คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1803
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1803
“เอาล่ะ! รีบไปกันเถอะ ผมเกรงว่าแฟนนี่และคนอื่น ๆ อาจรั้งไว้ต่อไปอีกไม่ไหวแล้วถ้าเรายังคงชักช้าอยู่” แอมโบรสรีบพูดเมื่อเห็นเมแกนมองมาที่เขา
เมแกนยิ้มและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “กำลังกังวลอะไรงั้นเหรอ? ฉันขอถามหน่อย ทำไมนายถึงต้องเสี่ยงมากขนาดนี้เพื่อมาช่วยฉันด้วยตัวนายเองด้วย? นายหลงรักฉันหรือไง?”
เมื่อเธอพูดประโยคสุดท้ายจบ เมแกนช่างดูงดงามและแววตาของเธอก็ดูหยอกเย้า
ความเงียบกัดกินเป็นเวลานาน เมแกนไม่ควรหยอดแอมโบรสเล่นแต่ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่ทราบสาเหตุเธอไม่อาจควบคุมตัวเองได้เมื่อสังเกตเห็นว่าเขามีบางมุมที่คล้ายกับแดร์ริลอยู่
เมแกนเป่าลมร้อน ๆ ออกจากปากของเธอ และแอมโบรสรู้สึกคัน ๆ ในหู เขาไม่อาจสงบสติอารมณ์ได้
ในวินาทีต่อมาแอมโบรสก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ และพยายามสงบสติอารมณ์อย่างสุขุม เขาตอบอย่างอึกอักว่า “เลิกล้อเล่นสักทีเถอะน่า เราอยู่กันที่พระราชวังโมอาน่าเหนือนะ เราไม่ควรอยู่ที่นี่อีกแล้ว เราต้องรีบออกไปจากที่นี่”
ในขณะที่เขาพูดเช่นนั้น แอมโบรสก็เดินนำทางไป
“เดี๋ยวก่อน…” เมแกนหยุดแอมโบรสหลังจากที่เขาเดินไปได้เพียงสองก้าว
จากนั้นเธอก็กอดแขนของแอมโบรสและพยายามหยอดเขาอีกครั้ง
“เจ้าชายยอดรัก นายเขินงั้นเหรอ? บอกฉันหน่อยสิว่าเป็นอะไรไปน่ะ?” เธอพูด
ด้วยเหตุผลบางอย่างยิ่งเมแกนพยายามหยอดเขามากเท่าไหร่แอมโบรสก็ยิ่งพยายามหลบเลี่ยงเธอ
“นี่คุณ…” แอมโบรสหน้าแดงก่ำพร้อมกับใบหน้าที่ร้อนช่าและเขาก็เริ่มรู้สึกอึดอัด
เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรในตอนนั้น แม้ว่าเขาจะผ่านเหตุการณ์มากมายตั้งแต่ยังเล็กและมีประสบการณ์ท่วมท้น แต่เขาก็ยังไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับวิธีการจัดการกับผู้หญิง
“นั่นใครน่ะ?”
“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ!”
ทันใดนั้นเององครักษ์ลาดตระเวนกลุ่มหนึ่งก็ปรากฏตัวตรงหน้าพวกเขา คนพวกนั้นตะโกนเมื่อมองเห็นเมแกนและแอมโบรสและล้อมพวกเขาเอาไว้พร้อมกัน
แอมโบรสไม่คิดอะไรต่อพร้อมกับตะโกนใส่เมแกน “เร็วเข้า ไป!”
เขากระโจนขึ้นไปกลางอากาศและเหาะออกจากพระราชวังไป
เมแกนตอบสนองอย่างรวดเร็ว เธอชี้นิ้วไปที่พื้นพร้อมกับร่างของเธอที่ลอยขึ้นไปอย่างสง่างามราวกับผีเสื้อที่กำลังตามหลังแอมโบรสไป
ไม่นานนักแอมโบรสและเมแกนก็หายไปในท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิดเหนือพระราชวัง ทั้งคู่ยังคงทะเลาะกันอยู่พร้อมกับเสียงของพวกเขาที่ดังขึ้นอยู่กลางอากาศเป็นครั้งคราว
“ผมบอกคุณแล้วก่อนหน้านี้ว่าให้รีบไป แต่คุณไม่ฟังเลย ตอนนี้เราถูกพบเข้าแล้วเนี่ย เห็นไหม!” แอมโบรสตะโกน
“ฮ่าฮ่า! ดูท่าทีกังวลของนายสิ นายกังวลว่าตัวตนของนายในฐานะเจ้าชายแห่งโลกใหม่จะถูกเปิดเผยงั้นเหรอ?” เมแกนตอบกลับ
“เมแกน ผมไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะล้อเล่นกับคุณหรอกนะ แฟนนี่ น้องสาวของคุณยังอยู่ที่ด้านนอกทางเข้าเมืองและเผชิญหน้ากับกองทัพราชวงศ์โมอาน่าเหนืออยู่ องครักษ์ลาดตระเวนก็เห็นเราเข้าแล้ว แล้วเราจะไปรวมตัวกับแฟนนี่และคนอื่น ๆ ได้ยังไง?”
“ไม่เป็นไรหรอกหน่า มันไม่เป็นไรหรอกตราบใดที่เราทั้งคู่ยังปลอดภัยอยู่”
“นี่คุณ…”
…
ในขณะเดียวกันนั้นเอง แดร์ริลก็เดินไปยังทิศทางของห้องเก็บมหาสมบัติใต้พิภพในพระราชวังโมอาน่าเหนือ
เมื่อเขาพบสถานที่แห่งนั้น เขาก็เดินผ่านทางลับที่ทอดยาวและมาถึงยังหน้าประตูหินที่แกะสลักอย่างประณีต นอกจากนี้ยังมีลูกกลม ๆ ที่ด้านข้างของผนัง
แดร์ริลตื่นเต้นมากเพราะนี่คือทางเข้าของห้องเก็บมหาสมบัติใต้พิภพ เขาดันลูกกลม ๆ อย่างมีดีอกดีใจ
เอี๊ยด
จากนั้นประตูหินก็เปิดออกช้า ๆ พร้อมกับเสียงเอี๊ยดที่ดังกึกก้อง
ในตอนนั้นเอง ร่างของแดร์ริลก็สั่นสะท้านเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา เขาสูดลมหายใจเย็น ๆ เข้าและตกตะลึงไปโดยปริยาย
มีห้องลับขนาดใหญ่เท่ากับสนามบาสเกตบอลสองสนามอยู่ข้างหน้าเขา พื้นทั้งหมดปูด้วยกระเบื้องหยกขาวเคลือบทอง ที่นั่นยังมีโดมทรงกลม ๆ สลักด้วยอัญมณีอยู่บนเพดานซึ่งดูแล้วราวเหมือนกับดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ และดวงดาว
พื้นของห้องลับนี้เต็มไปด้วยสมบัติหายากทุกประเภท มีเห็ดหลินจือหยกอายุ 1,000 ปี ดอกป๊อปปี้สีครามที่เต็มไปด้วยหนามอายุ 10,000 ปี ปะการังหยกสีเลือดสูงไม่กี่ฟุต และอื่น ๆ อีกมากมาย สมบัติทั้งหมดนี้อาจมีมูลค่ามหาศาลถ้าหากขายออกไป
นอกเหนือจากนั้นยังมีสมบัติมากมายจากทั่วโลกและอาวุธทางทหารทุกประเภทที่มีค่าอย่างมาก
