คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1744
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1744
ฉางเอ๋อหัวเราะเยาะเมื่อได้ยินเช่นนั้น สายตาของเธอมองพวกเขาอย่างเหยียดหยาม “พวกเจ้าเป็นแค่กรรมกร พวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาพูดเรื่องความเคารพกับข้ากัน?”
จากนั้นฉางเอ๋อก็พูดด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่และไร้ข้อกังขา “ข้าจะพูดอีกครั้ง ข้าเป็นคนตั้งกฎที่นี่ ถ้าข้าไม่อนุญาตให้พวกเจ้านอนที่นี่ พวกเจ้าก็จะไม่มีใครที่ได้นอนที่นี่”
ไม่กี่วินาทีต่อมา สีหน้าของแดร์ริลก็เปลี่ยนไป เขาหน้าซีดจนพูดไม่ออก
‘ใช่ ท่านคือฉางเอ๋อ แต่แล้วไงล่ะ? ท่านก็เหมือนกับพวกเราที่เหลือ เราทุกคนอยู่ในคุก การดูถูกเรามันเป็นเรื่องหนึ่ง แต่ท่านปฏิบัติกับเราเหมือนคนรับใช้ของท่าน ท่านคิดว่าท่านยังคงอยู่ในห้องนอนที่วิจิตรงดงามของท่านอยู่หรือไง?’
ยิ่งแดร์ริลคิด เขาก็ยิ่งโกรธ ในที่สุดเขาก็ล้มตัวลงนอน
“เฮ้อ! ถึงจะทำจากหญ้าแห้งแต่ก็สบายดีเหมือนกันนะเนี่ย!” แดร์ริลถอนหายใจและแสร้งทำเป็นรู้สึกสบาย ในขณะเดียวกันนั้นเขาก็ให้ความสนใจกับปฏิกิริยาของฉางเอ๋อ
แดร์ริลไม่ต้องการต่อกรกับฉางเอ๋อแต่เธอได้ล้ำเส้นเขามาแล้ว
“แดร์ริล เจ้ากล้าดียังไง!”
ฉางเอ๋อโกรธมากจนอยากจะกระทืบเท้า เธอด่าเขา “ลุกขึ้น! ใครให้เจ้านอนที่นี่?”
แดร์ริลช่างบังอาจนัก เขากล้าขัดคำสั่งของเธอได้อย่างไร? เธอคือพระมเหสีฉางเอ๋อ เธอจะเบียดเสียดอยู่ในห้องกับชายอื่นได้อย่างไร?
โอ้ว!
แดร์ริลสูดหายใจเข้าลึก ๆ เขาพูดอย่างผ่อนคลายราวกับว่าเขาไม่กลัวสิ่งใด “ทำไมกระหม่อมต้องลุกขึ้นด้วยล่ะ พวกเราต่างก็เป็นนักโทษ ตอนนี้พวกเราได้รับการปฏิบัติเหมือนกัน ทำไมกระหม่อมต้องฟังท่านด้วย?”
จากนั้นสีหน้าของแดร์ริลก็เปลี่ยนเป็นขี้เล่น เขาพูดว่า “พระมเหสีฉางเอ๋อ ก็เหมือนกับที่กระหม่อมพูด ถ้าท่านเหนื่อยและต้องการพักผ่อน กระหม่อมจะเขยิบหาที่ว่างให้ท่านเอง ไม่ต้องอายไปหรอก!”
“นี่เจ้า-”
จิตใจของฉางเอ๋อกระวนกระวายอย่างหนัก แต่เธอเองก็ไม่มีคำพูดใด ๆ ที่จะตอบโต้เขาได้
นั่นเป็นเพราะแดร์ริลพูดถูก ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดต่างก็เป็นนักโทษ คงเป็นเรื่องไร้เหตุผลสิ้นดีหากนางจะบังคับให้พวกเขาออกไป
แต่อย่างไรก็ตาม ตอนที่แดร์ริลพูดกับเธอ เขาก็ได้ล้ำเส้นเช่นกัน
ฉางเอ๋ออยากจะฟาดแดร์ริลให้ตาย แต่ทว่าเธอโดนหยางเจียนสกัดจุดเอาไว้ เธอไม่สามารถใช้พลังภายในของเธอได้เลย
หึ!
ควีนนี่หัวเราะ
แดร์ริลช่างกล้าดีเหลือเกิน เธอเดาว่ามีเพียงเขาคนเดียวในโลกที่กล้าพูดกับพระมเหสีเช่นนั้น
เซลีนเองก็ยิ้ม
…
ในขณะเดียวกัน…
ณ จุดตัดระหว่างโลกใหม่ จักรวาลโลก และแดนมัชฌิม มีเทือกเขาสูงตระหง่านทอดยาวเป็นระยะทางไม่กี่พันกิโลเมตร
มีหุบเขาหนึ่งที่อยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของเทือกเขา ที่นั่นมีฤดูใบไม้ผลิตลอดทั้งปี สวรรค์แท้ ๆ และมีตึกโบราณหลายหลังตั้งอยู่ที่นั่นด้วย
นี่คือหุบเขาลืมเลือน!
หุบเขาลืมเลือนเป็นกลุ่มบ่มเพาะที่อยู่ห่างจากโลกทั้งหมด พวกเขาอยู่มาได้สองสามพันปีแล้ว และเหล่าลูกศิษย์ของพวกเขาก็ไม่ค่อยเที่ยวรอบโลกเท่าไหร่นัก จึงไม่ค่อยมีใครรู้จักพวกเขา
มีตำนานเล่าว่าผู้ก่อตั้งหุบเขาถูกลืมเลือนจากโลกนี้ไปเพราะเขาเจ็บปวดจากความรัก
ลูกศิษย์ของหุบเขาลืมเลือนส่วนใหญ่เป็นคนที่ชีวิตถูกทำร้ายและรู้สึกสิ้นหวังต่อโลกภายนอก
ในตอนนั้น พวกเขาได้มีเจ้าหุบเขาคนที่สามสิบสอง วีนัส สจ๊วต!
วีนัสเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์อย่างน่าเหลือเชื่อ เธออยู่ในวัยยี่สิบปลาย ๆ คนรักของเธอนอกใจเธอเมื่อสิบสองปีก่อน เธอสิ้นหวังแล้วก็ได้เข้าร่วมกับหุบเขาลืมเลือนนี้!
เจ้าหุบเขาไม่มีความสนใจในการต่อสู้กันระหว่างคนที่อยู่ในโลกของผู้บ่มเพาะ พวกเขาไม่มีความหลงใหลในการบ่มเพาะ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้มีพละกำลังมากมาย
แต่อย่างไรก็ตาม วีนัสเป็นคนที่มีพรสวรรค์ที่เป็นอัจฉริยะด้านการบ่มเพาะ ตอนที่เธอเข้าร่วมกับหุบเขาลืมเลือนเป็นครั้งแรก เธอเป็นเพียงปรมาจารย์อาวุโส หลังจากสิบปีผ่านไป เธอก็ได้เป็นผู้บ่มเพาะเทพยุทธ์ระดับหนึ่งแล้ว
