คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1723

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1723

น้ำตาเอ่อคลอในดวงตาของเดบร้าจนทำให้ภาพที่เธอเห็นพร่าเลือน ‘แดร์ริล คืนนี้ฉันอาจจะไม่มีชีวิตรอดไปได้ ฉันคงไม่ได้อยู่ข้างกายคอยดูแลคุณอีกต่อไปแล้วในอนาคต’

ไม่นานเดบร้าก็ถูกพาไปที่หน่วยควบคุม

นี่เป็นสถานที่ซึ่งฟลอเรียนเอาไว้ทำงานราชการของเขา

ว้าว

เดบร้าอึ้งไปเมื่อเธอเข้ามาในห้องโถงของหน่วยควบคุม

มันไม่ได้มีอุปกรณ์ที่เอาไว้ทรมานเพื่อเค้นความจริงจากเธอหรืออะไร แต่ว่ามันมีโต๊ะซึ่งเต็มไปด้วยอาหาร อาหารพวกนั้นยังร้อนกรุ่น และส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย

‘นี่มันเกิดอะไรขึ้น?’

ฟลอเรียนโบกมือไล่องครักษ์

“ครับ นายท่าน” องครักษ์ขานรับอย่างว่องไวก่อนที่จะจากไป

ตอนนี้ในห้องโถงใหญ่มีเพียงแค่ฟลอเรียนและเดบร้าเท่านั้น

บนใบหน้าของฟลอเรียนประดับรอยยิ้มเล็กน้อย เขาเข้าไปใกล้เดบร้าก่อนที่จะดึงดาบออกมาตัดเชือกที่มัดมือเธอออก จากนั้นเขาก็บอกว่า “คุณเดบร้า ผมต้องขอโทษด้วยที่ทำให้ตกใจกลัว”

“คุณหมายความว่ายังไง?” เดบร้าขมวดคิ้ว เธอถอยหลังไปสองสามก้าวเพื่อให้ห่างจากฟลอเรียน เธอนั้นระวังตัว

เมื่อเธอได้เห็นท่าทางสุภาพและมีเล่ห์เหลี่ยมของฟลอเรียน เดบร้าก็สงสัยเจตนาที่แอบแฝงของเขา

เฮ้อ

ฟลอเรียนถอนใจ เขานั้นหมดทางเลือก ฟลอเรียนนั่งลงที่โต๊ะก่อนหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม จากนั้นเขาก็มองเดบร้าและบอกว่า “คุณเดบร้า ผมรู้ว่าคุณและเพื่อน ๆ ของคุณในคุกน่ะเกลียดผมมาก แต่ว่าผมช่วยไม่ได้ ช่วยไม่ได้จริง ๆ”

เดบร้ากะพริบตาอย่างงุนงง เธอไม่ได้ตอบอะไรฟลอเรียน

ฟลอเรียนยังคงพูดต่อ “ใช่ ผมกระทำเรื่องมากมายต่อแดร์ริล ผมมักจะคิดถึงเรื่องความรุ่งโรจน์ของตัวเองอยู่เสมอ แต่ว่าผมก็เปลี่ยนไปหลังจากการสวรรคตของจักรพรรดิแห่งโลกใหม่”

“จักรพรรดิมอบสถานะสูงส่งมากให้ผม ผมคิดว่าถ้าผมสนับสนุนพระองค์ผมก็จะอยู่ได้อย่างสบายไร้กังวลไปตลอดชีวิต ตอนที่ชีวิตผมกำลังขึ้นสูงนั้น พระองค์ก็สวรรคต แม้ว่าเจ้าศักดินาเคนนี่จะดีกับผมตั้งแต่ที่เขาได้ขึ้นครองราชย์ แต่ผมก็รู้ว่าเขาไม่ได้เชื่อใจผมเต็มที่”

ฟลอเรียนแสร้งทำท่าโศกเศร้าขณะที่พูดและแอบสังเกตสีหน้าของเดบร้าไปด้วย

เดบร้ายังคงเงียบขณะที่เธอคิดอย่างเคียดแค้นชิงชัง

‘หากเจ้าศักดินาเคนนี้เชื่อใจไอ้นกสองหัวอย่างแกฉันก็คงจะแปลกใจมากแล้วล่ะ แกมันเชื่อไม่ได้’

เฮ้อ

ฟลอเรียนสูดหายใจลุกก่อนที่จะพูดต่อพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน “ผมได้รู้ว่า ไม่ว่าผมจะมีคนหนุนหลังที่แข็งแกร่งแค่ไหน แต่มันก็อาจจะพังลงได้ตลอดเวลา ผมไม่เคยลืมท่าทางไร้ความกลัวและรังสืแข็งแกร่งของแดร์ริลในตอนที่เขาต้องเผชิญหน้ากับราชวงศ์แห่งโลกใหม่ สิ่งที่เขาทำให้ผมคิดได้ก็คือ ผมต้องพึ่งตนเองและผมก็ต้องจำรากเหง้าของตัวเองเอาไว้”

“ก่อนนี้ผมผิดไป ผมทำผิดไปมาก คุณรู้ไหมว่าผมรู้สึกแย่มากตอนที่โดน็อกสังหารคุณคาร์เตอร์? ผมอยากจะปล่อยพวกคุณเป็นอิสระแต่ผมก็ทำแบบนั้นไม่ได้ มันมีองครักษ์หลวงมากเกินไป”

“ไม่ว่าคุณจะคิดกับผมยังไง ผมก็คงทำได้แค่ชดใช้ให้กับความผิดที่ทำ ผมคิดหนทางออกและพาคุณออกมาคนแรกเพื่อไม่ให้สะดุดตา…”

ฟลอเรียนดูจริงจัง และเขาก็พูดดูจริงใจ

“คุณ”

เดบร้าเปิดปากพูดเล็กน้อย เธอยังคงสงสัยอยู่ “คุณคิดแบบนั้นจริง ๆ เหรอ?”

ตึก!

ทันใดนั้นฟลอเรียนก็คุกเข่าลงกับพื้น น้ำตาไหลพรากใบหน้าขณะที่เขาต่อว่าตัวเองอย่างรู้สึกผิด “คุณเดบร้า แดร์ริลเชื่อคุณมากที่สุด ผมแค่ได้แต่บอกเรื่องพวกนี้กับคุณและคุณก็เป็นคนแรกที่ผมช่วย หากว่าคุณไม่เชื่อผม ก็ฆ่าผมเลย”

ฟลอเรียนยื่นดาบของตนให้เดบร้า

เดบร้าไม่ได้รับมา ดวงตางดงามของเธอมองฟลอเรียนอย่างสงสัย

ใครจะไปเชื่อว่าชายคนที่ทำเรื่องเลวร้ายมามากมายจะสำนึกผิดกะทันหันแบบนี้?

“คุณเดบร้า คุณออกไปดูข้างนอกก็ได้ ผมไล่พวกองครักษ์ไปหมดแล้ว” ฟลอเรียนพูดอย่างจริงใจขณะที่เขาชี้ไปด้านนอก “ตอนนี้คุณไปได้แล้ว! ผมจะไม่หยุดคุณ ผมแค่หวังว่าคุณจะหาแดร์ริลเจอทันทีที่คุณออกไปจากที่นี่ ผมจะช่วยคุณทั้งคู่จากด้านในนี้เพื่อร่วมมือกันปล่อยทุกคนที่มาจากจักรวาลโลก!”