คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 170
เอมิลี่ตบหน้าของคลิฟฟอร์ดอย่างรุนแรงโดยไร้ซึ่งคำเตือนใด ๆ
รอยตบพลันปรากฏอยู่บนใบหน้าของคลิฟฟอร์ด
“แม่… แม่บุญธรรม คุณตบผมทำไม…?” คลิฟฟอร์ดเสียใจมากขณะที่กุมใบหน้า เขาตะลึง
แม่บุญธรรมของเขาตามใจเขามากตลอดสามปีที่ผ่านมา เธอดูแลเขาเหมือนเขาเป็นลูกแท้ ๆ เขาเสียใจมากที่จู่ ๆ ก็ถูกตบ
“แกคิดว่าฉันตบแกทำไม? แกเกือบสร้างปัญหาใหญ่แล้ว” เอมิลี่เดือดจนตบเข้าซ้ำอีกรอบ
ไม่มีใครควรล่วงเกินแดร์ริล เอมิลี่คงไม่มีวันนี้หากไม่ใช่เพราะแดร์ริล
“ไป คุกเข่าแล้วขอโทษคุณแดร์ริล” เอมิลี่เปล่งเสียงหลังจากตบคลิฟฟอร์ดซ้ำไปอีกหลายฉาด
คลิฟฟอร์ดตัวสั่นเทา เขาไม่กล้าตั้งคำถามอีกในตอนนั้น เขาเดินไปแล้วคุกเข่าลงต่อหน้าแดร์ริล ฝืนยิ้มออกมา “ผม…ผมผิดไปแล้ว ผมขอโทษ…”
แขกทั้งหลายอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจอย่างหนาวเย็น
รังสีของเอมิลี่เข้มข้นมาก มันมากพอจะทำให้เหล่าบุรุษรู้สึกด้อยกว่าไปเลย
ใครจะกล้าเถียงกับสตรีผู้ทรงอำนาจคนนี้กัน?
แดร์ริลนั่งอยู่ที่เดิม ไร้ซึ่งอารมณ์ใด เขาจ้องคลิฟฟอร์ด
ทั้งโถงพลันเงียบลงในขณะที่สายตาของทุกคนจดจ้องที่แดร์ริล
เอมิลี่ที่ยืนข้าง ๆ กัดริมฝีปากของเธอและไม่กล้าพูดอะไรออกมาเมื่อเห็นความเงียบของแดร์ริล
กริ๊ง! กริ๊ง!
ทันใดนั้น มือถือของแดร์ริลก็ดังขึ้น
เขาหยิบมือถือของเขาออกมาและเห็นว่าเป็นแม่ของเขา ลูน่า ไม่กี่วันก่อน เขาออกมาแล้วไม่ได้ไปเยี่ยมพ่อแม่ของเขาเลย ทำไมจู่ ๆ แม่ก็โทรมา?
หลังจากเขารับสาย เขาก็ได้ยินเสียงลูน่าร้องไห้ออกมาก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร
“แดร์ริลลิลี่ เร็วเข้า! มาเร็ว ช่วยพ่อของลูก ช่วยพ่อของลูก!” ลูน่าร้องไห้
ขนของแดร์ริลลุกทั้งตัวเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ!
“แม่ อย่าตื่นตระหนก เกิดอะไรขึ้น? แม่อยู่ไหน?” เขาตอบ
‘พ่อของเราไม่ได้รับการรักษาที่โรงพยาบาลรึเปล่า? หรืออาการเขาแย่ลง?’ เขาคิด
“เราอยู่ที่พื้นที่ของดาร์บี้ มาเร็วเข้า พ่อของลูกกำลังเจอปัญหาใหญ่ มาเร็ว!” ลูน่าร้องไห้ใหญ่ และวางสายทันทีที่เธอกล่าวจบ
หัวของแดร์ริลขาวโพลนในทันที!
“แดร์ริล เกิดอะไรขึ้น?” แด๊กซ์รีบเดินเข้ามาถามแดร์ริล
“มีบางอย่างเกิดกับพ่อแม่ฉัน”
ดวงอาทิตย์สดใส เหล่าชายหญิงบนท้องถนนสวมเสื้อผ้าบางเบา อย่างไรก็ตาม บรรยากาศภายในพื้นที่อยู่อาศัยของตระกูลดาร์บี้ในตอนนี้นั้นทั้งน่าขนลุกและเย็นยะเยือก
นายท่านชราแห่งดาร์บี้นั่งอยู่บนเก้าอี้โดยไร้ท่าทางบนสีหน้า เกือบพันคนที่ยืนอยู่ถัดจากเขา และทุกคนในตระกูลดาร์บี้ก็อยู่ที่นี่
พ่อของแดร์ริลนั้นถูกจับอยู่ด้านล่างเวที ริมฝีปากซีด
ชายร่างกำยำอยู่ด้านหลังเขา ถือไม้ในมือ ไม้เรียวนั้นชุ่มน้ำมัน มันทั้งดูทนทานและมีหนาม หากฟาดที่ร่างกายคงไม่พ้นรอยแผลโชกเลือด
เพี๊ยะ!
ไม้เรียวถูกฟาดลงบนร่างกายของแดเนียล เสื้อผ้าของเขาชุ่มเลือด
ลูน่าถูกจับไว้อย่างแน่นหนาโดยใครบางคน ดวงตาของเธอเอ่อล้นด้วยน้ำตา
“แดเนียล ฉันได้เก็บตัวบ่มเพาะมาตลอดหลายปีนี้และไม่ได้ระวังในปัญหาของตระกูลดาร์บี้ แล้วนี่คือวิธีที่แกสอนลูกชายเหรอ ให้เขาล่วงเกินน้องสะใภ้ตัวเอง? นี่มันน่าอับอายที่สุด! แดร์ริอยู่ไหน?” นายท่านชราแห่งดาร์บี้ถามอย่างเย็นชา
แม้ว่าแดเนียลจะเป็นลูกเขา แต่นายท่านชราแห่งดาร์บี้ก็ไม่ปรารี เขามักจะเข้มงวดกับการลงโทษคนในตระกูลเสมอ
แดเนียลส่ายหัว ปากของเขาซีดขาว “แดร์ริลจะไม่มีวันทำอะไรแบบนั้น ไม่มีวัน!”
“แกยังจะดื้อด้านอีก!” ยูมิเดินออกมา “แกหาว่าพวกเราโกหกเหรอ? แดร์ริลเป็นคนดีเพียงคนเดียวในตระกูลดาร์บี้รึไง แล้วพวกเราก็เป็นคนเลวที่สร้างเรื่องขึ้นมา? แดร์ริลมันเป็นสัตว์ร้าย! เขาทำร้ายน้องสะใภ้ตัวเอง มันคือความจริง ทำไมแกยังปฏิเสธมันอีก!?”
“ตอแ-ล!” แดเนียลกัดฟันแน่นแล้วถ่มน้ำลายลงพื้น
“แกยังไม่ยอมรับความผิดของตัวเองอีกเหรอ หืม? เฆี่ยนเขาจนกว่าเขาจะยอมรับความผิด!” นายท่านชราแห่งดาร์บี้ตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว
ชายร่างกำยำด้านหลังแดเนียลเงื้อไม้ในมืออีกครั้ง
เพี๊ยะ!
เสียงฟาดดังสะท้อนในห้อง ร่างของแดเนียลสะท้านในทันที เขากัดฟันแน่น ไม่แม้แต่จะร้องออกมา แต่เหงื่อกาฬนั้นชโลมใบหน้าของเขา
“หยุดตีเขาได้แล้ว พวกคุณหยุดเถอะ…” ลูน่าขอร้องและพยายามจะพุ่งเข้าไปช่วยแดเนียล ยังไงก็ตาม เธอถูกกดลงจากคนหลายคน เธอไม่สามารถห้ามน้ำตาที่ไหลรินออกมาได้เลย
