คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1570
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1570
แม้ว่าเถาอู้ตัวน้อยของสโลนจะทรงพลังแต่มันก็ไม่สามารถจัดการกับผู้บ่มเพาะที่แข็งแกร่งของพระราชวังแห่งโลกใหม่ได้ทั้งหมด ร่างกายของเถาอู้ตัวน้อยได้รับบาดเจ็บหลายที่จนมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด!
พรืด!
เมื่อเห็นว่าเถาอู้ตัวน้อยได้รับบาดเจ็บสาหัส สโลนจึงรีบดึงเถาอู้ตัวน้อยกลับมาทันที ในขณะที่ราชองครักษ์ใช้โอกาสนี้พุ่งไปข้างหน้าและปัดดาบซุยถังในมือของสโลนออก
แกร๊ง!
ในขณะเดียวกัน ฟลอเรียนก็ใช้โอกาสนี้พุ่งเข้าสกัดจุดของสโลนอย่างรวดเร็ว
ร่างกายของสโลนสั่นสะท้านเมื่อเธอไม่สามารถตอบโต้ได้ทันเวลา
บัดซบ!
จากนั้นราชองครักษ์หลายคนก็พุ่งไปข้างหน้าและจับตัวเธอมัดเอาไว้
“คุณดาร์บี้”
ในเวลานั้น ราชองครักษ์คนหนึ่งก็เดินเข้ามาและถามขึ้นว่า “เราควรจะจับเธอไปขังเอาไว้ด้วยหรือเปล่า?”
“ไม่ต้อง!”
จากนั้นฟลอเรียนก็หันมองไปที่สโลนและแสร้งทำเป็นกล่าวอย่างชอบธรรมว่า “ในฐานะอดีตแม่ทัพหญิงผู้กล้าหาญ เธอจะต้องรู้ว่าแดร์ริลซ่อนตัวอยู่ที่ไหน พาเธอไปที่ห้องของฉัน ฉันจะสอบปากคำเธอเอง!”
จากนั้นฟลอเรียนก็เดินเข้าไปใกล้สโลน เขาโน้มตัวลงและกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของเธอว่า “สโลนผู้งดงาม ผมจะให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย ร่วมมือกับผมและยอมรับใช้จักรพรรดิ จะดีแค่ไหนถ้าหากว่าเราสองคนสนับสนุนซึ่งกันและกัน และพวกเราก็จะยิ่งใหญ่ด้วยพร้อมกัน…”
“ถุย!”
สโลนถ่มน้ำลายออกมาด้วยใบหน้าที่เย็นชาและดูมุ่งมั่น
เธอยอมตายเสียดีกว่า!
ฟลอเรียนจ้องมองเธออย่างเย้ยหยันขณะยกมือขึ้น “พาตัวเธอไป!”
ฟลอเรียนเหลือบมองเรือนร่างของสโลนด้วยความตื่นเต้นขณะออกคำสั่ง
ฟลอเรียนหัวเราะเบา ๆ
‘สโลน ในเมื่อฉันให้โอกาสเธอแล้วแต่เธอปฏิเสธที่จะรับมันก็อย่ามาหาว่าฉันหยาบคาย!’
ฟลอเรียนหลงใหลในความงดงามของสโลนตั้งแต่ที่เขาเริ่มรับใช้จักรพรรดิแห่งโลกใหม่คนก่อน สโลนเป็นเทพีแห่งสงครามผู้มีชื่อเสียงในทวีปโลกใหม่ ดังนั้นเขาจึงไม่เคยกล้าพอที่จะทำอะไรเธอไม่ว่าเขาจะโหยหาเธอมากเพียงใดก็ตาม
หลังจากที่จักรพรรดิแห่งโลกใหม่เสียชีวิตลงและสโลนได้สูญเสียการสนับสนุนไป ฟลอเรียนจึงคิดว่านี่เป็นพรจากพระเจ้าที่ทำให้เขาได้เพลิดเพลินกับความงดงามของเทพีแห่งสงครามในค่ำคืนนี้
ฟลอเรียนกล่าวกับราชองครักษ์ด้วยรอยยิ้มว่า “เฝ้าเอาไว้ ถ้าหากว่าแดร์ริลไม่โผล่มา ก็อย่ามารบกวนฉัน”
จากนั้น ฟลอเรียนก็เดินเข้าไปในห้องด้วยความคาดหวัง เขาแทบจะรอไม่ไหวแล้ว!
…
ในขณะเดียวกัน ที่บนเกาะร้างไร้ชื่อ…
แดร์ริลเดินวนเวียนอยู่ในป่าด้วยความสิ้นหวัง!
บ้าฉิบ!
จักรพรรดินี้ช่างเอาใจยากจริง ๆ เธอไม่ยอมกินปลาแต่สั่งให้เขาไปจับกระต่ายมาแทน
แดร์ริลออกจากถ้ำมาครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเขาจะพบกระต่ายเลยสักตัว
แดร์ริลทั้งรู้สึกหดหู่และสิ้นหวัง เขาประเมินขนาดของเกาะร้างแห่งนี้ต่ำไป อันที่จริง เกาะร้างแห่งนี้มีขนาดใหญ่มาก
มันใหญ่กว่าที่เขาคิดเอาไว้มาก และเกาะร้างแห่งนี้ก็มีความซับซ้อนมากอีกด้วย!
แดร์ริลหัวเราะ!
ในที่สุดเขาก็พบกระต่าย!
ดวงตาของเขาเป็นประกายไปด้วยความตื่นเต้นเมื่อได้เห็นเช่นนั้น
แดร์ริลมองเห็นกระต่ายอยู่บนเนินเขาที่ห่างออกไปหลายร้อยเมตร ดูเหมือนว่ากระต่ายเพิ่งจะโผล่ออกมาจากรังเพื่อหาอาหาร
เขาไม่ได้เข้าไปใกล้กระต่ายแต่กลับยื่นมือไปหยิบกิ่งไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ ขึ้นมาแทน
ฟ้าว!
จากนั้น แดร์ริลก็เขวี้ยงกิ่งไม้ออกไป เสียงของกิ่งไม้แทงทะลุผ่านกระต่ายราวกับลูกศรที่แหลมคม!
“ฉันขอโทษนะเจ้ากระต่ายน้อย ฉันไม่ได้อยากทำร้ายเจ้า แต่จักรพรรดินีช่างเอาใจยากเหลือเกิน!” แดร์ริลบ่นพึมพำกับตัวเองขณะที่เขาเดินเข้าไปเก็บร่างของมัน
ส่วบ!
