คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1816

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1816

ฉางเอ๋อคิดว่าห้องมหาสมบัติใต้พิภพนั้นตั้งอยู่ในจุดต้องห้ามของพระราชวัง ไม่เพียงแค่มันแยกตัวออกมาเท่านั้นแต่ก็ยังมีองครักษ์หลวงอีกนับสิบที่คอยเฝ้าอยู่ แม้ว่าเธอจะบอกตำแหน่งกับแดร์ริลไปแต่ว่าคนไร้ค่าอย่างเขาไม่มีทางหามันเจอแน่

เมื่อโดนฉางเอ๋อทำให้อับอายแดร์ริลยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร

จากนั้นแดร์ริลก็ยิ้มและมองลิลี่ “หนูน้อยลิลี่ ผมเอาเม็ดยากลับมาได้”

ขณะที่พูดแดร์ริลก็หยิบเม็ดยามโนภาพออกมา

ลิลี่ร่างสั่นเทิ้มเมื่อเธอเห็นเม็ดยามโนภาพ เธอนั้นดีใจมากและกอดแดร์ริลแน่น หัวใจเธอเต็มไปด้วยความยินดี

‘นี่สิผู้ชายของฉัน ไม่มีเรื่องอะไรที่เขาทำไม่ได้เลยสินะ’ เธอคิด

ซู่หรง ดีไวน์ ฟาร์เมอร์และฉางเอ๋อต่างก็ตะลึงขณะที่มองเม็ดยามโนภาพอย่างใกล้ชิด

ฉางเอ๋อกัดริมฝีปากเพราะเธอไม่คาดคิดว่าแดร์ริลจะสามารถเอายาเม็ดยามโนภาพมาได้ มันถูกเก็บไว้ในห้องมหาสมบัติใต้พิภพที่มีการเฝ้ารักษาการแน่นหนา เขาสามารถผ่านไปได้อย่างไรกัน?

ตอนนั้นฉางเอ๋อยังไม่รู้ว่าแดร์ริลบุกเข้าไปในพระราชวังตอนที่ทหารองครักษ์ของโมอาน่าเหนือถูกพวกจอมยุทธ์ของจักรวาลโลกดึงดูดความสนใจไว้ที่ทางเข้าเมือง นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมแดร์ริลถึงได้เม็ดยามโนภาพมาอย่างง่ายดาย

ดีไสน์ ฟาร์เมอร์อดหัวเราะเสียงดังออกมาไม่ได้ “ฮ่าฮ่า นี่มันเม็ดยามโนภาพจริง ๆ นี่เป็นสมบัติที่เป็นยอดสมบัติของโลกและผืนฟ้านี้”

ขณะที่พูดดีไวน์ ฟาร์เมอร์ก็โบกมือเรียกลิลี่และเริ่มที่จะรักษาหน้าของเธอ

ตอนนั้นแดร์ริลและซู่หรงต่างก็ยืนอยู่ข้าง ๆ พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

กริ๊ง

พวกเขาเห็นเกษตรเทวะรวบรวมพลังภายในของตนและผลักพลังเข้าไปในเม็ดยามโนภาพ ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างส่องออกมาจากเม็ดยา

ต่อมาดีไวน์ ฟาร์เมอร์ก็วางเม็ดยามโนภาพไว้บนหน้าลิลี่และเริ่มที่จะกลิ้งมันช้า ๆ ขณะที่เขากลิ้งเม็ดยาเขาก็ท่องมนตร์ต่อเนื่อง

ลิลี่รู้สึกว่าใบหน้าเย็นและสดชื่น จากนั้นก็มีการเปลี่ยนแปลงขึ้นบนผิวหน้าของเธอ

ไม่กี่วินาทีต่อมา ดีไวน์ ฟาร์เมอร์ก็เอาเม็ดยาออกไปและยิ้ม “เอาล่ะ เรียบร้อยแล้ว”

ตอนนั้นแดร์ริลจ้องลิลี่ตาค้าง หัวใจเขาเต้นรัวแรงขณะที่ตกตะลึง

ปานสีดำบนหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีขาวกระจ่าง ใบหน้าของเธอไม่เพียงรักษาหายเท่านั้นแต่ว่ายังดูดีกว่าเมื่อก่อนด้วย ผิวทั้งนุ่มและลื่น

‘นี่คือผลของเม็ดยามโนภาพเหรอ? เหลือเชื่อจริง ๆ’ เขาคิดและรู้สึกเต็มตื้น

ซู่หรงเองก็รู้สึกทึ่งเช่นกัน “ไม่แปลกใจเลยว่ามันเป็นมหาสมบัติโลก แค่พริบตาเจ้าก็หายแล้ว”

“ตอนนี้เจ้าควรกลับไปที่พระราชวังกับข้า เจ้าต้องกู้ชื่อของข้าต่อหน้าบรรดาเสนาบดีและหยางเจียน” ฉางเอ๋อพูดกับแดร์ริลอย่างเย็นชา

เสียงเธอไม่ดังแต่ก็หนักแน่น

แดร์ริลยิ้มขมขื่น เขามองฉางเอ๋อก่อนบอกว่า “พระมเหสีฉางเอ๋อ กระหม่อมควรจะต้องกลับไปกับท่าน แต่ว่าตอนที่กระหม่อมกลับเมืองไปมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น เราคงต้องรอเรื่องที่กระหม่อมจะกู้ชื่อของพระองค์ไว้ก่อน

เมื่อได้ยินดังนั้นฉางเอ๋อก็เปลี่ยนสีหน้า เธอขมวดคิ้วแน่น “เจ้าหมายความว่าอย่างไร? นี่เจ้าจะไม่ทำตามสัญญารึ?”