คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1842
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1842
เมื่อได้ยินดังนั้นทุกคนต่างก็อึ้งงันไป ตอนแรกพวกเขามองแดร์ริลและจากนั้นก็หันไปมองฉางเอ๋อ
พวกเขาสองคนมาด้วยกันอย่างนั้นเหรอ?
นี่มันดูเหมือนไม่ถูกต้องเลย ผู้ชายคนนี้แต่งตัวซ่อมซ่อมาก เห็นได้ชัดว่าเป็นหัวขโมยต่ำชั้น ส่วนทางคุณผู้หญิงนั้นสวยงามราวนางฟ้า ทำไมพวกเขาถึงมาด้วยกันได้?
นิโคสัสหัวเราะเบา ๆ ก่อนที่เขาจะถามฉางเอ๋ออย่างสุภาพ “คุณผู้หญิง คุณรู้จักเขาไหมครับ?” ท่าทางของเขาต่างจากตอนที่พูดกับแดร์ริลลิบลับ
เพราะว่าผู้หญิงงดงามแบบนี้จะไปอยู่กับคนแบบแดร์ริลได้อย่างไรกันล่ะ?
“ข้า–”
นี่เป็นคำถามที่ยากจะตอบ ฉางเอ๋อกัดปากแน่นและส่ายหน้า เธอบอกว่า “ข้าไม่รู้จักเขา ข้าอยู่ในห้องน้ำจู่ ๆ เขาก็โผล่เข้ามา”
ฉางเอ๋อนั้นฉลาดสถานการณ์ตอนนี้ไม่ถูกต้อง เธอไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวอะไรกับแดร์ริลและเธอก็ไม่ต้องการมีปัญหา อีกอย่างเธอก็โดนสกัดจุดไว้ เธอไม่สามารถรับมือกับพวกผู้บ่มเพาะได้ไม่ต้องนับพวกยามนี่เลย
ที่สำคัญแดร์ริลคอยเย้าแหย่กลั่นแกล้งเธอมาตลอดเธอนั้นรำคาญเขามากอยู่แล้ว ตอนนั้นเธอรู้สึกตื่นเต้นที่คนพวกนี้คิดว่าเขาเป็นขโมย เธอแทบทนรอให้แดร์ริลโดนสั่งสอนไม่ไหว
“นี่แก”
นิโคลัสมองแดร์ริลและยิ้มด้วยท่าทางเหนือกว่า เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณผู้หญิงท่านนี้บอกว่าเธอไม่รู้จักแก นี่พิสูจน์ได้ว่าแกแอบเข้ามาในนี้ อย่าปฏิเสธเลย”
นิโคลัสไม่อยากเสียเวลาพูดอะไรมาก เขาโบกมือ “จับมันซะ”
ฮือฮา
ยามจำนวนหนึ่งรีบพุ่งเข้ามาหาแดร์ริล
แดร๋ริลส่ายหัวและแอบถอนใจจากนั้นเขาก็สะบัดข้อมือ เขาอธิบายตัวเองไปแล้วแต่ยามพวกนี้ก็ยังอยากหาเรื่องเขา
ด้วยพลังของเขานั้น ยามพวกนี้จะนับเป็นอะไรได้
ปัง ปัง ปัง
ก่อนที่คนรอบด้านจะทันเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงยามร้องครวญคราง จากนั้นพวกเขาก็ล้มลงไปกองกับพื้นและงอตัวอย่างเจ็บปวด
แน่นอนว่าแดร์ริลรู้ว่าพวกนี้เป็นคนของเฟลิกซ์ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ลงมือไปเต็มที่
บรรดาแขกต่างก็อ้าปากค้าง
ชายคนนี้ดูเหมือนพวกเหลือขอ ทำไมถึงได้มีทักษะในการต่อสู้ได้ล่ะ?
สุดท้ายนิโคลัสก็ตั้งสติได้ เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและตะโกนใส่แดร์ริล “นี่แกกล้าดียังไงมาแตะต้องคนของหัวหน้าเบลคลีย์ แกตายแน่ ฉันท้าให้แกอย่าหนีไปซะล่ะ”
แดร์ริลยิ้ม “ฉันจะหนีทำไม? นายกำลังเรียกกองหนุนมาไม่ใช่เหรอ? เอาสิ ฉันจะรอ จะดีกว่านี้ถ้าหากว่านายเรียกเจ้านายมาด้วยได้”
จากนั้นแดร์ริลก็เดินไปข้างหน้าและนั่งผึ่งผายบนโซฟา เขาทำท่าเหมือนเป็นเจ้านาย
โอ้…
ฝูงชนต่างพากันอึ้ง หลายคนแอบส่ายหน้า
จองหองอะไรอย่างนี้
ไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่จะไปทำให้เฟลิกซ์ เบลคลีย์ขุ่นเคือง เพราะอย่างไรชายคนนั้นก็เป็นคนที่มีอิทธิพลมากที่สุดในเมืองว่านไห่มาหลายปี
“ดีมาก แกกล้าจริง ๆ”
นิโคลัสอึ้งไปจากนั้นเขาก็หัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย เขาหยิบมือถือออกมาและกดเลขหมาย “นายใหญ่เบลคลีย์ มีคนมาสร้างปัญหาในห้องวีไอพีครับ เขาเป็นผู้บ่มเพาะเหมือนกัน ครับ ครับ ช่วยส่งคนมาเพิ่มด้วย อีกอย่างเขาบอกว่าจะดีถ้าท่านมาเอง”
“จริงเหรอ? ใครกันมันจองหองขนาดนี้? เขาอยากเจอฉันเหรอ? งั้นรอก่อน ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” เฟลิกซ์รู้สึกหงุดหงิดเมื่อได้ยินเช่นนั้น
‘เวร ใครมันกล้ามาสร้างปัญหาในเขตของฉันวะ?’
