คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1815

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1815

สิบนาทีผ่านไปและหยางเจียนยังไม่สามารถปราบแบรดลีย์ลงได้ แม้ว่าแบรดลีย์จะโดนขังอยู่ในเจดีย์มานานเป็นพัน ๆ ปี เขาก็ยังคงแข็งแกร่งกว่าหยางเจียน ตอนนี้ยิ่งแบรดลีย์โมโหจัดพลังของเขาก็ระเบิดออกมา หยางเจียนเลยรับมือเขาได้ยาก

หยางเจียนเริ่มกังวลเมื่อเขาเห็นว่ายิ่งต่อสู้กันแบรดลีย์นั้นก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ

“แบรดลีย์ วันนี้ในปีหน้า เจ้าต้องตายแน่” เขาตะโกน

จากนั้นเขาก็สั่งทหาร “องครักษ์ จับแดร์ริลไว้ ไม่ว่าเป็นหรือตาย”

หยางเจียนรู้ว่าเขาไม่สามารถคุมตัวของแบรดลีย์ได้ในเวลาอันสั้นแบบนี้ เมื่อรู้สึกกดดันเขาก็คิดแผนเพื่อหาทางจับแดร์ริล จากนั้นเขาก็จะได้เจดีย์เจ็ดมหาสมบัติมาครองและเจดีย์ก็จะเป็นตัวตัดสินว่าแบรดลีย์จะอยู่หรือตาย

ฟุ่บ

เมื่อพูดจบ องครักษ์ของพระราชวัง 100,000 นายก็รีบพุ่งทะยานเข้ามาเหมือนกระแสน้ำและเข้าล้อมแดร์ริลไว้

‘เวร’ แดร์ริลด่าตัวเองเมื่อเห็นแบบนั้น โดยไม่เสียเวลาคิดเขารีบหันหลังและวิ่งหนีไปอย่างเร็ว ขณะที่หลบหนีแดร์ริลก็ตะโกนบอกแบรดลีย์ “แบรดลีย์ ผมไปแล้วนะ อย่าไปเสียเวลากับหมอนั่นเลย”

แบรดลีย์ตอบด้วยเสียงอึมครึม “ไม่ต้องห่วงนายท่าน หลังจากข้าสังหารไอ้สารเลวหยางเจียนนี่แล้ว ข้าจะไปตามหาท่าน”

พลังภายในของแบรดลีย์ระเบิดออก และเขาก็เหวี่ยงแส้เหล็กคู่เข้าใส่หยางเจียน

“ก็ได้” แดร์ริลตอบและปล่อยพลังภายในออกมาจากฝ่ามือขณะที่เขาพุ่งเข้าโจมตีทหารไม่กี่นายตรงหน้าเพื่อบังคับให้พวกทหารร่นถอยไป จากนั้นเขาก็ทะยานเข้าป่ามุ่งหน้าห่างไปจากตัวเมือง

แม้ว่าจะมีทหารโมอาน่าเหนือหลายนายตามเขามา แต่แดร์ริลก็เร็วเกินไป เขาหนีได้พ้นในชั่วพริบตาและหายไปบนท้องฟ้าเหนือป่า

หยางเจียนโมโหเดือดเมื่อเห็นว่าแดร์ริลหนีไปได้

“สวะ มีแต่พวกสวะ ทหาร ถึงต้องพลิกแผ่นดินทั้งเก้าทวีปก็ต้องหาตัวแดร์ริลมาให้ได้” หยางเจียนตวาดทหาร

เขาจับกระบี่สองคมสามแฉกมั่นขณะที่ยังต่อสู้กับแบรดลีย์ไปด้วยและออกคำสั่ง

‘เจ้าพวกนั้นปล่อยแดร์ริลไปได้ยังไง แดร์ริลไม่ว่าเจ้าจะหนีไปไหนข้าจะต้องจับเจ้ามาให้ได้’

“พะยะค่ะ ฝ่าบาท” ทหารตะโกนรับคำพร้อมกัน เสียงพวกเขากึกก้องท้องฟ้า

ขณะเดียวกันหลังจากที่ทะยานมาไม่หยุดกว่าสิบนาที แดร์ริลก็ถอนใจเมื่อเขาเห็นว่าไม่มีทหารตามมาอีกแล้ว ประสาทเขาก็ผ่อนคลายลงบ้าง

เขานั้นไม่กังวลแทนแบรดลีย์เลยสักนิด เขาเป็นเจ้าของเจดีย์เจ็ดมหาสมบัติและตราบใดที่แบรดลีย์ยังอยู่ในระยะการควบคุมของเจดีย์ แดร์ริลก็เพียงตั้งสมาธิเพื่อเรียกให้แบรดลีย์กลับเข้ามาในเจดีย์เท่านั้น

แดร์ริลนั้นยังตัวสั่นสะท้านจากเหตุการณ์ก่อนหน้า

‘โชคดีที่ฉันเรียกแบรดลีย์ออกมาทันเวลา ไม่งั้นตอนนี้คงตายไปแล้ว’ แดร์ริลคิด

สิ่งที่ทำให้แดร์ริลแปลกใจมากที่สุดก็คือ การที่หยางเจียนรู้จักเจดีย์ด้วย

‘ดูท่าแล้ว จากนี้ไปถ้าพบหยางเจียนอีกคงต้องระวังให้มาก’ แดร์ริลพึมพำกับตัวเอง

เมื่อตั้งสติได้ เขาก็กลับไปที่ภูเขากาลีอย่างเร่งรีบ เขาห่วงลิลี่หลังจากที่ทิ้งเธอไว้นานขนาดนี้

ไม่นานนักเขาก็มาถึงถ้ำในแดนเกษตรเทวสราญ

“สามี” ลิลี่นั้นมีความสุขมาก เธอวิ่งโผเข้าสู่อ้อมแขนเขาอย่างรวดเร็ว “สามี คุณออกไปนานมาก ฉันเป็นห่วงคุณ คุณเจออันตรายอะไรในพระราชวังไหม? ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม?”

ขณะที่พูดลิลี่ก็สำรวจร่างกายแดร์ริลไปด้วย ในใจของเธอความปลอดภัยของแดร์ริลเป็นเรื่องสำคัญที่สุด มันไม่สำคัญว่าเขาได้เม็ดยามโนภาพมาหรือไม่

“ผมไม่เป็นไร” แดร์ริลปลอบลิลี่พร้อมยิ้ม

ซู่หรงและดีไวน์ ฟาร์เมอร์กำลังนั่งอยู่กับฉางเอ๋อตรงหน้าบ้านฟาง และตอนนี้ก็กำลังเดินเข้ามาหาเขา

“น้องชาย เจ้าได้เม็ดยามโนภาพมาหรือเปล่า?” ซู่หรงถามอย่างตื่นเต้นเมื่อเดินมาถึงตัวแดร์ริล

ดีไวน์ ฟาร์เมอร์ไม่ได้พูดอะไรแต่ว่าดวงตาเขาก็ฉายแววสงสัย

ฉางเอ๋อเป็นคนเดียวที่ไม่แสดงอารมณ์ใดและดูเหมือนว่าสถานการณ์ตรงหน้าไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอ

“ดูจากสีหน้าแดร์ริลแล้ว ข้าว่าเขาคงไม่ได้มาหรอก” เธอพูดนิ่ง ๆ