คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1801

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1801

ร่างของแดร์ริลสั่นเทาเมื่อเขามาถึงทางเข้าพื้นที่ต้องห้าม เขาหยุดฝีเท้าลงในทันที เขาได้ยินเสียงชายหญิงดังมาจากภายในพื้นที่ต้องห้าม

นั่นก็คือแอมโบรสและเมแกน

ตอนนี้แอมโบรสและเมแกนติดอยู่ในค่ายกล ทั้งสองคนยังคงไม่ได้พบกันแม้ว่าจะถูกขังอยู่ข้างในทั้งคู่เพราะค่ายกลนั้นกว้างใหญ่มาก

“เมแกน นี่คือค่ายกลอะไรเหรอ?” แอมโบรสถาม

“ฉันไม่รู้ แต่มันแข็งแกร่งมาก” เมแกนตอบ

“ผมให้แฟนนี่หลอกล่อองครักษ์ในระหว่างที่ฉันมาช่วยคุณอยู่ แต่สุดท้ายแล้ว ผมก็เสียมันไปซะทุกอย่างเลย คงเหมือนกับคำพูดที่ว่า ขโมยไก่ไม่ได้ ยังเสียข้าวสารอีกกำมือ”

“ระวังคำพูดที่นายพูดด้วย! นายกำลังบอกว่าใครเป็นไก่กันฮะ?”

“หืมม งั้นก็ได้ ผมขอโทษละกัน ผมพูดผิดเอง”

พวกเขาพูดคุยกันถึงแผนการที่จะหนีออกไปจากที่นี่แต่ก็ทะเลาะกันไปด้วย มันช่างน่าขันเสียจริง

‘แอมโบรส’ แดร์ริลคิด

เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น แดร์ริลที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าสวนก็รู้สึกขับข้องใจอย่างมาก สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ในขณะที่เขาก็ยังคงตกตะลึงอยู่

‘ที่แท้มันเป็นแผนของแอมโบรสที่ใช้ตัวหลอกล่อความสนใจ ทำให้หยางเจียนและราชองครักษ์วุ่นวายกันอยู่ด้านนอกเมืองหลวงสินะ แต่ทำไมเขาถึงอยากที่จะช่วยเมแกนล่ะ’ เขาสงสัย

ตอนนั้นแดร์ริลยังไม่รู้ว่าแอมโบรสอยากที่จะช่วยเมแกนเพื่อให้เมแกนยอมตกลงที่จะช่วยเขาในการกำจัดแดร์ริล

เขากระแอมและใช้เทคนิคพากย์เสียงเพื่อที่จะตะโกนหาแอมโบรสที่กำลังติดอยู่ในค่ายกล “เฮ้ พ่อหนุ่ม! นายได้ยินฉันไหม?”

ในขณะที่เขาพูดเช่นนั้น แดร์ริลก็พากย์เสียงของชายสูงอายุที่มีเสียงแหบแห้ง

จู่ ๆ แอมโบรสก็ได้ยินเสียงในตอนที่เขากำลังโต้เถียงกับเมแกน เขาตัวสั่นเทาและตอบออกไปว่า “ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ? คุณคือใคร?”

‘ซวยแล้ว พวกราชองครักษ์หาฉันเจอแล้วงั้นเหรอ?’ เขาครุ่นคิด

เมแกนหยุดพูดลงในทันทีและตื่นตัวเต็มที่

แดร์ริลสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดต่อด้วยน้ำเสียงของคนแก่ “อย่ากังวลไปเลย ฉันเพิ่งผ่านมาที่นี่และเห็นว่านายติดอยู่ข้างในน่ะ ฉันแค่อยากจะช่วยนายก็แค่นั้น ตั้งใจฟังให้ดีล่ะ เมื่อนายเห็นที่ที่มีเสาไม้สามแท่งวางเรียงกัน ให้นายเลี้ยวซ้าย แล้วก็…”

ไม่กี่นาทีต่อมา แดร์ริลบอกแอมโบรสถึงวิธีการแก้ค่ายกล

แท้ที่จริงแล้ว เขาไม่พอใจกับความจริงที่ว่าแอมโบรสมาเพื่อช่วยเมแกน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างที่เมแกนทำก่อนหน้านี้เป็นสิ่งชั่วร้าย ไม่ต้องพูดถึงว่าถูกขังเพียงไม่กี่วัน แม้ว่าจะถูกขังอยู่ที่นี่หลายปีก็ตาม เธอก็ไม่อาจชดใช้สิ่งเลวร้ายทั้งหมดที่เธอทำลงไปได้

แต่อย่างไรก็ตามแอมโบรสนั้นไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แดร์ริลรู้สึกเหมือนไม่ได้ทำหน้าที่พ่อในตลอดหลายปีที่ผ่านมาและคิดว่าเขาเป็นหนี้แอมโบรสอยู่ นั่นคือเหตุผลที่เขาไม่อาจเมินเฉยต่อแอมโบรสและไม่ทำอะไรเลยหลังจากที่เห็นลูกชายของเขาถูกขังอยู่

“หาที่ที่มีเสาไม้สามอันวางเรียงกัน แล้วให้เลี้ยวซ้าย….” แอมโบรสทวนวิธีการอีกรอบอย่างเบา ๆ ในตอนที่เขาเดินเข้าไปในค่ายกล

ในเวลาไม่ถึงสองนาที เขาก็ได้พบกับเมแกนที่อยู่ในค่ายกลนั้น แอมโบรสรู้สึกตื่นเต้นและดีใจอย่างมากเมื่อเห็นเมแกน

ในวินาทีต่อมา แอมโบรสตะโกนข้ามฝั่งค่ายกลมายังแดร์ริลว่า “ขอบคุณครับท่าน! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ผมคงยังติดอยู่ในค่ายกลนั่นแน่ ๆ”

“ยินดี! ไม่เป็นไรเลย” แดร์ริลยิ้มและตอบกลับ

“ท่านครับ ขอทราบชื่อของท่านได้ไหมครับ? ผมคือแอมโบรส ดาร์บี้ ผมอยากจะขอบคุณในตอนที่ผมออกจากพระราชวังไปได้อย่างปลอดภัยแล้ว” แอมโบรสพูดเสียงดังแต่ก็ฟังดูสุภาพ

แดร์ริลสูดหายใจเข้าลึก ๆ เมื่อได้ยินเช่นนั้น รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

‘เขาเป็นลูกชายของฉัน เขารู้จักสำนึกบุญคุณของการช่วยเหลือจากผู้อื่นด้วย’

ในขณะที่เขาคิดเช่นนั้น แดร์ริลก็กระแอมในลำคอและเริ่มใช้เทคนิคพากย์เสียงต่อ เขาตอบด้วยเสียงแหบแห้งว่า “ไม่เป็นไร อย่างที่ฉันบอกไป มันก็แค่การช่วยเหลือเล็ก ๆ น้อย ๆ ลาก่อน”

หลังจากที่เขาพูดจบ แดร์ริลก็หันหลังและจากไป

จริง ๆ แล้วเขาอยากจะเจอแอมโบรสใจจะขาดแต่เขาก็ล้มเลิกความคิดนั้นไปเมื่อคิดได้ว่าลูกชายไม่ชอบเขา

“ท่านครับ ท่านครับ…”