คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1693

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1693

เมแกนหัวเราะเบา ๆ เมื่อเธอเห็นแดร์ริลคุกเข่าอยู่ต่อหน้า “แดร์ริล นายมันก็เป็นแค่ไอ้ห่วย คุกเข่าตามที่ฉันสั่งแถมตอนนี้ยังมาขอร้องฉันอีก เคยคิดบ้างไหมว่าตอนนั้นที่ฉันขอร้องนายแล้วนายทำกับฉันยังไง? นายรู้ไหมว่าฉันรู้สึกแย่แค่ไหนที่ต้องขอร้องให้นายยกโทษให้?”

“นายรู้ไหมว่าฉันต้องเจออะไรมาบ้างหลังจากที่โดนนายปฏิเสธ? ที่ตอนนี้ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะนาย อีกอย่างฉันจะไม่มีทางปล่อยลิลี่ ควีนนี่และเซลีนไปแน่ ไม่ใช่แค่จะไม่ปล่อยพวกเธอไปนะ แต่ฉันยังจะดึงแก่นพลังของลูกพี่ลูกน้องนายออกมาทำโอสถต่อหน้านายเลย

“ฉันสาบานว่า ไม่ว่านายเคยทำกับฉันไว้ยังไง ฉันก็จะย้อนคืนให้นายเป็นร้อยเท่า”

ใบหน้าเมแกนเยียบเย็นเมื่อเธอกล่าวประโยคสุดท้าย

เมแกนไม่อยากจะดึงคนที่ไม่เกี่ยวเข้ามายุ่งเรื่องความแค้นระหว่างเธอและแดร์ริล แต่ว่าเมื่อเธอเห็นหญิงขี้เหร่และแดร์ริลใกล้ชิดกันมาก แดร์ริลถึงขนาดยอมคุกเข่าขอร้องเพื่อควีนนี่และเซลีน ความหึงหวงของเมแกนก็ปะทุ

“เธอ”

แดร์ริลโมโหและกลัวเพราะเขารู้สึกได้ถึงโทสะและความชิงชังของเมแกน เหมือนว่าความมืดมิดกลืนกินเขาไปแล้ว

“แดร์ริล”

เพราะว่าแดร์ริลไม่ยอมพูดอะไร เมแกนก็ไม่ใส่ใจที่จะพูดอะไรเช่นกัน เธอพูดอย่างเย็นชาว่า “ระหว่างเราไม่มีอะไรที่ต้องตกลงกันแล้ว ตอนรุ่งสางฉันจะเปลี่ยนลูกพี่ลูกน้องนายเป็นโอสถ ใช้เวลาที่เหลืออยู่ด้วยกันให้ดีล่ะ”

จากนั้นเมแกนก็เชิดหน้าจากไป

คุกเงียบสงัดจนสามารถได้ยินเสียงเข็มตกกระทบพื้นได้

แดร์ริลก้มหัวลงพิงผนัง เขารู้สึกหดหู่สิ้นหวังมาก

เหมือนว่าการขอร้องนั้นใช้กับเมแกนไม่ได้ผล แต่เขาก็ไม่สามารถทนนั่งอยู่เฉย ๆ แล้วดูเมแกนเปลี่ยนควีนนี่เป็นโอสถได้

“แดร์ริล” ลิลี่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ พูดอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่ต้องห่วง ยังไงก็ต้องมีทาง เรายังมีเวลากว่าจะถึงรุ่งสาง มาลองดูก่อนว่าเราจะคลายจุดได้หรือเปล่า?”

อืม!

แดร์ริลพยักหน้า จากนั้นเขาก็หลับตาแล้วพยายามฟื้นฟูพลังภายในเงียบ ๆ

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เอี๊ยด

หลังจากที่เวลาผ่านไปสักพัก พวกเขาก็ได้ยินเสียงใครสักคนเปิดประตูห้องขังเข้ามาก่อนที่จะมีร่างหนึ่งแทรกตัวเข้ามา

‘ให้ตาย เมแกนเปลี่ยนใจแล้วจะไม่เปลี่ยนควีนนี่เป็นโอสถแล้วเหรอ?’

แดร์ริลลืมตาขึ้นมาทันที เขาอึ้งไปเมื่อได้เห็น

คนที่เข้ามานั้นใส่ชุดคลุมยาวสีดำ เขามีรอยยิ้มน่ารังเกียจประดับบนใบหน้าและดูเจ้าเล่ห์มาก เวลาเดียวกันเขาก็ดูระแวดระวังมาก

เขาก็คือวัตสันนั่นเอง

‘ไอ้โง่นี่เข้ามาทำอะไรที่นี่กัน?’

แดร์ริลสบถเงียบ ๆ

นิกายทักเกอร์นั้นถือว่าเป็นตระกูลผู้บ่มเพาะที่มีชื่อเสียงในจักรวาลโลก พวกเขาอยู่กันมานานหลายร้อยปี และพวกเขาก็ค่อนข้างได้รับการสนับสนุนจากวงการของผู้บ่มเพาะ แต่ว่าวัตสันที่เป็นประมุขของนิกายนั้นเป็นเหมือนสุนัขรับใช้ของเมแกน เขามักจะคอยเยินยอชื่นชมเธออยู่เสมอ เขานั้นไม่มีศักดิ์ศรีเลยสักนิด

แดร์ริลเกลียดคนประเภทนี้มากที่สุด

ขณะเดียวกันเซลีนและลิลี่ต่างก็นิ่วหน้าเหมือนกัน พวกเธอต่างก็ระวังตัว

วัตสันเข้ามาในคุกกลางดึก ต้องไม่มีเรื่องดีแน่

“ประมุขดาร์บี้!”