คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1480

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1480

แดร์ริลไม่ได้กังวลอะไร เขายิ้มและบอกว่า “ปรมาจารย์แฮนสัน! ทำไมผมถึงต้องไม่กล้ามาด้วยล่ะ? ถ้าไม่ใช่เพราะว่าผมยอมยกพวกหมาป่าให้ คุณก็คงไม่ได้โอสถเล่นแร่แปรธาตุมามากมายขนาดนี้หรอกใช่ไหม?”

ขณะที่พูดดังนั้น แดร์ริลก็มองที่ตารางสรุปด้านข้าง

แดร์ริลเป็นคนสุดท้ายที่มา ก่อนที่เขาจะมาตารางอย่างไม่เป็นทางการของรอบรองชณะเลิศก็มีการจัดลำดับแล้ว!

มัตเตโอยังนำอยู่ในลำดับหนึ่งด้วยจำนวนโอสถแปรธาตุกำลังภายในถึง 1260 อัน เขามีมากกว่าคนที่ได้ลำดับที่สองกว่า 100 อัน

“ว้าว” แดร์ริลตะลึงเมื่อได้เห็นรายชื่อนั้น

มัตเตโอนั้นเหลือร้ายมากจริง ๆ เขามีโอสถแปรธาตุกำลังภายในถึง 1260 อัน

“นาย…” มัตเตโอเข้ามาจ้องแดร์ริลเขม็ง ดวงดาเขาแดงก่ำ แดร์ริลพูดถูกแม้ว่าจะมีหมาป่าเข้ามารุมล้อมมัตเตโอแต่เขาก็ได้โอสถแปรธาตุกำลังภายในมาจำนวนนับไม่ถ้วน

แต่ว่ามัตเตโอยังคงมีโทสะ ‘เจ้าลูก้านี่เอาโอสถแปรธาตุกำลังภายในของราชาหมาป่าไปแล้วก็ทิ้งซากร่างของราชาไว้ให้ฉัน มันหลอกฉันเหมือนเป็นไอ้โง่ ฉันจะไม่มีวันยอมเรื่องนี้แน่’

มัตเตโอโทสะพลุ่งพล่านขึ้นเรื่อย ๆ แล้วอดไม่ได้ที่อยากจะต่อสู้ สุดท้ายเขาก็คุมตัวเองได้ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นที่หนึ่งในการแข่งขันแล้วก็จะได้สมรสกับเจ้าหญิง

ที่สำคัญฟลอเรียนกับบรรดาทหารรักษาพระองค์ก็จับตามองอยู่

ชายท่าทางสะอาดสะอ้านก้าวออกมาพร้อมรอยยิ้ม “ลูก้า อย่ามัวยืดยาด ถ้านายมีโอสถเล่นแร่แปรธาตุก็เอาออกมาแสดงสิ ดูจากท่าทางของนายยังไงก็คงไม่ติดหนึ่งในสิบหรอก”

เขาพูดอย่างจองหอง ชายคนนี้คือโจฮันเนส เท็ด หนึ่งในผู้อาวุโสของสำนักประกายแสง เขานั้นอยู่ระดับจักพรรดิยุทธ์ขั้นสองและก็เป็นหนึ่งในผู้เข้าร่วม

เมื่อเห็นทีท่าของรองเจ้าสำนักที่มีต่อลูก้า โจฮันเนสก็รู้สึกถึงบางอย่างจึงไม่รีรอที่จะเย้ยหยันแดร์ริลเพื่อเป็นการแก้แค้นให้กับรองเจ้าสำนัก

‘กล้าดียังไงมาทำให้ท่านรองเจ้าสำนักต้องขุ่นเคืองใจ นายต้องชดใช้’

ตอนนั้นเองฟลอเรียนก็พูดอย่างนิ่ง ๆ ว่า “ลูก้า วันนี้รอบรองชนะเลิศจะจบลงแล้ว ช่วยส่งโอสถเล่นแร่แปรธาตุมาสิ”

ตอนนั้นฟลอเรียนก็ดูเกือบจะหมดความอดทน เขาเองก็ไม่ต่างกับคนอื่นที่ไม่อยากใส่ใจลูก้า แม้ว่าเขาจะเอาชนะไวแอตต์มาได้แต่ก็เพราะแค่โชคดีเท่านั้น ไม่ว่าอย่างไรเขาก็อยู่แค่ระดับปราชญ์ยุทธเท่านั้น แม้ว่าเขาจะได้โอสถมาบ้าง ก็ไม่มีทางได้เป็นหนึ่งในสิบอันดับแน่

“ได้สิ” แดร์ริลยิ้มและหันไปหยิบโอสถออกมา

ทุกคนต่างพากันหัวเราะเมื่อได้เห็นจำนวนของโอสถแปรธาตุกำลังภายในที่มือของแดร์ริล

เขามีโอสถแปรธาตุกำลังภายในเพียงแค่สามสิบอันเท่านั้น ซึ่งด้วยผลเท่านี้ไม่มีทางที่จะเบียดแทรกเข้าไปอยู่ในทั้งสิบลำดับได้ เขาอาจจะไม่ติดใน 100 อันดับด้วยซ้ำ

โจฮันเนสหัวเราะงอหายจนน้ำตาไหลและชี้ไปที่แดร์ริล “ไม่เอาน่า นี่มันตลกเกินไปแล้ว เจ้ามาถึงเป็นคนสุดท้ายแต่ว่าได้โอสถเล่นแร่แปรธาตุมาน้อยนิดแค่นี้เองเหรอ? อะไรกัน? นี่นายใช้เวลาทั้งวันวิ่งไปมาเพราะโดนพวกหมาป่าวิญญาณแห่งวายุไล่หรือไงกัน? เอาแต่วิ่งหนีตายสินะ? ฮ่าฮ่า”

ขณะที่พูด ทุกคนต่างก็พากันชี้มาที่แดร์ริลและหัวเราะ

แดร์ริลยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไรสักคำเมื่อคนอื่นเยาะเย้ยเขา นั่นก็เพราะว่าแดร์ริลไม่ได้หยิบโอสถเล่นแร่แปรธาตุของราชาหมาป่าออกมา แต่อย่างไรแอชเชอร์ก็ทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว

“โจฮันเนส!” แอชเชอร์ก้าวออกมาและมองโจฮันเนสด้วยสายตาเย็นชา “ตลกมากหรือไงกัน? เราทุกคนต่างก็เป็นผู้เข้าร่วมประลอง ให้บอกว่าเจ้ามีสิทธิ์จะหัวเราะเยาะลูก้าแม้ว่าเขาจะไม่ได้โอสถเล่นแร่แปรธาตุมามากก็ตาม?”

ตอนนั้นเองจู่ ๆ ทุกคนก็หยุดหัวเราะและเปลี่ยนเป็นเสียงฮือฮาแทน

‘เกิดอะไรขึ้น?’