คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1560
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1560
“ธรรมดา! ถ้ามีครัวของจักรพรรดิอยู่ที่นี่ข้าจะไม่กินมันเด็ดขาด!” จักรพรรดินีตอบด้วยใบหน้าที่เย่อหยิ่ง “อาหารแบบชนบทอย่างเช่นปลาย่างไม่ใช่อาหารที่คู่ควรแก่การนำเสนอ มันเพียงแค่ทำให้อิ่มท้องเท่านั้น”
จักรพรรดินีรู้ว่าอีเวตต์ต้องการให้เธอกล่าวเชยชมแดร์ริล แต่ยิ่งอีเวตต์พยายามมากเท่าไหร่ จักรพรรดินีก็ยิ่งต่อต้านแดร์ริลมากขึ้นเท่านั้น โดยเฉพาะเมื่อตอนที่เธอนึกถึงการตายของจักรพรรดิแห่งโลกใหม่
เฮ้อ…
อีเวตต์รู้สึกหดหู่ใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอหันมองแดร์ริลและขยิบตาเบา ๆ เพื่อต้องการบอกเขาว่า อย่าเก็บคำพูดของแม่เธอมาใส่ใจ
แดร์ริลไม่ได้สนใจคำพูดของจักรพรรดินีขณะยิ้มให้อีเวตต์และทานปลาย่างต่อไป
หลังจากที่พวกเขาทานอาหารเสร็จแล้ว อีเวตต์ก็พูดขึ้นว่า “เราเดินทางเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เรามาพักผ่อนกันเถอะ”
“อื้ม!”
แดร์ริลเดินออกไปเก็บหญ้าแห้งที่อยู่ไม่ไกล จากนั้น เขาก็วางมันลงบนพื้นเพื่อทำเป็นที่นอนสามที่นอน
ในขณะที่ แดร์ริลกำลังจะนอนลงบนหญ้าแห้งเพื่อพักผ่อน เสียงอันเยือกเย็นของจักรพรรดินี้ก็ดังขึ้นทันที
“ใครบอกว่าเจ้านอนที่นี่ได้?”
จักรพรรดินีจ้องมองแดร์ริลอย่างเย้ยหยันและพูดต่อว่า “เจ้าไม่รู้หรือว่าเจ้าไม่มีสิทธิ์นอนร่วมกับข้าที่นี่!”
“เสด็จแม่!”
อีเวตต์กระทืบเท้าอย่างกระวนกระวาย “บนเกาะมีถ้ำแห่งเดียว ถ้าหากว่าท่านแม่ไม่ให้เขานอนที่นี่ แล้วเขาจะไปนอนที่ไหน? แดร์ริลกำลังได้รับบาดเจ็บ ได้โปรดให้เขานอนกับเราที่นี่เถอะนะท่านแม่!”
“ไม่!”
จักรพรรดินีส่ายศีรษะอย่างหนักแน่น “ผู้ชายจะนอนร่วมกับจักรพรรดินีได้อย่างไร? แม้ว่าพวกเจ้าจะรักกัน แต่พวกเจ้าก็ยังไม่ได้แต่งงานกัน! อีเวตต์ เราสองคนจะนอนที่นี่ แต่เขาจะต้องไปนอนที่อื่น! ถ้าหากว่าเจ้าไม่เห็นด้วยก็อย่ามาเรียกข้าว่าแม่อีก!”
แดร์ริลทั้งโกรธและตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น
‘เธอเอาแต่คิดว่าตัวเองเป็นจักรพรรดินีผู้สูงส่ง จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากว่าฉันไม่ดูแลเรื่องอาหารการกินและที่พักให้กับเธอ?’
‘ฉันต้องออกไปหาอาหารและเตรียมที่พักให้กับเธอ แต่เธอกลับไล่ให้ฉันไปนอนที่อื่น ตรรกะแบบนี้คืออะไร?’
‘จักรพรรดินีคิดว่าเธอยังอยู่ในพระราชวังอันหรูหรางั้นเหรอ?’
ยิ่งคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ แดร์ริลก็ยิ่งรู้สึกเสียใจมากเท่านั้น เขาเริ่มจะหมดความอดทนกับพฤติกรรมของจักรพรรดินี แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ต้องระงับความโกรธเอาไว้เพราะเห็นแก่อีเวตต์
“ท่านแม่!”
อีเวตต์แทบจะร้องไห้เมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอรู้ว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่เธอจะเกลี้ยกล่อมแม่ของเธอได้ ดังนั้น เธอจึงหันไปหาแดร์ริลและพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “ฉันขอโทษ แต่คุณไปนอนที่อื่นได้ไหม?”
หัวใจของอีเวตต์รู้สึกเจ็บปวดเมื่อเธอกล่าวเช่นนั้น
อีเวตต์ต้องการให้แดร์ริลนอนที่นี่กับเธอ แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่น
“ไม่ต้องเป็นห่วง!”
แดร์ริลพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “คุณนอนกับจักรพรรดินีที่นี่เถอะ ผมจะออกไปนอนข้างนอกเอง”
ฟึบ…
ในขณะกล่าวเช่นนั้น แดร์ริลก็สัมผัสได้ถึงคลื่นพลังวิญญาณจากในป่าลึก
แม้ว่าพลังภายในของแดร์ริลจะยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ แต่เขาเป็นจักรพรรดิยุทธขั้นห้าและกำลังจะก้าวไปสู่ขั้นเทพยุทธ์ ดังนั้น เขาจึงสัมผัสถึงพลังวิญญาณที่อยู่รอบตัวได้ทันที
ในทางกลับกัน อีเวตต์และจักรพรรดินีไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติใด ๆ
‘สัตว์วิเศษดุร้ายในป่าลึกคืออะไร? มันออกล่าตอนกลางคืนงั้นเหรอ?’ แดร์ริลครุ่นคิด
แดร์ริลหันมายิ้มให้จักรพรรดินีและพูดว่า “ฝ่าบาท กระหม่อมขอตัวก่อน กระหม่อมหวังว่า พระองค์จะไม่เสียใจกับการตัดสินใจของพระองค์”
ที่ปากทางเข้าถ้ำมีกองไฟ บางทีมันอาจจะเป็นสิ่งที่ดึงดูดสัตว์วิเศษดุร้ายก็เป็นได้
ใบหน้าที่งดงามของจักรพรรดินีแดงก่ำเมื่อได้เห็นสายตาที่มีเลศนัยของแดร์ริล “เจ้าหมายความว่ายังไงที่เจ้าพูดเช่นนั้น? ทำไมข้าจะต้องเสียใจกับการตัดสินใจของข้าด้วย!”
แดร์ริลกำลังบอกเป็นนัยว่า มีสัตว์วิเศษดุร้ายอยู่ในป่าลึกและมันอาจจะบุกรุกเข้าไปในถ้ำได้ทุกเมื่อ!
