คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1814

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1814

แดร์ริลเห็นแบรดลีย์ถือแส้เหล็กคู่ไว้แน่น แส้เหล็กนั้นเป็นสีดำสนิทและเพียงมองแวบเดียวก็เป็นเหมือนแท่งเหล็กธรรมดา แต่ว่ามันมีพลังการต่อสู้ที่แข็งกล้า

ตอนนั้นแดร์ริลยังไม่รู้ว่าแส้เหล็กคู่ของแบรดลีย์นั้นเรียกว่า แส้เหล็กนภานิรันดร์ แม้ว่ามันจะไม่ใช่อาวุธมหาประลัยแต่มันก็มีพลังเทียบเท่ากระบี่สองคมสามแฉกของหยางเจียน

เมื่อได้เห็นแบรดลีย์เข้าใกล้มาเรื่อย ๆ หยางเจียนก็ตะลึง เขารีบยกกระบี่สองคมสามแฉกที่ถือแน่นไว้ในมือขึ้นมาป้องกันโดยไม่ต้องคิด

ปัง

แส้เหล็กนภานิรันดร์และกระบี่สองคมสามแฉกปะทะกันและส่งเสียงระเบิดดังก้อง แบรดลีย์และหยางเจียนต่างก็ผงะกันไปคนละสองสามก้าว

‘สุดยอด’ แดร์ริลอ้าปากค้างเมื่อได้เห็นเช่นนั้น เขาประทับใจมากและรู้สึกตื่นเต้นไปพร้อมกัน

‘ฮ่าฮ่า ฉันนี่ฉลาดจริง ๆ ที่เรียกแบรดลีย์ออกมาตอนหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้’ เขาคิด

แบรดลีย์นั้นแข็งแกร่งจริง ๆ เพราะว่าเขาเป็นศิษย์พี่ของหยางเจียน เขาทำให้หยางเจียนผงะถอยหลังไปได้

‘แข็งแกร่งแค่ไหนกันนะ?’ พวกคนที่ดูต่างพากันสงสัย

แบรดลีย์สามารถสู้กับหยางเจียนได้เพราะว่าเขามีพลังเหมือนกัน สำหรับทหารของโมอาน่าเหนือ สุดยอดปรมาจารย์เอ้อหลาง หยางเจียนนั้นเป็นเหมือนเทพเจ้าในสายตาพวกเขา

“แบรดลีย์” ตอนนั้นแดร์ริลอดไม่ได้ที่จะเตือนแบรดลีย์

แดร์ริลรู้สึกได้ว่าแม้แบรดลีย์จะแข็งแกร่งพอกับหยางเจียน พวกเขาก็ยังอยู่ในเมืองหลวงของโมอาน่าเหนือและพวกทหารก็อยู่ใต้การบัญชาการของหยางเจียน

หากว่าหยางเจียนออกคำสั่ง แดร์ริลและแบรดลีย์คงไม่สามารถรับมือทหารโมอาน่าเหนือนับหมื่นนายได้ ไม่ว่าพวกเขาทั้งสองจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็ตาม

“นายท่าน ได้โปรดไปเสียเถอะ ข้าจะไปตามหาท่านหลังจากที่ล้างแค้นหยางเจียนแล้ว” แบรดลีย์สูดหายใจเข้าลึกก่อนที่จะตอบแดร์ริล เสียงเขาแม้ไม่ดังแต่ก็หนักแน่นและเด็ดเดี่ยวมาก

ดวงตาแบรดลีย์จ้องหยางเจียนเขม็งดุจงูพิษ

ตอนนั้นทุกคนต่างก็ตะลึง พวกเขามองแดร์ริลค้างอย่างไม่อยากเชื่อ แบรดลีย์ที่เป็นศิษย์พี่ของหยางเจียนเรียกแดร์ริลว่านายท่านเหรอ?

หยางเจียนกะพริบตาพร้อมมองแดร์ริลและพูดอย่างเย็นชา “เจ้าพบเจดีย์สินะ”

เมื่อพูดเช่นนั้น รังสีสังหารรุนแรงก็แผ่ออกมาล้อมรอบร่างหยางเจียน

ก่อนนี้หยางเจียนเป็นเจ้าของเจดีย์เจ็ดมหาสมบัติ ตอนที่แบรดลีย์โดนขังไว้ในเจดีย์ หยางเจียนก็เจอเรื่องมากมายและสุดท้ายเขาก็ทำเจดีย์หายไป

หลายพันปีที่ผ่านมานั้น หยางเจียนก็เสาะหาเจดีย์ไม่หยุดหย่อนแต่ว่าก็ไม่ประสบความสำเร็จ

เขาเป็นคนช่างสังเกต แบรดลีย์นั้นโดนขังไว้ในเจดีย์มีเพียงแค่เจ้าของเท่านั้นถึงสามารถปล่อยเขาออกมาได้ และเมื่อแบรดลีย์เรียกแดร์ริลว่านายท่าน หยางเจียนก็รู้ได้ทันทีว่าเจดีย์นั้นอยู่ที่แดร์ริล

ตอนนั้นหยางเจียนก็ใช้สายตาเกรี้ยวกราดจ้องแดร์ริลเขม็ง “แดร์ริลส่งเจดีย์มาซะ แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”

เจดีย์เจ็ดมหาสมบัติเป็นหนึ่งในมหาสมบัติโลก หยางเจียนโมโหมากตอนที่เขาทำมันหายไปเมื่อหลายปีก่อน แต่ตอนนี้เขารู้ว่าเจดีย์นั้นอยู่กับแดร์ริล แล้วเขาจะไม่เอาคืนมาได้ยังไง?

“เจดีย์อะไรกัน?” แดร์ริลทำท่าเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว “ผมไม่รู้ว่าท่านพูดเรื่องอะไร”

ต่อมาแดร์ริลก็ยิ้มและมองหยางเจียนก่อนบอกว่า “สุดยอดปรมาจารย์เอ้อหลาง ศิษย์พี่ของท่านมีเรื่องอยากแก้แค้นท่านอยู่นะ อย่ามาเปลี่ยนประเด็นสิ”

พอเขาพูดจบ แบรดลีย์ก็ร้องตะโกนและพุ่งเข้าหาหยางเจียน “หยางเจียน”

ทั้งร่างเขาแผ่รังสีสังหารออกมาทำให้ทั้งเมืองหลวงต้องสั่นสะเทือน

ขณะที่หยางเจียนมองแบรดลีย์พุ่งเข้ามาหา เขาก็นิ่วหน้าและบอกอย่างเย็นชาว่า “ไหน ๆ เจ้าก็รนหาที่ตายแล้ว ข้าจะให้เจ้าได้สมหวังแล้วกัน”

แม้ว่าในใจหยางเจียนจะรู้ว่าศิษย์พี่ของตนนั้นแข็งแกร่งกว่า แต่ว่าแบรดลีย์ก็โดนขังอยู่ในเจดีย์นานนับพันปี พลังของเขาไม่มีทางแข็งแกร่งกว่าหยางเจียนแน่

เมื่อพูดจบหยางเจียนก็จับกระบี่สองคมสามแฉกไว้แน่น ก่อนที่จะเริ่มต่อสู้กับแบรดลีย์อย่างดุเดือด

เงาร่างของพวกเขานั้นเหินอยู่กลางอากาศ ก้อนเมฆและสายฟ้าพากันสั่นสะเทือน บรรยากาศก็ตึงเครียดและน่าหวาดหวั่นมาก

ทุกคนต่างก็ตกตะลึงที่ได้เห็น การต่อสู้แบบนี้เป็นการยากที่จะได้เห็นและคงเกิดขึ้นในรอบหลายร้อยปีเท่านั้น