คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1611

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1611

เมแกนรังเกียจแดร์ริลเหตุเพราะความรัก เธอจึงมองว่ากองทัพที่แสนเป็นมิตรกับแดร์ริลทั้งหมดเหล่านี้ช่างน่ารำคาญ

เฮือก

ความวุ่นวายได้เกิดขึ้นกับฝูงชนทั้งหมดหลังจากท่าทางของผู้บ่มเพาะหลายคนเปลี่ยนแปลงไป

ฮะ? เมแกนได้กลายเป็นหัวหน้าพันธมิตร และเธอก็พร้อมต่อสู้กับแดร์ริลแล้วอย่างนั้นเหรอ!?

แดร์ริลเป็นสุดยอดวีรบุรุษของจักรวาลโลก ไม่เช่นนั้นสำนักอื่น ๆ คงไม่ยอมเสี่ยงชีวิตของพวกเขาเพื่อบุกเข้าไปยังโลกใหม่!

พวกเขาทั้งหมดต่างมองหน้ากัน แย่แล้ว

“รับทราบ!” พวกเขาตอบอย่างพร้อมเพรียงกันในวินาทีถัดมา

แท้จริงแล้ว พวกเขาต่างไม่ต้องการที่จะเป็นศัตรูของแดร์ริล

แต่ทว่าพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นเพราะชีวิตของสำนักตกอยู่ในกำมือของเมแกน พวกเขาต้องเชื่อฟังทุกคำสั่งของเธอ

หืมม!

เมแกนพยักหน้าและยิ้มด้วยความพอใจ ‘แดร์ริล! ก่อนหน้านี้ฉันได้ขอร้องอ้อนวอนนาย แต่นายปฏิเสธฉัน! การที่นายปฏิเสธฉันจะเป็นการตัดสินใจที่นายจะต้องเสียใจที่สุดที่นายเคยทำมาทั้งชีวิต’

…

ขณะเดียวกันที่พระราชวังโลกใหม่

โมนิก้ากำลังนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่างในห้องของเธอ พร้อมกับใบหน้าอันแสนงดงามที่เต็มไปด้วยความกังวลและความโศกเศร้า มันช่างขัดกับเสื้อคลุมหรูหราที่เธอสวมใส่อยู่

ลักษณะท่าทางที่ดุร้ายของเจ้าศักดินาเคนนี่ได้เพิ่มความรุนแรงมากขึ้นเมื่อสามวันก่อน จากการที่เขาได้ฉีกเสื้อผ้าของโมนิก้า แต่ทว่าโมนิก้าได้ตบเขาในตอนท้าย

เจ้าศักดินาเคนนี่ก็ได้สติกลับมาคืนมาหลังจากโดนตบ

ในความเป็นจริงแล้ว โมนิก้าเป็นเพียงผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ในใจของเจ้าศักดินาเคนนี่ และเขาเองก็ไม่ได้สติในตอนที่เขาฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเธอ!

เจ้าศักดินาเคนนี่ก็ได้ขอโทษโมนิก้าหลังจากนั้น

เหตุการณ์ครั้งนั้นเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา อย่างไรก็ตาม โมนิก้าไม่ได้ใส่ใจมากนัก เพราะว่าใจของเธอนั้นเอาแต่คิดถึงแต่แดร์ริลจนแทบจะขาดใจ

โมนิก้ารู้สึกข่มขื่นในใจในขณะนั้น เธอได้หวนกลับมาเจอกับแดร์ริลในช่วงเวลาอันแสนสั้น แต่ทว่าพวกเขาก็ต้องพรากจากกันอีกครั้ง

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแดร์ริลจะเป็นอย่างไรบ้างหลังจากที่หนีออกจากพระราชวัง

“จักรพรรดินี!” จู่ ๆ เสียงตะโกนเรียกดังมาจากนอกห้องของเธอ ก่อนที่แอมโบรสจะค่อย ๆ ย่างเข้ามาด้วยสีหน้ากังวลใจ

แอมโบรสสังเกตเห็นว่าแม่ของเขามักจะมีสีหน้าเศร้าสร้อยตั้งแต่เข้าพระราชวังมา

“โอ้!”

แอมโบรสเดินเข้าไปหาโมนิก้าในทันทีและถามว่า “จักรพรรดินี ทำไมท่านถึงดูไม่มีความสุขอยู่ตลอดเวลาเลยล่ะ?”

โมนิก้าหันหน้ากลับมาและพูดอย่างเรียบ ๆ ว่า “แอมโบรส เลิกเรียกแม่ว่าจักรพรรดินีได้แล้ว แม่ไม่ใช่จักรพรรดินีของลูก!”

โมนิก้าไม่เคยต้องการที่จะเป็นจักรพรรดินี และการได้ยินเช่นนั้นก็เพียงแต่ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือโมนิก้ารู้สึกได้อย่างชัดเจน เมื่อแอมโบรสที่เคยเป็นคนที่เชื่อฟังและน่ารักได้เปลี่ยนไป จนกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธอ

“เสด็จแม่!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น แอมโบรสหลุดขำออกมาอย่างช่วยไม่ได้และเปลี่ยนวิธีการเรียกเธอทันที แล้วเขาก็เดินเข้ามาปลอบเธอ “เสด็จแม่ ผมไม่เข้าใจว่าแดร์ริลมีดีอะไรขนาดนั้น!? เขาไม่แม้แต่จะสามารถปกป้องผู้หญิงของเขาเองได้ด้วยซ้ำ แต่ท่านก็คิดถึงแต่เขาทั้งวัน”

แล้วแอมโบรสก็มองไปยังรอบ ๆ ห้องที่แสนหรูหราและโอ่อ่านี้ ก่อนจะพูดต่อไปว่า “การเป็นจักรพรรดินีไม่ดีงั้นเหรอ องค์จักรพรรดิก็รักท่านมาก แถมมีคนมากมายที่มาคอยรับใช้ท่าน ท่านจะได้ดื่มด่ำกับความมั่งคั่งและเกียรติยศนี้ไปชั่วชีวิต”

ท่าทางของโมนิก้าเปลี่ยนไปก่อนที่เขาจะพูดจบ และพูดแทรกขึ้นมาทันที “หยุดพูดได้แล้ว! ถึงแม้ว่าเขาจะมีบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ดี แต่ยังไงเขาก็เป็นพ่อแท้ ๆ ที่ให้กำเนิดลูก”

โมนิก้าโบกมือของเธอ “ไปเถอะ แม่อยากอยู่เงียบ ๆ”