คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1610
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1610
ปรมาจารย์ลีโอนาร์ดแค่นเสียงหยันอย่างไม่กลัวเกรง “หึหึ… เมแกน เธอประเมินบู๊ตึ๊งต่ำเกินไปแล้ว บู๊ตึ๊งจะไม่เป็นสำนักที่เป็นอยู่อย่างทุกวันนี้หากว่าวันนี้ฉันยอมเรียกเธอว่าหัวหน้าพันธมิตร”
“ดี ดีมาก!” เมแกนพยักหน้าอย่างฉุนเฉียว “มีศักดิ์ศรีกันนักนะ”
เมแกนจู่โจมอีกครั้งและแทงเข้าที่จุดลมปราณซึ่งเจ็บปวดของปรมาจารย์ลีโอนาร์ด
ปรมาจารย์ลีโอนาร์ดร้องโหยหวนเสียงดังก่อนจะทรุดลงนอนดิ้นทุรนทุรายบนพื้น
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าโอสถวันแห่งความมืดมิดนั้นมีพิษร้ายแรงขนาเไหน นอกจากจะกดพลังภายในไว้ได้มากจนกระทั่งผู้บ่มเพาะที่กินเข้าไปนั้นแทบไม่มีเรี่ยวแรงหลงเหลือ ความรู้สึกไวต่อความเจ็บปวดยังเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ หรือพูดได้ว่าความเจ็บปวดที่รู้สึกนั้นจะรุนแรงกว่าปกติมาก
แม้แต่ผู้บ่มเพาะพลังแกร่งกล้าอย่างประมุขนิรันดร์และปรมาจารย์ลีโอนาร์ดก็ยังไม่สามารถรับมือได้ไหว
เฮือก!
ผู้บ่มเพาะคนอื่น ๆ ต่างก็พากันหน้าซีดเผือดเมื่อได้เห็นสิ่งที่เกิดตรงหน้าและตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวจับขั้วหัวใจ
“แล้วพวกคุณที่เหลือล่ะ?” เมแกนกวาดตามองไปรอบ ๆ พร้อมพูดด้วยเสียงเยียบเย็น “คนที่ยอมตามฉันจะได้มีชีวิตอยู่ส่วนคนที่ไม่ยอมก็ต้องตาย ฉันอยากให้พวกคุณทุกคนคิดเรื่องนี้ให้ดี”
ประมุขสำนักยอดบรรพตเป็นคนแรกที่เดินออกมาคุกเข่าต่อหน้าเมแกนและกล่าวเสียงดังว่า “คารวะท่านหัวหน้าพันธมิตร!”
มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ วิธีการของเมแกนนั้นโหดร้ายมาก แม้แต่ประมุขนิรันดร์และปรมาจารย์ลีโอนาร์ดยังไม่สามารถต่อต้านได้ แล้วคนอื่น ๆ จะทนไหวได้อย่างไร?
คงเป็นการฉลาดที่จะตามน้ำไปก่อน พวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากทำตามเงื่อนไขของเมแกนเพราะเห็นสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า
“คารวะท่านหัวหน้าพันธมิตร!”
คนอื่นที่อยู่โดยรอบต่างก็พากันคุกเข่า
สถานการณ์ตรงหน้าพวกเขานั้นชัดเจนอย่างยิ่ง หากว่าไม่ยอมสวามิภักดิ์เมแกนผลลัพธ์ก็มีแต่ความตายเท่านั้น
พวกเขาไม่ใช่คนโง่ ไม่มีใครที่อยากตาย
เมแกนยกยิ้มเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
ในที่สุดการทุ่มเททำงานหนักของเธอก็เป็นผล
เมแกนมองประมุขนิรันดร์และปรมาจารย์ลีโอนาร์ดขณะที่คิดเช่นนั้น “แล้วไง? ประมุขนิรันดร์และปรมาจารย์ลีโอนาร์ด พวกคุณลองคิดทบทวนใหม่หรือยัง?”
“ฟู่” ประมุขนิรันดร์หายใจเข้าลึกขณะที่เหงื่อหลั่งไม่หยุด เขาพูดตะกุกตะกักและรู้สึกว่าอ่อนแรงอย่างมาก “นะ-ในเมื่อ.. ประมุขแคสเทลโลได้รับเลือกจากทุกคน ฉันก็ไม่มีความเห็นอะไร…”
สีหน้าเจ็บปวดของเขาแฝงความรู้สึกทดท้อขณะที่พูดออกมา
สถานการณ์ตรงหน้าชัดเจนว่าทุกสำนักต่างก็สนับสนุนเมแกน สำนักเส้าหลินก็จะแปลกแยกหากว่ายังทำตัวเหมือนเดิมอยู่ ถึงอย่างไรตอนนี้ชีวิตของเขาก็อยู่ในเงื้อมมือเมแกน
ปรมาจารย์ลีโอนาร์ดที่อยู่ข้าง ๆ ไม่พูดอะไร สีหน้าเขาไร้อารมณ์และปลดปลง
“ฟู่!”
เมแกนถอนหายใจและรู้สึกยินดีอย่างยิ่ง เธอยิ้มและมองประมุขนิรันดร์ “ถ้าก่อนหน้านี้คุณทำตัวดีแบบนี้ก็คงดีใช่ไหม? คุณก็คงไม่ต้องเจ็บปวดทรมานแบบนี้”
เมแกนเดินช้า ๆ ไปหาและเลิกสกัดจุดเจ็บปวดของประมุขนิรันดร์และปรมาจารย์ลีโอนาร์ด
ความเจ็บปวดค่อย ๆ บรรเทาลงและทั้งสองต่างก็ดูโล่งใจขึ้นมาก
เงียบสงัด!
มันเป็นความเงียบสงัด ไม่ได้ยินเสียงใดนอกจากสายลมยามค่ำคืนที่พัดผ่านป่า มันเป็นความเงียบขณะที่ทุกคนมองเมแกน
ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวมาก! เธอดูอ่อนโยนและมีเสน่ห์อย่างมากแต่เธอก็โหดร้าย
“ทุกคน!”
เมแกนกวาดตามองไปรอบ ๆ ตอนนั้นและยิ้ม “ฉันจะไม่ปฏิเสธตำแหน่งหัวหน้าพันธมิตรเพราะทุกคนต่างก็มอบความรักให้ฉัน ทุกคนพักสักหน่อยเถอะ ฉันอยากให้พวกคุณทำอะไรให้ฉันสักหน่อยตอนที่เรากลับไปถึงจักรวาลโลกแล้ว”
“ได้โปรดบอกเราเถอะท่านหัวหน้าพันธมิตร!” ผู้บ่มเพาะที่รายล้อมอยู่ต่างก็ประสานเสียงเอ่ยด้วยความเคารพ
“ฉันอยากให้พวกคุณทำลายทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับแดร์ริลไม่ให้เหลือซากเมื่อเรากลับไปถึง” เมแกนพูดอย่างเย็นชา แม้ว่าเธอจะมีรอยยิ้มแต่ดวงตาก็ของเธอก็มีแต่แววชั่วร้าย
สำนักประตูสุราลัยนั้นปราบอธรรม ดำรงความดีมาตลอดหลายปี พวกเขาสามารถกำจัดพลังมารในโลกของผู้บ่มเพาะได้มากมาย คนที่เคยใช้พลังมารหลายคนก็กลับตัวเป็นคนดีและเข้าร่วมสำนักประตูสุราลัย แต่บางคนก็ไม่ได้เข้าร่วม
