คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1629

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1629

เป็นเวลานานแล้วที่เขาไม่ได้กินอะไรดี ๆ ในช่วงที่ท่องทะเลอยู่นั้น

ตอนนั้นเองจักรพรรดินีก็ขมวดคิ้วพร้อมสั่งอย่างอดรนทนไม่ได้ “แดร์ริล เรากินเสร็จแล้ว รีบเก็บโต๊ะไปเร็ว ๆ เข้าสิ”

เธอเป็นจักรพรรดินีและลูกสาวก็เป็นองค์หญิง พวกเขานั้นเป็นราชวงศ์ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่แดร์ริลต้องเป็นคนทำงานบ้าน

“ได้ครับ” แดร์ริลพยักหน้าและไม่บ่นอะไร หลังจากที่อยู่ร่วมกันมาหลายวันเขาก็เริ่มชินกับนิสัยชอบสั่งชอบบงการของจักรพรรดินีแล้ว

“ที่รัก ให้ฉันช่วยนะคะ”

เมื่อเห็นแบบนั้น อีเวตต์ก็เดินเข้าไปช่วยแดร์ริลเก็บจานชามทันที

จักรพรรดินีไม่พอใจ เธอมุ่นคิ้วขมวดและพูดว่า “อีเวตต์ ให้เขาทำสิ มาคุยกับแม่ตรงนี้นี่” แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดดังมากแต่น้ำเสียงก็หนักแน่น

อีเวตต์ลังเล แต่เธอก็ไม่อาจขัดคำสั่งได้ ดังนั้นเธอจึงเดินเข้าไปหาจักรพรรดินี

ตอนนั้นเองก็มีเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังมาจากด้านนอก จากนั้นร่างบอบบางก็เดินเข้ามา

หญิงสาวผู้นั้นใส่ชุดยาวสีขาว แต่ก็ไม่สามารถปกปิดเรือนร่างงดงามไว้ได้ เธอยิ้มอ่อนหวานและดูมีเสน่ห์มาก

นี่คือศิษย์พี่หญิงของเขา ดอนน่า บุช

เมื่อเธอเห็นแดร์ริลกำลังเก็บโต๊ะ ดอนน่าก็อดไม่ได้ที่จะยกมือปิดปากหัวเราะ

“ศิษย์น้องนั้นทั้งขยันแล้วก็เป็นคนดีจริง ๆ ใครได้แต่งงานกับเขานับว่าโชคดี”

แดร์ริลอึ้งไปแล้วถามว่า “ศิษย์พี่หญิงเหรอครับ? ทำไมถึงมาที่นี่ได้?”

ดอนน่าพยักหน้ารับและทักทายจักรพรรดินีกับอีเวตต์ก่อนที่จะยิ้มและพูดว่า “ศิษย์น้อง นายจำไม่ได้เหรอว่าตกลงจะสอนฉันเรื่องเทคนิคพากย์เสียงน่ะ? คืนนี้ฉันมีเวลาว่าง นายช่วยสอนฉันได้ไหม?”

ดวงตาดอนน่าเต็มไปด้วยแววกระตือรือร้นเมื่อเธอพูดเช่นนั้น

ทุกคนต่างก็อยากเรียนเทคนิคพากย์เสียงเพื่อเอาไว้ล่อปลากระดี่มังกร

แดร์ริลเกาหัวและเงียบไป

‘ศิษย์พี่หญิงมาหาฉันที่นี่ตอนกลางคืนเพื่อให้สอนวิชาเทคนิคพากย์เสียง มันเหมาะสมเหรอ?’

“เขาไม่ว่างค่ะ”

ขณะที่แดร์ริลกำลังคิดอยู่นั้น จักรพรรดินีก็อดไม่ได้ที่จะตอบไปด้วยเสียงหนักแน่น “คุณดอนน่า ตอนนี้ดึกแล้ว พรุ่งนี้คุณค่อยมาหาเขาได้ เพราะเดี๋ยวเขาต้องเตรียมพาฉันไปเข้านอน”

แม้ว่าเธอจะไม่ชอบแดร์ริล แต่การที่ให้สาวสวยแบบนี้มาเข้าใกล้แดร์ริล จักรพรรดินีก็รู้สึกว่าเสี่ยงเกินไป เธอนั้นห่วงแทนอีเวตต์อย่างมาก

จักรพรรดินีนั้นอยู่ในวังมาตลอด ทั้งขันทีและนางสนมต่างก็ทำงานต่าง ๆ ให้เธอ ดังนั้นในสถานการณ์กดดันแบบนี้เธอจึงหลุดปากพูดไปโดยไม่ได้คิดอะไร

ดอนน่าอึ้งไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ลูกเขยต้องช่วยพาแม่ยายเข้านอนด้วยเหรอ? ธรรมเนียมอะไรกันนี่? ประหลาดไปหน่อยไหม”

‘เวร’ แดร์ริลไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขาอายมาก

จักรพรรดินีกลัวว่าศิษย์พี่หญิงจะมาแทนที่ลูกสาวของตัวเองสินะถึงได้พูดออกมาแบบนั้น แต่มันก็ไม่เหมาะสมจริง ๆ

อีเวตต์ที่ยืนอยู่ด้านข้างนั้นหน้าแดงก่ำ

จักรพรรดินีรู้ว่าเธอพูดผิดไปแล้วเมื่อได้เห็นสีหน้าของพวกเขา เธอหน้าขึ้นสีก่อนกัดริมฝีปากและพูดเบา ๆ ว่า “ฉัน ฉัน หมายถึงวันนี้มันดึกแล้วและเราควรพักผ่อน…”