คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 171

“ถึงแม้แดร์ริลจะเป็นผู้ที่กระทำการเสื่อมทรามเอง แต่ในฐานะพ่อของเขา แกก็ไม่สามารถได้รับการยกเว้น! ถ้าแกไม่ยอมรับความผิดที่ทำลงไปวันนี้ ฉันจะตีแกจนกว่าจะตาย!” นายท่านชราแห่งดาร์บี้ตวาดอย่างเย็นชา

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

ไม้หวายหวดลงหลังพ่อของแดร์ริลจนเลือดสด ๆ ไหลลงที่พื้น

ลูน่านั้นร้องไห้หนักจนเสียงของเธอหายไป “ได้โปรดหยุดตีเขา! ได้โปรดหยุด! ถ้ายังไม่หยุด คุณจะฆ่าเขาตายได้!”

“หยุดตีเขา?” ยูมิเดินไปหานายท่านชราแห่งดาร์บี้ “คุณปู่คะ หนูคิดว่าแดเนียล ดาร์บี้ คงไม่สำนึกหรอกต่อให้เขาตาย เขาต้องคิดว่าคุณปู่ชราแล้ว และต้องเห็นใจจนไม่กล้าลงมือกับเขา!”

“ใช่ คุณปู่! ถ้าเราไม่ลงโทษแดร์ริลกับพ่อแม่ของมัน มันจะไม่ยุติธรรมกับคนอื่น!” ฝูงชนคนอื่นก็ตะโกนร่วมเข้ามา

เมื่อได้ยินคนอื่นกล่าว ใบหน้าของนายท่านชราแห่งดาร์บี้ก็บิดเบี้ยว “ใครก็ได้ ใช้การธำรงวินัยภายใน!”

เฮือก

เมื่อได้ยินคำว่า ‘ธำรงวินัยภายใน’ สมาชิกเกือบทั้งตระกูลก็หายใจกันอย่างหนาวเย็น ใบหน้าของแดเนียลมืดลงด้วยความหวาดกลัว ร่างกายของเขาพลันสั่นเทิ้มอย่างควบคุมไม่อยู่

การลงโทษภายในของตระกูลดาร์บี้นั้นโด่งดังในด้านความน่าหวาดกลัวของมัน! มันถูกรู้จักกันชื่อ การทรมานอันทารุณ!

ฮ่องเต้จากยุคโบราณได้คิดค้นวิธีการทรมานนี้ขึ้น! ซึ่งเป็นการนำเสาทองแดงไปเผาจนมันกลายเป็นสีแดงเพราะความร้อน จากนั้นจึงนำร่างของคนไปวางด้านบนของมัน

ทันใดนั้น เสียงเงียบราวกับป่าช้าก็กระจายไปทั่วทั้งโถง สมาชิกตระกูลบางคนนำเสาทองแดงขนาดใหญ่มา พวกเขาเริ่มสาดน้ำมันใส่แล้วจุดไฟเผาเสา

ห้องโถงอันกว้างใหญ่เงียบสงัด ทุกคนตกใจจนไม่มีใครกล้าส่งเสียง

“ฉันจะถามแกเป็นครั้งสุดท้าย แกจะยอมรับผิดหรือไม่?!” นายท่านชราแห่งดาร์บี้จ้องเขม็งที่แดเนียล

แดเนียลเหงื่อตก มันคงเป็นการโกหกหากเขาบอกว่าเขาไม่กลัว แต่ครอบครัวของเขาไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมเขาต้องยอมรับมันด้วยถ้าไม่ได้ทำ?

“แดร์ริลไม่มีทางทำอะไรแบบนั้น! ไม่มีวัน!” แดเนียลมองเขาด้วยดวงตาแข็งกร้าว แววตาของเขามั่นคงไม่ไหวติง

“แกกล้าดียังไง!” ยูมิเดินตรงเข้ามาตบเข้าที่ใบหน้าของแดเนียล “แกยังกล้าพูดอีกเหรอ? ลูกชายของแกมันระยำยิ่งกว่าหมูยิ่งกว่าหมา! แต่จนตอนนี้ แกก็ยังโกหก!”

“ใครก็ได้ จับเขาลงบนเสาทองแดง!” นายท่านชราแห่งดาร์บี้ตะโกน

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เหล่าสมาชิกหนุ่มรอบตัวแดเนียลก็มัดเขากับเชือก จากนั้นก็แบกเขาไปข้างเสา

“ไม่!” ลูน่าร้องออกมาด้วยพลังทั้งหมดก่อนที่เธอจะทรุดลงไป

เสาทองแดงนั้นร้อนจนแดงก่ำ หากเขาอยู่บนนั้น เขาจะตายแน่นอน

“ไม่ยอมรับผิดใช่ไหม? จับมันวางบนนั้น!” นายท่านชราแห่งดาร์บี้กล่าวด้วยท่าทางเย็นยะเยือก

เมื่อได้ยิน เหล่าคนหนุ่มจึงดันร่างของแดเนียลไปบนเสาทองแดง

“อ๊าา!” เสียงกรีดร้องที่ดังลั่นด้วยความเจ็บปวดดังสะท้านไปทั่วทั้งโถงเป็นเวลานาน
“ลูกชายของฉันบริสุทธิ์! ลูกชายของฉันไม่ได้ทำผิด!” แดเนียลกรีดร้องด้วยลมหายใจที่ยังเหลือทั้งหมด ผิวของเขาถูกเผาจนหมด

“ลูกชายของฉันบริสุทธิ์… ลูกชายของฉันไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นแน่! ไม่มีวัน!” น้ำตาของแดเนียลไหลออกมาอย่างไม่อาจควบคุม ในตอนนั้น เขาสิ้นหวังอย่างที่สุด

“เ-ี่ยอะไรวะ! อ๊ากก!” เสียงร้องดังลั่นมาจากทางเข้า

ที่พุ่งเข้ามาจากทางเข้านั้นคือแดร์ริลที่กำดาบกลืนโลหิตในมือ ดวงตาของเขากระหายเลือด เขาพุ่งเข้ามาเหมือนคนเสียสติที่ไร้ซึ่งเหตุผล ข้าง ๆ เขาคือแด๊กซ์ แซนเดอร์ส ที่มือขวานในมือ ตามมาด้วยชายร่างกำยำนับร้อยในชุดดำ

“พวกแกมันยกโทษให้ไม่ได้! ยกโทษให้ไม่ได้ พวกแกทุกคน!” แดร์ริลสติหลุดโดยสิ้นเชิง เขาตวัดดาบกลืนโลหิตใส่ทุกคนที่เข้าใกล้ทางของเขา

พ่อของเขาถูกเผาทั้งเป็น! โทสะมหาศาลได้ครอบครองเหนือสติของเขาแล้ว!

‘ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!’ ในหัวของเขามีเพียงความคิดนี้

ในขณะนั้น มีเพียงคำว่า ‘ฆ่า!’ ที่ดังสะท้อนอยู่ในสมองของเขา

“ไอ้สารเลว! บัดซบ!” นายท่านชราแห่งดาร์บี้ยืนขึ้น ชี้ไปที่แดร์ริลด้วยร่างที่สั่นสะท้าน “แกมันเลวบริสุทธิ์ กล้าดียังไงกลับมาที่นี่! จัดการมัน! จัดการมันซะ!”

ด้วยคำสั่งนั้น ทำให้คนหนุ่มของตระกูลทุกคนพุ่งเข้าหาชายในชุดดำ แด๊กซ์ส่งสัญญาณ แล้วชายร่างกำยำกว่า 200 คนด้านหลังก็โถมเข้ามาดั่งคลื่นสึนามิ มันคือความโกลาหลอย่างที่สุด