ร่างที่เพรียวบางสองร่างกำลังเดินตามเขามา พวกเธอคือเซลีนและควีนนี่!
หลังจากที่พวกเธอได้เห็นแดร์ริลและควินซีแยกทางกันแล้ว พวกเธอจึงตัดสินใจติดตามเขามาทันที
“ควีนนี่!”
แดร์ริลทั้งรู้สึกประหลาดใจและดีใจเมื่อได้เห็นควีนนี่
“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”
ในขณะที่กล่าวถามเช่นนั้น แดร์ริลก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเซลีนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ควีนนี่
งดงาม! เธอช่างงดงามราวกับนางฟ้า! สัดส่วนที่โค้งเว้าของเธอก็ช่างมีเสน่ห์ยิ่งนัก ในขณะที่ชุดยาวสีม่วงทำให้เธอดูสวยงามอย่างสุดจะพรรณนา!
‘ผู้หญิงที่งดงามคนนี้คืออาจารย์ของควีนนี่งั้นหรอ?’
‘เธอสวยมาก!’
แดร์ริลแอบกลืนน้ำลายทันที
ท่าทางของเซลีนยังคงดูสงบนิ่งแม้จะได้เห็นการจ้องมองของแดร์ริล
หากเป็นผู้หญิงคนอื่นพวกเธอก็คงจะโกรธ แต่เซลีนนั้นแตกต่างออกไป เธอได้เดินทางท่องไปทั่วโลก ดังนั้นเธอจึงเรียนรู้วิธีรับมือกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นได้อย่างใจเย็น
