คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1457
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1457
เจฟฟ์รู้สึกไม่พอใจที่แดร์ริลเกือบจะแย่งที่นั่งของเจฟฟ์ในคืนก่อนที่คฤหาสน์ของผู้ว่าการรัฐ ดังนั้น เมื่อเจฟฟ์ได้พบกับแดร์ริลอีกครั้ง เจฟฟ์จึงอดไม่ได้ที่จะพูดจาเย้ยหยันเขา
‘เป็นเพียงแค่สาวกแต่บังอาจมาเข้าร่วมการแข่งขัน!’
‘บัดซบ! ฉันอุตส่าห์ไม่โต้เถียงกับนายแต่นายก็ยังไม่ยอมหยุด’แดร์ริลขมวดคิ้วอย่างโกรธจัด จากนั้น เขาก็แอบส่งกระแสจิตไปหาผางถ่งที่อยู่ในเจดีย์ว่า “ผางถ่ง ใช้พรสวรรค์ของคุณในการแข่งขันหมากรุกในครั้งนี้อย่างเต็มที่ ผมอยากให้เจฟฟ์แพ้ชะมัด!”
‘เป็นแค่นายน้อยจากตระกูลร่ำรวย แต่กล้าพูดจาดูถูกเหยียดหยามฉัน ฉันจะต้องสั่งสอนเขาสักหน่อยแล้ว!’
“แน่นอนครับนายท่าน!” ผางถ่งตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ
ในเวลานั้น ผู้ตัดสินให้สัญญาณเริ่มการแข่งขัน!
เจฟฟ์จ้องมองแดร์ริลด้วยใบหน้าที่ดูมั่นอกมั่นใจ จากนั้น เขาก็พูดอย่างภาคภูมิใจว่า “ถ้าหากว่านายแพ้ นายจะต้องคำนับฉันทุกครั้งที่นายเดินสวนกับฉัน เข้าใจไหม?”
เจฟฟ์มองแดร์ริลอย่างเหยียดหยามเมื่อเขากล่าวเช่นนั้น
‘นายเป็นแค่สาวกแต่กลับทำตัวไร้มารยาท!’
“แน่นอน!” แดร์ริลพยักหน้าและตอบอย่างไม่ลังเล จากนั้นเขาก็พูดขึ้นว่า “แต่ถ้าหากว่าคุณแพ้ คุณจะต้องเรียกผมว่า คุณปู่…”
สีหน้าของเจฟฟ์ดูสดใสขณะที่เขาตอบแดร์ริลอย่างเย็นชาว่า “ตกลง! ฉันจะเดิมพันกับนาย!”
จากนั้นการแข่งขันก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ!
หมากเดินเกมถูกแบ่งออกเป็นสีขาวและสีดำ ในขณะที่ของแดร์ริลเป็นสีขาวและของเจฟฟ์เป็นสีดำ
และผู้ที่ถือสีขาวมักจะได้เริ่มก่อนตามกฎเสมอ
ในเวลานั้น แดร์ริลหยิบหมากเดินเกมขึ้นมา แต่เขาไม่ได้วางมันลงบนกระดานก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเจฟฟ์และพูดขึ้นว่า “คุณเจฟเฟอร์สัน ทำไมคุณไม่เริ่มก่อนล่ะ? ผมให้คุณเดินเกมก่อนเก้าตาได้เลย…”
‘อะไรนะ?’ เจฟฟ์ตกตะลึงทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น จากนั้น ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มด้วยความไม่พึงพอใจยิ่งนัก
โดยปกติแล้วอาจารย์ผู้สอนจะให้ลูกศิษย์ผู้ที่เพิ่งจะเริ่มต้นการเรียนการเล่นหมากรุกเดินเกมก่อนเก้าตา อย่างไรก็ตาม เจฟฟ์ได้เรียนรู้ การเล่นหมากรุกตั้งแต่ที่เขายังเป็นเด็ก เนื่องจากตระกูลของเขาร่ำรวยและมั่งคั่ง ดังนั้น เขาจึงมีทักษะในการเล่นที่ดี แต่ชายผู้นี้กลับให้เขาเป็นผู้เริ่มเกมก่อนอย่างนั้นเหรอ?
แดร์ริลตั้งใจทำให้เจฟฟ์อับอาย
“นายบอกว่านายจะให้ฉันเดินเกมก่อนเก้าตางั้นเหรอ?” ไฟในดวงตาของเจฟฟ์แทบจะพุ่งออกมาขณะที่เขากล่าวเช่นนั้น
‘บ้าฉิบ! ฉันถูกสาวกที่ต่ำต้อยเหยียดหยาม!’ มันน่าขายหน้ามาก
“ใช่แล้ว!”
แดร์ริลพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ทักษะหมากรุกของผมอยู่ในระดับปานกลางเท่านั้น คุณเจฟเฟอร์สัน คุณจะรับคำท้าของผมใช่ไหม?”
‘นายท้าให้ฉันเดินเกมก่อนเก้าตา นายไปเอาความมั่นใจมาจากไหนก้น!’ ใบหน้าของเจฟฟ์ซีดเซียว เขาโกรธจนแทบจะระเบิดออกมา จากนั้นเขาก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือว่า “แน่นอน! ฉันจะเป็นคนเดินเกมก่อนเก้าตาเพราะฉันเองก็อยากรู้ว่า ทักษะการเล่นหมากรุกของนายจะดีสักแค่ไหนกันเชียว!“
จากนั้นพวกเขาก็เริ่มต้นการแข่งขัน
ในตอนแรก เจฟฟ์มีความมั่นอกมั่นใจเป็นอย่างมากว่าเขาจะต้องเป็นผู้ชนะ เนื่องจากว่าชายผู้นั้นท้าทายให้เขาเดินเกมก่อนเก้าตา อย่างไรก็ตาม ยิ่งเขาเล่นไปนานเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้นเท่านั้น
ในไม่ช้า หมากเดินเกมสีดำของเจฟฟ์ก็ถูกบังคับให้เข้าสู่สถานการณ์ที่สิ้นหวัง
ตุ้บ!
วินาทีต่อมา แดร์ริลวางหมากเดินเกมสีขาวชิ้นสุดท้ายลงบนกระดานหมากรุกด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มและพูดขึ้นว่า “คุณเจฟเฟอร์สัน คุณแพ้แล้ว!”
‘ฮ่า ๆ ! นายคงจะอึ้งไปเลยใช่ไหมเจฟฟ์?’
‘เป็นไปไม่ได้!’ เจฟฟ์จ้องมองกระดานหมากรุกด้วยความงุนงง ในขณะที่ร่างกายของเขาถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อ เขาทั้งโกรธและตกตะลึงในเวลาเดียวกัน
‘เขาเป็นเพียงแค่สาวก แต่เขามีทักษะการเล่นหมากรุกที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ได้ยังไงทั้ง ๆ ที่ฉันเป็นคนเดินเกมก่อนถึงเก้าตาด้วยซ้ำ!’
ในเวลานั้น เจฟฟ์ไม่รู้ว่าผู้ที่เขาเล่นหมากรุกด้วยไม่ใช่ชายที่อยู่ตรงหน้า แต่เป็นผางถ่งผู้โด่งดัง!
สติปัญญาของผางถ่งเหนือกว่าทุกคนและยังเทียบเทียมได้กับจูกัดเหลียง แม้แต่ผู้ที่มีทักษะในการเล่นหมากรุกที่ยอดเยี่ยมทั้งเก้าแผ่นดินใหญ่ก็ไม่คู่ควรกับผางถ่ง แล้วนับประสาอะไรกับเจฟฟ์!
