คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1844
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1844
”นี่แกอยากจะให้ฉันตายเหรอไง?” เฟลิกซ์ยิ่งโมโหเดือด เขาตะโกนอย่างมีโทสะใส่นิโคลัสขณะที่เขาตรึงนิโคลัสไว้กับพื้นและรัวเตะเขาไม่ยั้ง
เฟลิกซ์ตะคอกใส่นิโคลัส “ไอ้โง่ ฉันเคยบอกแกแล้วใช่ไหมว่าอย่าดูคนแค่ภายนอกเวลาทำธุรกิจน่ะ? แกจะทำตัวเสียมารยาทกับแขกไม่ได้–”
“นายใหญ่”
นิโคลัสตะโกน เขารู้สึกเสียใจมาก ดวงตาแดงก่ำขณะที่พูดว่า “นายใหญ๋ ผมทำอย่างที่คุณสอนผม แต่ว่าชายคนนี้ไม่ใช่แขกของเรา เขาเป็นคนไม่สำคัญที่แอบเข้ามาในกาสิโน”
เฟลิกซ์ตัวสั่นเทิ้มเพราะความโมโห เขาชี้ไปที่แดร์ริลและบอกว่า “คนไม่สำคัญเหรอ? แกตาบอดเหรอไง? แกรูัไหมว่าถ้าไม่มีเขาฉันก็ไม่มีวันนี้? เขาคือวีรบุรุษของจักรวาลโลก คนที่ฉันจะต้องซาบซึ้งในบุญคุณเขาไปตลอดชีวิต เขาคือประมุขสำนักประตูสุราลัย แดร์ริล ดาร์บี้ ดาร์บี้ผู้ไร้พ่าย แกกล้าดียังไงไปเรียกเขาว่าคนไม่สำคัญ? วันนี้ฉันน่าจะฆ่าแกซะ!”
อะไรนะ?
ทุกคนต่างก็พากันพูดไม่ออก
นิโคลัสนั้นตื่นตะลึงมาก เขามาทำงานกับเฟลิกซ์ได้ไม่นานและเพิ่งได้เลื่อนขั้นเมื่อไม่กี่ปีมานี้ แต่เขารู้ว่าเฟลิกซ์เคยบอกว่าก่อนที่จะมาเป็นายใหญ่นั้นชีวิตเขาเลวร้ายแค่ไหน ลูกพี่แดร์ริลช่วยเขาไว้เพื่อให้ได้ความสำเร็จนี้มา
นิโคลัสไม่คิดไม่ฝันว่าชายท่าทางยากจนนี้คือลูกพี่แดร์ริลของเฟลิกซ์
เขายิ่งไม่คาดว่านี่คือแดร์ริล ดาร์บี้ที่มีชื่อเสียงก้องโลก
เอ่อ…
ฉางเอ๋อเองก็อับจนคำพูดเช่นกัน
ตอนนั้นเธอรู้สึกแข้งขาอ่อนแรง เธอตัวสั่นขณะที่เดินถอยหลังไปสองสามก้าว
เธอคิดว่าเมื่อหัวหน้าเบลคลีย์มาถึงแล้วแดร์ริลต้องอยู่ในสภาพน่าสังเวชแน่ แต่กลายเป็นว่านักธุรกิจผู้ยิ่งใหญ่นี้นับถือแดร์ริลอย่างมาก
‘เป็นแบบนี้ได้ยังไง? ชายคนนี้เป็นแค่ไพร่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาถึงมีความสามารถเยี่ยงนี้ได้?’
ฉางเอ๋ออยู่ในทวีปโมอาน่าเหนือมาหลายปี เธอแทบไม่ได้ออกมาข้างนอกเลย เธอรู้ว่าแดร์ริลนั้นมีชื่อเสียงในทวีปอื่น ๆ แต่เธอคิดว่าก็เป็นเพียงแค่เรื่องเล่าลือเท่านั้น เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะโด่งดังจริง ๆ
เขาสามารถไปที่ไหนก็ได้ แล้วผู้นำของที่นั่นก็จะต้อนรับนับถือเขา นี่มันน่าตกใจเกินไปแล้ว
เฮือก
ฝูงชนในห้องต่างก็ส่งเสียงฮือฮา พวกเขามองดูแดร์ริลอย่างตกตะลึงพูดไม่ออก
แดร์ริล ดาร์บี้เหรอ? เขาคือแดร์ริล ดาร์บี้เหรอ?
คนที่ก่อตั้งสำนักประตูสุราลัยตั้งแต่อายุยังน้อยน่ะเหรอ? วีรบุรุษของจักรวาลโลกเหรอ?
“ลูกพี่แดร์ริล”
นิโคลัสที่เพิ่งได้สติก็เกือบจะร้องไห้ เขายังคงคำนับและขอโทษแดร์ริลไม่หยุด “ลูกพี่แดร์ริล ผมผิดไปแล้ว ผมตาบอดเอง ได้โปรดอย่างถือสาผม-”
แดร์ริลแอบหัวเราะเบาๆ
เมื่อเขาเห็นนิโคลัสอับอาย แดร์ริลก็ยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร
‘ให้ตายสิ’
นิโคลัสยิ่งร้อนใจเมื่อแดร์ริลยังคงเงียบ เขารู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป เขาไปล่วงเกินคนที่สำคัญมากของนายใหญ่เข้าให้แล้ว โชคร้ายที่ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมอภัยให้ง่าย ๆ ด้วย
จากนั้นนิโคลัสก็มองฉางเอ๋อก่อนที่เขาจะตบหน้าผากตัวเอง เขาร้องบอกเฟลิกซ์ “นายใหญ่ คุณผู้หญิงคนนี้บอกว่าแดร์ริลเป็นขโมย เธอต้องเป็นตัวปัญหาแน่”
หากว่าแดร์ริลเป็นแขกของหัวหน้าเขาก็ต้องไม่ใช่ขโมย ดังนั้นคนที่เป็นปัญหาน่าจะเป็นคุณผู้หญิงที่งดงามปานนางฟ้าคนนี้ เขาไม่เคยเห็นเธอมาก่อน
ฟู่
เฟลิกซ์สูดหายใจเข้าลึกก่อนที่จะพิจารณาฉางเอ๋อ “คุณเป็นใครกัน? แล้วทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่? หากว่าคุณเป็นสมาชิกก็ช่วยแสดงบัตรวีไอพีให้ดูด้วยครับ”
เฟลิกซ์เองก็โดนความงามของฉางเอ๋อทำให้ตะลึงไป แต่ว่าเขาก็เป็นคนมีเหตุมีผล เขาสามารถรักษาความสงบนิ่งไว้ได้
