คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 178



ในเมื่อมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด แดร์ริลจึงไม่กังวลว่าพวกลินดันจะเห็นเขาทานมื้อค่ำกับเชลลี เชลลีช่วยพ่อของเขาไว้มากตั้งแต่เขาเข้าโรงพยาบาล อีกทั้งวันนี้เธอยังถูกด่าทอจากซาแมนธาอย่างไม่มีเหตุผล แดร์ริลจึงรู้สึกว่าเขาควรเลี้ยงเธอสักมื้อ

“พี่ชายแดร์ริล คุณแน่ใจเหรอคะว่านี่เป็นความคิดที่ดี?” เชลลีกล่าว เธอกัดริมฝีปากของเธอ และอายเล็กน้อย ก่อนหน้านี้ ซาแมนธาเพิ่งมาสร้างปัญหา หากเชลลีออกไปทานมื้อค่ำกับแดร์ริลอีก พวกลินดันจะต้องเข้าใจผิดไปใหญ่แน่

แดร์ริลดูเหมือนจะไม่กังวลเลย “มีอะไรต้องกลัวล่ะ? ผมแค่อยากจะขอบคุณคุณที่ดูแลพ่อแม่ผมมาตลอดไม่กี่วันนี้”

เมื่อเขากล่าวดังนั้น เขาก็มองเชลลีด้วยท่าทางชื่นชม คงเป็นการโกหกหากจะปฏิเสธว่าเชลลีนั้นเป็นผู้ใหญ่ที่มีความสวยงามแบบผู้ใหญ่ โดยเฉพาะเวลาที่เธอหน้าแดง นั่นทำให้เธอน่าหลงไหลมาก

โดยไม่ลังเลอีก เชลลีตอบรับคำเชิญไปดินเนอร์

ลิลี่และซาแมนธาเดินกระฟัดกระเฟียดออกจากโรงพยาบาล และรู้สึกถูกดูหมิ่น

“แม่ว่าลูกควรจะไปหย่ากับไอ้ขยะนี่เลย เห็นหน้าเขาเมื่อกี้ไหม? เขามันเย่อหยิ่งทั้ง ๆ ที่ไร้ค่าเหมือนหมา!” ซาแมนธากล่าวในขณะที่พวกเธอเดินออกจากโรงพยาบาล

เธอยังคงบ่นอย่างไม่หยุดหย่อนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาล คำพูดของซาแมนธาเริ่มเข้าไปถึงลิลี่

“แม่ หยุดพูดถึงเรื่องนี้สักที ได้ไหม? หนูจะคิดเรื่องนี้ด้วยตัวเอง” เธอกล่าว พร้อมกับกัดริมฝีปากของเธอ

ลิลี่สับสน เธอรู้สึกขมขื่นเมื่อเห็นแดร์ริลมีความสุขและสบายใจมากเมื่อเขาอยู่กับเชลลี ในขณะเดียวกัน มือถือของเธอก็ดังขึ้น มันเป็นสายจากวิลเลียม

“ลิลี่ คุณย่าป่วย กลับมาเร็ว!” วิลเลียมตะโกน

‘อะไรนะ? คุณย่าป่วยเหรอ?’ ลิลี่คิด

ก่อนที่เธอจะตอบสนอง วิลเลียมก็วางสายไปก่อนแล้ว ทันใดนั้น ลิลี่ก็ขึ้นรถแล้วมุ่งตรงกลับไปที่เขตอยู่อาศัยของตระกูลลินดัน

สิบนาทีต่อมา เธอก็มาถึงคฤหาสน์ เธอลงจากรถแล้วเร่งเข้าไปในบ้านด้วยส้นสูง

เธอตกใจทันทีที่เธอเข้ามาถึง คุณย่าลินดันนั่งอยู่บนโซฟา แก้มของเธอชมพู และดวงตาก็สดใส เธอไม่ได้ดูป่วยสักนิด สมาชิกตระกูลทั้งหมดก็ล้อมรอบเธอพร้อมกับพูดคุย

“คุณย่า นาย… วิลเลียม ลินดัน! คุณย่าดูสบายดี ทำไมนายถึงโทรมาบอกว่าเธอป่วย? นายหมายความว่ายังไง?” ลิลี่ดูออกมา เธอกระวนกระวาย

วิลเลียมยักไหล่ด้วยท่าทางเมินเฉย “ถ้าฉันไม่บอกแบบนั้น เธอก็ไม่มาที่นี่ทันทีน่ะสิ”

“เอาล่ะ เอาล่ะ หนูน้อยลิลี่ อย่าโกรธไปเลย ย่าบอกให้วิลเลียมบอกแบบนั้นเอง” คุณย่ายิ้ม “โอ้ หนูน้อยลิลี่ ย่าดีใจมากที่หลานมาเร็วเหลือเกิน นี่แสดงให้เห็นว่าหลานเคารพย่ามากทีเดียว”

คุณย่ากวักมือให้ลิลี่ “มานี่สิ”

‘หือ?’ ลิลี่สับสน

เธอเดินไปแล้วนั่งข้างคุณย่า “คุณย่า ย่าเรียกหนูมาทำไมเหรอคะ?”

คุณย่าถอนหายใจ “หนูน้อยลิลี่ ย่าทำเป็นปิดตาข้างเดียวให้หลานมาตั้งแต่หลานดูแลธุรกิจของตระกูล หลานทั้งทำงานหนักและไม่ชอบยอมแพ้ แต่หลานมีความสามารถไม่พอ นอกจากจีเซลล์ ลินด์ท มีอะไรอีกที่หลานทำตลาดได้ดี ธุรกิจอื่นทั้งหมดนั้นไม่ได้ดีขนาดนั้น”

ลิลี่ตกใจ “คุณย่า สิ่งที่คุณย่าต้องการจะบอกก็คือ-”

“หนูน้อยลิลี่ หลานยังเป็นหญิงสาวอายุน้อย ธุรกิจของตระกูลนั้นเป็นความรับผิดชอบที่มากเกินไปสำหรับหลาน มันเป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับหลานที่ต้องดูแลมันทั้งหมด ย่าพูดถูกไหม?” คุณย่ายิ้ม เธอขัดลิลี่ก่อนที่เธอจะกล่าวจบ

ลิลี่ยังคงนิ่งเงียบ คุณย่าพูดถูก ตั้งแต่ที่เธอดูแลกิจการทั้งหมด เธอก็ใช้เวลามากมายไปกับการทำงาน แม้กระทั่งพนักงานของเธอกลับบ้านแล้วในตอนกลางคืน เธอก็ยังคงอยู่ในออฟฟิศ อ่านและทำแผนธุรกิจ มันเหนื่อย แต่เธอก็รู้สึกว่ามันได้ผลเช่นกัน มันก็ดีกว่าการถูกคนอื่นดูหมิ่นเหมือนในอดีต ตอนนี้เธอดูแลธุรกิจของทั้งตระกูล ทุกคนล้วนต้องเงยหน้ามองเธอ และเธอเองก็เพลิดเพลินกับมัน

“หนูน้อยลิลี่ ย่าคิดว่าหลานควรพักผ่อนเสียหน่อย ทำไมหลานไม่มอบหุ้นของหลานล่ะ? ผู้หญิงแบบหลานไม่จำเป็นต้องมีหุ้นมากมายนักหรอก” คุณย่ายิ้ม