คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1656

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1656

ตอนนั้นเองบรรดาศิษย์ของสำนักมุสิกต่างก็ตั้งสติและเริ่มที่จะคุกเข่าลง พวกเขาก้มหน้ามองต่ำอย่างหวาดกลัว

นี่มันแดร์ริล ประมุขแห่งสำนักประตูสุราลัย นักรบแห่งจักรวาลโลก มีคนกล้าทำให้เขาไม่พอใจด้วยเหรอ?

แดร์ริลถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อได้เห็นดังนั้น เขาพูดอย่างสงบว่า “ไม่เป็นไร พวกคุณไม่รู้ ทุกคนลุกขึ้นเถอะ”

ความจริงแล้วถ้าเป็นตามสถานการณ์ปกติ แดร์ริลไม่มีทางยกโทษให้พวกเขาง่ายดายแบบนี้ แต่เมื่อเวสต์ลีย์รู้ตัวตนของแดร์ริล เขาก็เปลี่ยนท่าทีทันใด แสดงให้เห็นความเคารพตามกฎของสังคม

ที่สำคัญกว่านั้น แดร์ริลก็ใช้พลังภายในไปมากแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่เหลือพลังพอจะมาลงโทษพวกเขา

“ผมรู้สึกซาบซึ้งไม่รู้ลืมเลยครับ สำหรับความเข้าใจที่ท่านประมุขดาร์บี้มีให้” เวสต์ลีย์ปาดเหงื่อเย็นออกจากใบหน้า เขารู้สึกว่าตนเองโชคดีมาก

‘โชคดีจริง ๆ ที่ฉันรู้ตัวตนของเขาได้ทันเวลา’

หากว่าเขาฝังแดร์ริลไปโดยไม่ได้ตั้งใจ พวกเขาต้องเจอปัญหาใหญ่แน่

แม้ว่ารอบข้างจะไม่มีคนอื่นอยู่ แต่สำนักประตูสุราลัยก็ทรงอิทธิพลมาก พวกเขาต้องรู้ได้โดยไม่ช้า

ขณะที่เขารู้สึกโล่งใจนั้น เวสต์ลีย์ก็รีบสั่งคนของสำนักตนให้ปลดแดร์ริลออกจากเชือกและช่วยให้เขานั่งลงบนก้อนหิน จากนั้นพวกเขาก็นำของที่ขโมยไปจากแดร์ริลออกมาคืนให้อย่างนอบน้อม

แดร์ริลพบว่ามีโอสถวิญญาณสองเม็ดที่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บของเขาได้อยู่ในบรรดาของที่ได้รับคืนมา หลังจากที่กินโอสถเข้าไปเขาก็รู้สึกว่าความเจ็บปวดในร่างกายบรรเทาลงอย่างมาก

อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นหลังจากที่อาการเจ็บปวดบรรเทาลง เขามองเวสต์ลีย์และยิ้มก่อนถามว่า “คุณคือคนของสำนักมุสิกใช่ไหม?”

“ครับ พวกเราเป็นกลุ่มคนต่ำชั้นที่ทำเรื่องไม่ดีงามเพื่อหาเลี้ยงปากท้อง พวกเราละอายยิ่งนักครับท่านประมุข” เวสต์ลีย์ยิ้มอย่างขมขื่นและตอบอย่างระมัดระวัง

เมื่อเขาพูดเช่นนั้น เวสต์ลีย์ก็หันไปตะโกนบอกบรรดาคนของเขา “พวกแกทำอะไรในสุสานเสร็จเรียบร้อยหมดหรือยัง? ปิดทางเข้าทันที เราจะไปกันแล้ว!”

“ครับ ท่านฮอลล์มาสเตอร์!”

คนของเขารีบรวบรวมสิ่งของและทุกคนที่อยู่ในสุสานต่างก็เริ่มที่จะออกมา

ตอนนั้นเวสต์ลีย์ฉีกยิ้มและพูดกับแดร์ริลอย่างสุภาพ “ท่านประมุขดาร์บี้ อาการบาดเจ็บของคุณคงไม่หายโดยไว ไม่ทราบว่าคุณอยากจะไปที่ไหน? เราสามารถไปส่งคุณได้นะครับ” เวสต์ลีย์นั้นพูดอย่างจริงใจจริง ๆ

เขานับถือความใจดีและใจกว้างของแดร์ริล ที่สำคัญหากว่าเขาสามารถสร้างความสัมพันธ์กับแดร์ริลได้ ฐานะของเขาในสำนักมุสิกก็จะต้องมั่นคงยิ่งขึ้น

มันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ที่จะได้พบคนอย่างแดร์ริล

แดร์ริลถอนใจหนักหน่วง

บางทีจูปาเจี๋ยคงไม่รู้ว่าเขานั้นถูกทีน่าดักซุ่มและผลักตกหน้าผา

สิ่งสำคัญที่ต้องทำตอนนี้ก็คือกลับไปที่นิกายเมธาสวรรค์เพื่อไปพบจูปาเจี๋ยและแก้แค้นทีน่ากับพวกดินแดนมัจฉาเหม

แต่เขาก็เสียพลังภายในไปมาก และคงไม่สามารถฟื้นคืนมาได้ในเวลาอันสั้น ดังนั้นการกลับไปที่นิกายเมธาสวรรค์ตอนนี้จึงยังไม่เหมาะ

ขณะที่แดร์ริลกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เขาก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากสุสานเพียงลำพัง แม้ว่าเธอจะใส่ชุดเก่ามอม แต่ก็ไม่สามารถปกปิดรูปร่างงดงามของเธอได้ แต่ว่าใบหน้าของเธอนั้นน่าเกลียดมาก

เธอคือลิลลี่!

หลังจากที่ลิลลี่ถูกเวสต์ลีย์ช่วยไว้เมื่อวันก่อน เธอก็ตามสำนักมุสิกมาที่ทวีปโมอาน่าเหนือเพื่อมาขุดสุสานโบราณ

หลังจากที่เธอผ่านสิ่งที่ต้องเจอมาหลายปี ลิลลี่ก็แข็งแกร่งขึ้น แต่ว่านี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอปล้นสุสาน เธอจึงมีความวิตกกังวลอย่างมากในใจ

เมื่อเธอก้าวออกมาจากสุสาน ก็มีคนพุ่งเข้ามาหาเธออย่างร้อนรน “นี่นังขี้เหร่ เร็วเข้า เธอช้าไปแล้ว เธอปิดโลงศพไว้ดีเหรอเปล่าเนี่ย?”

ตั้งแต่ที่ลิลลี่ตามสำนักมุสิกมา เธอต้องทำงานแปลก ๆ มากมาย

“ฉัน…” ลิลลี่กัดริมฝีปากและก้มมองพื้นก่อนตอบเสียงเบา “เปล่า ฉันกลัวมากเกินไป”

เธอต้องเข้าสุสานโบราณและตอนนี้เธอต้องปิดฝาโลงศพ แม้แต่หญิงที่กล้าหาญก็ยังกลัวถ้าต้องทำแบบนั้น

เสียงของลิลลี่เบามาก แต่แดร์ริลได้ยินอย่างชัดเจน ตอนนี้แดร์ริลรู้สึกว่าในสมองปั่นป่วนและความคิดก็ว่างเปล่า