คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1817
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1817
แดร์ริลถอนใจและมองฉางเอ๋อ เขาหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ตอนที่บอกว่า “พระมเหสีฉางเอ๋อ พระองค์เข้าใจกระหม่อมผิดแล้ว กระหม่อมรักษาคำพูดเสมอ แต่ก่อนที่จะออกมาจากเมืองหลวงกระหม่อมไปเจอเข้ากับหยางเจียน เขาเกลียดกระหม่อมเข้ากระดูกดำและบอกว่าจะฆ่ากระหม่อมหากว่าเจอกระหม่อมอีก”
หลายนาทีต่อมาแดร์ริลก็เล่ารายละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างให้ฉางเอ๋อฟัง
เมื่อได้ยินคำอธิบายจากแดร์ริลฉางเอ๋อก็ตัวสั่นเทิ้ม เธอแปลกใจมาก
‘หยางเจียนข่มเหงภรรยาของศิษย์พี่ตัวเองเหรอ?’
ซู่หรงและดีไวน์ ฟาร์เมอร์ต่างก็มองหน้ากันและพูดไม่ออก
ทุกคนต่างก็นับถือหยางเจียนในฐานะสุดยอดปรมาจารย์เอ้อหลางและเป็นคนที่มีชื่อเสียงในโลก พวกเขาไม่คาดว่าเขาจะเป็นคนโหดร้ายแบบนี้ได้
ตอนนั้นฉางเอ๋อก็ตั้งสติได้และจ้องแดร์ริลอย่างเกรี้ยวกราดและตวาดว่า “แดร์ริลเจ้าอย่ามาหลอกข้า ศิษย์พี่ของหยางเจียนคือใครกัน? ข้าคิดว่าเจ้าก็แค่กลัวตายที่จะต้องกลับไปพระราชวังกับข้า เจ้าก็เลยแต่งเรื่องมาหลอกข้า เป็นแบบนี้ใช่ไหม?”
‘หยางเจียนติดตามจักรพรรดิโฮ่วอี้มาหลายปี ทำไมข้าถึงไม่รู้ว่าเขามีศิษย์พี่? แดร์ริลต้องแต่งเรื่องขึ้นแน่’ เธอคิด
แดร์ริลอยากจะร้องไห้เมื่อได้ยินเช่นนั้น เขารู้สึกร้อนใจและบอกว่า “พระมเหสีฉางเอ๋อ ที่กระหม่อมพูดเป็นความจริงนะ ไม่อย่างนั้นกระหม่อมจะหนีมาอย่างปลอดภัยได้ยังไง ด้วยความสามารถที่กระหม่อมมีหากต้องเจอกัยหยางเจียนน่ะ?”
ฉางเอ๋อนิ่วหน้าและเริ่มคิดใหม่
‘ที่เขาพูดก็มีเหตุผล ด้วยความสามารถของเขาหากว่าเจอกับหยางเจียนก็ไม่มีทางที่เขาจะกลับมาได้อย่างปลอดภัยไร้รอยขีดข่วนแน่’
เมื่อเห็นว่าฉางเอ๋อสงสัยเขา แดร์ริลก็คิดหัวหมุนเพื่อหาทางออก เขายิ้มและบอกว่า “อ้อ พระมเหสี หยางเจียนได้ถามกระหม่อมให้บอกที่อยู่ของพระองค์ด้วย เขาบอกว่าชื่นชมพระองค์มานานแล้วแต่ว่าเขากลัวจักรพรรดิโฮ่วอี้ ตอนนี้จักรพรรดิโฮ่วอี้ไม่อยู่แล้ว เขาก็เลยไม่มีอะไรต้องกังวลและอยากให้พระองค์เป็นผู้หญิงของเขา เขาอยากดูแลพระองค์ไปทั้งชีวิตพะยะค่ะ”
แดร์ริลพยายามกลั้นหัวเราะสุดชีวิตและเจตนาเข้าใกล้ฉางเอ๋อขณะที่บอกว่า “พระมเหสีฉางเอ๋อ หากว่าท่านประสงค์ กระหม่อมจะยอมสละชีวิตพาพระองค์กลับพระราชวัง เพราะว่ากระหม่อมนั้นเกี่ยวข้องโดยตรงกับการสวรรคตของจักรพรรดิโฮ่วอี้ กระหม่อมตายก็ไม่เสียดายหากว่าได้ช่วยพระองค์ได้มีพระสวามีที่ดี”
แน่นอนว่าแดร์ริลแต่งเรื่องขึ้น
ฉางเอ๋อนั้นสนใจแต่เรื่องการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ผุดผ่องและกู้ชื่อเสียงของตน แต่ว่าเพราะแดร์ริลทำให้หยางเจียนไม่พอใจ การที่เขากลับไปก็เป็นเหมือนการฆ่าตัวตาย
แดร์ริลตั้งใจสร้างข้อแก้ตัวว่าหยางเจียนนั้นหลงรักฉางเอ๋อ เธอจะได้รู้สึกสับสน
ฉางเอ๋อนั้นมองว่าชื่อเสียงและศักดิ์ศรีมีค่ากว่าชีวิตตนเอง เมื่อเธอได้รู้ว่าหยางเจียนหลงรักเธอแล้วหากว่าเธอยังยืนกรานที่จะกลับไปพระราชวังอีก นี่ไม่ได้หมายความว่าเธอรับข้อเสนอของหยางเจียนอย่างนั้นเหรอ?
ทันใดนั้นฉางเอ๋อก็หน้าแดง เธอกระทืบเท้าขณะที่มองแดร์ริล “หุบปาก ข้าเห็นด้วยตอนไหนกัน?”
ขณะที่พูดเช่นนี้ทั้งร่างของฉางเอ๋อก็สั่นเทิ้มและเธอก็โมโหมาก
‘หยางเจียนกล้าดียังไงมาฉวยโอกาสกับข้า’
“ก็ได้ ๆ พะยะค่ะ กระหม่อมไม่พูดแล้ว” แดร์ริลยิ้มและโบกมือ เขาตอบอย่างจริงจังว่า “แล้วเรายังจะกลับไปที่พระราชวังไหม? เท่าที่กระหม่อมรู้ตอนนี้หยางเจียนได้ส่งคนมากมายออกมาตามหาท่าน เขากำลังรอฟังข่าวอยู่ที่พระราชวัง เขาคงต้องดีใจมากแน่หากว่าพระองค์กลับไป”
“นี่มัน…” ฉางเอ๋อกัดปากแน่นและลังเลชั่วขณะ
‘นั่นสิ หากว่าเป็นแบบนี้ข้าจะกลับไปได้ยังไง? หากว่าข้ากลับไปก็หมายความว่าข้ายอมให้หยางเจียนได้สมปรารถนาน่ะสิ’
แดร์ริลดูนิ่งแต่ว่าในใจเขาตื่นเต้นมากเมื่อเห็นฉางเอ๋อกำลังไม่แน่ใจและดูสับสนว่าจะตัดสินใจยังไง
‘ฉันนี่อัจฉริยะจริง ๆ ฉันแค่แต่งข้ออ้างขึ้นมาแล้วตอนนี้ฉางเอ๋อก็กังวลแล้ว’ เขาคิด
ตอนนี้ฉางเอ๋อก็คิดบางอย่างได้และพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “แดร์ริล เราจะไม่กลับไปที่พระราชวัง เราจะไปที่นอกเมืองและเจ้าก็รอให้ข้าเรียกรวมตัวพวกเสนาบดีออกมา เจ้าแค่ต้องบอกความจริงกับพวกเขาเท่านั้น”
ฉางเอ๋อคิดตกแล้วและนี่เป็นทางเดียวที่ทำได้
พวกเขาจะไม่เจอหยางเจียนหากว่าไปพบกับพวกเสนาบดีที่นอกเมืองหลวง ดังนั้นแดร์ริลก็ยังสามารถกู้ศักดิ์ศรีของเธอคืนมาได้ เรื่องนี้มีแต่ได้กับได้
แดร์ริลเกาหัวเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาอึ้งไปเลย
ฉางเอ๋อไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาจริง ๆ เธอสามารถคิดเรื่องแบบนี้ออกมาได้
