คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1747

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1747

ไม่นานเมื่อพวกเขากินอาหารอิ่ม จูปาเจี๋ยก็พาเชนเทลล่าเดินทางต่อ

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาจูปาเจี๋ยและเชนเทลล่าก็มาถึงเมืองหลวงของทวีปโมอาน่าเหนือ เพราะว่าจักรพรรดิโฮ่วอี้สิ้นพระชนม์ไปแล้ว จูปาเจี๋ยก็ไม่กลัวอีกต่อไป เขาอยากจะเที่ยวชมเมืองตามสบาย

ว้าว

เชนเทลล่ารู้สึกตื่นตาเมื่อเธอได้เห็นเมืองหลวง

‘นี่คือเมืองหลงของทวีปโมอาน่าเหนือเหรอ? หรูหรางดงามมากจริง ๆ คงจะใหญ่ว่าเวสต์ลิงตันหลายเท่าแน่’

“คนงามของข้า ข้าพนันได้เลยว่าเจ้าต้องไม่เคยเห็นเมืองงดงามขนาดนี้สินะ?” จูปาเจี๋ยหัวเราะเบา ๆ และบอกว่า “ไม่พูดเกินจริงแต่ว่านี่ก็น่าจะเป็นเมืองหลวงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของทั้งเก้าทวีปแล้ว ข้าอยู่ที่นี่มีเกือบพันปีเลยนะ ดีใช่ไหม?”

จูปาเจี๋ยไม่ได้เพียงบ้าตัณหา แต่เขาก็ยังชอบโอ้อวดต่อหน้าสาวงามอีกด้วย เมื่อเขาได้เห็นสีหน้าของเชนเทลล่า เขาก็อดโอ้อวดไม่ได้

แน่นอนว่าเพราะนิสัยหลงตนเองของเขา เขาไม่ยอมบอกว่าตัวเองโดนขังอยู่ที่นี่มากกว่าพันปี

ขณะที่พูดทั้งสองก็เข้าไปในเมือง

ท้องฟ้ามืดแล้วตอนนี้แต่ว่าก็ไม่มีผลต่ออารมณ์ของจูปาเจี๋ย

เขาหัวเราะหึหึ

เขานั้นอารมณ์ดีที่ได้ตระเวนไปทั่วสถานที่คุ้นเคยโดยไม่ต้องกังวลอะไร

แต่ว่าทันใดจูปาเจี๋ยก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมืองหลวงยามนี้น่าจะต้องครึกครื้นแต่ว่ามันกลับว่าเปล่า และมีทหารเดินลาดตระเวนอยู่มากมาย

‘บัดซบ มีบางอย่างไม่ถูกต้อง! จักรพรรดิโฮ่วอี้ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงยังมีทหารเดินยามมากขนาดนี้อีก?’

“จูปาเจี๋ยนี่?”

“เข้าไปล้อมเขาไว้เร็วเข้า!”

ขณะที่จูปาเจี๋ยนิ่วหน้าคิด ยามบริเวณใกล้ ๆ ก็มองเห็นเขา พวกนั้นตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวและรีบพุ่งเข้ามาหาเขา

“คนงาม เจ้าน่าจะหนีไปก่อน”

จูปาเจี๋ยรู้สึกกลัว โกรธ และตกใจไปในเวลาเดียวกัน เขารีบตะโกนบอกเชนเทลล่า

เชนเทลล่าไม่หยุดคิดสักนิด เธอหันหลังและรีบหนีออกจากเมืองไป

ฮือฮา

เชนเทลล่าหนีไปได้ไม่นาน ยามกว่าร้อยคนก็เข้ามาล้อมจูปาเจี๋ยไว้

“นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?” จูปาเจี๋ยไม่ได้ตื่นตระหนก เขากวาดตามองไปรอบ ๆ และถามอย่างเอื่อยเฉื่อย

“จัดการเขาซะ!”

หัวหน้ายามไม่สนใจที่จะตอบอะไรนอกจากตะโกนออกคำสั่งอย่างมีโทสะ

ซูม

บรรดาทหารยามต่างก็ปล่อยพลังภายในออกมาและพุ่งเข้าไปหาจูปาเจี๋ย

พวกเขายังพยายามหาสาเหตุการสิ้นพระชนม์ของจักรพรรดิโฮ่วอี้ แต่ว่าเงื่อนงำที่มีก็คือจูปาเจี๋ยกับฉางเอ๋อ ตอนนี้พวกเขาได้คุมขังจักรพรรดินีไว้แล้ว ทั้งอาณาจักรกำลังตามล่าจูปาเจี๋ยอยู่ พวกเขาไม่คาดว่าจู่ ๆ เขาก็จะโผล่มาที่นี่

“โอ้?”

จูปาเจี๋ยไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฝ่ายตรงข้ามก็โจมตีโดยไม่ให้เขาตั้งตัว ซึ่งทำให้เขาโมโหมาก “เจ้าคิดว่าจะรังแกข้าได้เหรอ? ข้าไม่ได้ออกกำลังมานานแล้ว วันนี้ต้องฝึกมือสักหน่อย”

ฟั่บ

จูปาเจี๋ยขยับแขนและพุ่งทะยานไปข้างหน้า

ปัง ปัง ปัง

จูปาเจี๋ยนั้นเหมือนหมาป่าท่ามกลางฝูงแกะ มีแต่เสียงปะทะกันดังให้ได้ยินและพวกยามก็พากันล้มหมดสภาพ

…

ขณะเดียวกันที่คุกในเมืองหลวง

เซลีนและควีนนี่ต่างก็พักผ่อนอยู่ในห้องขัง พวกเขาหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

ส่วนแดร์ริลนั้นนอนหงายอยู่ตรงกลาง เขาเองก็หลับสนิท

ฉางเอ๋อไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทนเห็นแดร์ริล เธอนั่งตัวตรงและหลับตาเพื่อพักผ่อน เธอพยายามจะรวบรวมพลังภายในเพื่อคลายจุด

แต่วิธีการสกัดจุดของหยางเจียนนั้นก็เฉพาะตัวมาก เธอพยายามหลายวิธีที่จะคลายจุดแต่ก็ไม่เป็นผล

เฮ้อ

ในที่สุดฉางเอ๋ก็ถอดใจ เธอลืมตาขึ้นช้า ๆ