คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1484

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1484

”ฉัน…” อีเวตต์กัดริมฝีปากดูท่าทางเบื่อหน่าย “ฉันไม่สนใจลูก้าอะไรนี่เลยสักนิด พี่สโลนได้โปรดให้ฉันอยู่คนเดียวเถิด”

เธอไม่แสดงสีหน้าอารมณ์ใด ๆ ขณะที่พูด

แดร์ริลที่รักของเธอนั้นจากไปแล้ว ไม่มีใครที่สามารถเรียกร้องความสนใจจากเธอได้ไม่ว่าคนนั้นจะน่าสนใจสักเพียงใดก็ตาม

สโลนถอนใจเบา ๆ แล้วค่อย ๆ ยืนขึ้น “เพคะ หม่อมฉันจะไม่รบกวนพระองค์อีก ได้โปรดอย่าเข้าบรรทมดึกนักเลยนะเพคะ”

‘เจ้าหญิงรักแดร์ริลมากจริง ๆ’ สโลนคิด

เมื่อพูดจบสโลนก็รู้สึกเศร้าเมื่อเธอหันหลังเดินออกจากห้องไป

อีเวตต์ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เหม่อมองไปที่ท้องฟ้ายามค่ำคืน

‘แดร์ริล คุณรู้ไหมว่าฉันคิดถึงคุณแค่ไหน?’

เวลาเดียวกันนั้น แดร์ริลก็กลับไปที่พักก่อนเข้านอนทันทีหลังอาหารค่ำ

แดร์ริลรู้สึกผ่อนคลายมากหลังจากที่ผ่านรอบรองชนะเลิศของการประลองยุทธ์ไปได้ เขานอนหลับสนิทมาก

วันต่อมาแดร์ริลก็มาที่สนามประลองรอบรองชนะเลิศตั้งแต่เช้า

‘โอ้โห’ แดร์ริลขณะที่อึ้งไปกับสิ่งที่ได้เห็นตรงหน้าเมื่อเขามาถึงแท่นบูชาเก้าตะวัน

เขาเห็นเสาไม้ติดตั้งอยู่ทั่วทั้งบริเวณสนามประลอง เสาไม้พวกนั้นสูงสองฟุตแล้วตั้งอยู่ใกล้กันจำนวนมากจนนับไม่ถ้วน การติดตั้งจัดวางนี้ทำให้สนามประลองดูเหมือนเป็นเขาวงกตขนาดใหญ่

แดร์ริลเพียงเห็นว่าเสาไม้พวกนี้มีโซ่เหล็กพ่วงกันไว้ แม้ว่าจะดูสับสนอลหม่านแต่ก็มีการจัดวางไว้อย่างมีแบบแผน

‘ค่ายกลเก้าวังทองคำเหรอ?’ เขาคิดขณะที่กวาดตามองอย่างรวดเร็ว

แดร์ริลได้ศึกษาคัมภีร์ค่ายกลมานานหลายปี ดังนั้นเขาจึงสามารถระบุชนิดของค่ายกลได้เพียงมองแวบเดียว แม้ว่าเสาไม้นี้จะจัดวางเป็นเหมือนเขาวงกตขนาดใหญ่ แต่ที่จริงมันก็มีรูปแบบของมันอยู่

ค่ายกลเก้าวังทองคำนั้นเป็นค่ายกลระดับกลางของคัมภีร์ค่ายกล มันไม่ได้ทำลายยากนัก แต่ว่าสำหรับคนไม่มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องค่ายกล เมื่อก้าวขาเข้าไปแล้วพวกเขาจะไม่มีทางออกมาได้

ช่างน่าประทับใจที่พวกราชวงศ์สามารถสร้างค่ายกลขนาดใหญ่ขนาดนี้ได้

แดร์ริลเดินเข้าไปช้า ๆ เขาดูผ่อนคลายอย่างมาก

เมื่อเขาก้าวผ่านทางเข้าเข้าไป เขาก็เห็นว่าผู้เข้าร่วมประลองได้มาถึงบริเวณที่จัดให้รอแล้ว พวกนั้นส่วนใหญ่ต่างก็มองไปที่ค่ายกลขนาดใหญ่เบื้องหน้าด้วยดวงตาตกตะลึง

หลังจากที่เข้าไป แดร์ริลก็ได้เห็นปาร์คเกอร์ ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน เธอยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดเช่นกัน

เห็นได้ชัดว่าโยฮันก็เป็นเหมือนคนอื่น ๆ ที่ตกตะลึงกับค่ายกลเก้าวังทองคำ

นอกจากนั้นบริเวณที่ให้ผู้ชมยืนก็เต็มไปด้วยฝูงชน เพราะการประลองในรอบรองชนะเลิศเมื่อวานนี้จัดขึ้นในสนามฝึกดังนั้นคนทั่วไปจึงไม่สามารถเข้ามาชมการประลองได้

ดังนั้นวันนี้ แทบทุกคนในเมืองหลวงต่างก็พากันมาชมการประลองรอบรองชนะเลิศนี้

“คุณมองออกหรือยัง?” แดร์ริลยิ้มขณะที่เขาถามโยฮันเบา ๆ

“นี่มัน…” โยฮันกัดริมฝีปาก ไม่อาจปกปิดความกังวลในใจได้ “นี่น่าจะเป็นค่ายกลใช่ไหม? แต่ฉันยังไม่สามารถระบุรูปแบบของมันได้”

ขณะที่เธอพูด ดวงตาโยฮันก็จ้องมองแดร์ริลอย่างคาดหวัง “คุณดูออกแล้วเหรอ?”

‘ก่อนนี้ในรอบการต่อสู้และการป้องกันการโจมตี ลูก้าพาให้ฉันชนะได้ เขาน่าจะมีหนทาง’ แดร์ริลยิ้มและตอบเบา ๆ “แน่นอนว่าผมรู้ เดี๋ยวพอเราเข้าไปแล้วก็อย่าเดินเพ่นพ่านไปไหน ตามผมมาอย่าห่าง”

ค่ายกลเก้าวังทองคำนั้นไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร

“เยี่ยมเลย!” โยฮันพยักหน้า ในใจรู้สึกเต็มตื้น

“ทุกคนโปรดอยู่ในความสงบ” ฟลอเรียนผู้เป็นผู้คุมหลักของการประลองเดินเข้ามาก่อนตะโกนก้อง