คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1746
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1746
”ท่านประมุขไม่ต้องเป็นกังวล!” เจมส์ยิ้มบาง “เจ้าศักดินาเคนนี่ เบรดคุมขังเดบร้าและพวกตระกูลคาร์เตอร์ไว้ในคุกของโลกใหม่ หากว่าแดร์ริลอยากจะช่วยพวกเขาก็คงจะลงมือไปนานแล้ว เขาคงจะไม่ได้อยากทำแบบนั้น ดังนั้นท่านประมุขไม่ต้องกลัวเขาแต่อย่างใด เดบร้านั้นแข็งแกร่ง เธอน่าจะเป็นประโยชน์กับเราในเรื่องความรุ่งเรืองของหุบเขาลืมเลือน เธอคงจะช่วยเราได้มาก”
เฮ้อ
วีนัสถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อเธอได้ยินดังนั้นและบอกว่า “นายหมายถึงว่าอยากให้เธอดื่มธาราลืมเลือนเหรอ?”
ธาราลืมเลือนนั้นเป็นน้ำพุที่พบอยู่ลึกเข้าไปในหุบเขาลืมเลือน คนที่ดื่มมันเข้าไปจะลืมความทรงจำทั้งหมดไม่ว่าพวกเขาจะเป็นผู้บ่มเพาะหรือคนปกติก็ตาม มันเป็นสิ่งวิเศษน่าทึ่งที่คนซึ่งดื่มน้ำจะเสียความทรงจำไปได้
หากว่าศิษย์ที่เข้ามาร่วมกับหุบเขาลืมเลือนมีความเจ็บปวดทางใจมากเกินไป พวกเขาก็จะดื่มธาราลืมเลือนเพื่อให้ลืมปัญหาที่มี
“ใช่ครับ”
เจมส์พยักหน้าพร้อมยิ้ม “เดบร้านั้นเป็นคนพิเศษ พลังของเธอก็แข็งแกร่งมากหากว่าเราพยายามเกลี้ยกล่อม เธอก็อาจจะไม่ยอมทำตามที่เราสั่ง แต่หากว่าเธอได้ดื่มธาราลืมเลือนไปเธอก็จะต้องเต็มใจทำแน่”
“เยี่ยม!”
วีนัสยิ้มและพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ถ้างั้นก็เอาเลย ฉันจะให้คุณจัดการเรื่องนี้”
“ดีมากเลยครับ” เจมส์สั่งคนของหุบเขาให้พาเดบร้าออกไปจากห้องโถงหลัก
พวกเขาพาเธอไปที่ลานที่ดูสวยงาม
“เอาน้ำศักดิ์สิทธิ์มาให้ฉัน”
เจมส์สั่งศิษย์สองคนทันทีที่มาถึง น้ำศักดิ์สิทธิ์นั้นก็คือธาราลืมเลือนนั่นเอง
“ครับ ผู้อาวุโส” ศิษย์คนหนึ่งตอบรับอย่างรวดเร็วและจากไปจัดการ
ไม่นานนักเขาก็กลับมาพร้อมแก้วที่บรรจุธาราลืมเลือนเอาไว้
เมื่อเจมส์รับมา เขาก็ทำท่าทางบอกให้ศิษย์ทั้งสองออกไป จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปหาเดบร้าช้า ๆ
เขามองเดบร้า ยิ้มและบอกว่า “เดบร้าคนงาม ไม่ต้องห่วง ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ผมช่วยคุณมาจากยูมิเพราะผมทนเห็นเขาตีคุณไม่ได้ มาสิ มาดื่มนี่ คุณจะได้ลืมปัญหาทุกอย่างไป”
จากนั้นเจมส์ก็เอาธาราลืมเลือนมาป้อนให้เดบร้า
เดบร้าโมโหและอับอายมาก เธอยังรู้สึกกระวนกระวายด้วย เธอพยายามดิ้นรนให้พ้นจากพันธนาการแต่ว่าเธอยังโดนสกัดจุดอยู่ดังนั้นจึงทำอะไรไม่ได้มากนัก
…
ขณะเดียวกัน ในโรงเตี๊ยมที่ทวีปโมอาน่าเหนือที่ห่างออกไปจากเมืองหลวงไม่กี่กิโลเมตร
จูปาเจี๋ยและเชนเทล่า ซีออนนั่งอยู่ในโรงเตี๊ยม ตรงหน้าพวกเขามีอาหารมากมายวางอยู่บนโต๊ะ
จูปาเจี๋ยหัวเราะ
ตอนนั้นเขาดื่มไวน์และกินอย่างเต็มคราบ “โฮ่วอี้ตายไปแล้ว ในที่สุด ข้าก็ไม่ต้องคอยหลบหนีทหารของเจ้านี่อีกต่อไป”
จูปาเจี๋ยนั้นยินดีมาก
แดร์ริลหายไปจากนิกายเมธาสวรรค์และจูปาเจี๋ยก็ร้อนใจเรื่องนี้อยู่ ดังนั้นเขาจึงพาเชนเทลล่าออกมาจากภูเขาเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ พวกเขาพากันตระเวนไปทั่วเพื่อถามข่าวเกี่ยวกับแดร์ริล
แต่ว่าพวกเขาไม่ได้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับชายหนุ่มเลย แต่กลับพบเรื่องการตายของจักรพรรดิโฮ่วอี้แทน
ในฐานะจอมพลแห่งสวรรค์ จูปาเจี๋ยนั้นไม่กลัวใครเลยยกเว้นจักรพรรดิโฮ่วอี้ การตายอย่างกะทันหันของเขาเป็นเรื่องประหลาดใจที่น่ายินดีของจูปาเจี๋ย
เชนเทลล่าที่นั่งข้างเขาทานอย่างมีมารยาท บนสีหน้าเธอไม่แสดงอารมณ์ใด เธอนั้นชินกับท่าทางของจูปาเจี๋ยไปแล้ว
“คนงามของข้า รีบกินให้อิ่มเร็ว ๆ เถอะ จากนั้นข้าจะพาเจ้าเที่ยวชมรอบเมืองหลวง” จูปาเจี๋ยยิ้มและพูดกับเชนเทลล่า
จูปาเจี๋ยนั้นไม่กล้าที่จะตะลอนไปทั่วเมืองหลวงตอนที่จักรพรรดิโฮ่วอี้ยังอยู่
ตอนนี้เขาสามารถไปที่ไหนก็ได้ตามที่ใจต้องการ จะมีใครมาขวางได้ล่ะ? เขานั้นสุขใจจนอยากหัวเราะออกมา
ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็สงสัยว่าฉางเอ๋อจะเป็นอย่างไรบ้างระหว่างที่เขาไม่อยู่
เมื่อคิดถึงเธอ ดวงตาของจูปาเจี๋ยก็เป็นประกายระยับอย่างตื่นเต้นและอดรนทนไม่ไหว
ฉางเอ๋อต้องโศกเศร้าเพราะการตายของจักรพรรดิโฮ่วอี้แน่ เธอคงต้องการใครมาปลอบใจเธอ
เขาหัวเราะหึ
“อืม” เชนเทลล่าคำรามแต่ไม่ได้พูดอะไร
เพราะว่าเธอใช้เวลาอยู่กับเขามากจนเธอเข้าใจเขาดี เขานั้นไร้ความอดทนซึ่งหมายความว่าตอนนี้เขาต้องคิดถึงหญิงงามอยู่
แต่เชนเทลล่าก็ไม่ได้ใส่ใจ ถึงอย่างไรเธอก็ชินกับการมากตัณหาของเขาแล้ว เขาทำให้เธอจำยอม
