คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1876
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1876
”โอ้”
ยูมิกดปุ่มและก็มีเสียงดังแหวกอากาศไป เข็มสีเงินพุ่งออกมาจากปิ่นและดูเหมือนเส้นแสงเงินสะท้อนกับแสงเทียน มันพุ่งตรงไปหาตำแหน่งหัวใจของโดน็อกด้วยความเร็วแสง
บนเข็มมีสีน้ำเงินจาง ๆ อยู่ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นพิษ
ความเคลื่อนไหวนี้เกิดขึ้นเร็วมาก โดน็อกไม่มีเวลาที่จะตอบโต้และไม่มีโอกาสที่จะหลบได้ทัน
ติ๊ง
เข็มเงินนั้นชนเข้ากับแผ่นหลังของโดน็อกแต่ว่ามันกลับไม่ได้เจาะทะลุเนื้อเขาเข้าไป มันส่งเสียงกระทบดังแหลมและกระเด้งออกมา
‘อะไรกัน?’
เมื่อได้เห็นเช่นนั้นยูมิก็ตัวสั่นสะท้าน ใบหน้าเธอซีดเผือดทันใด
‘เป็นแบบนี้ได้ยังไง? การซุ่มโจมตีของฉันไม่มีช่องโหว่ ทำไมเข็มถึงไม่เจาะเข้าตัวเขา? ทำไมมันถึงกระเด็นออกมา?’
โดน็อกหันมาจ้องยูมิเขม็ง
อึดใจต่อมาเขาก็มองเห็นเข็มเงินร่วงอยู่บนพื้นและเขาก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น โดน็อกแค่นเสียงใส่เธอ “โอ้ นังสารเลว ที่ทำทั้งหมดนี่ก็เสแสร้งสินะ เธออยากจะฆ่าฉันเหรอ?”
“ฉัน–” ยูมิหน้าซีดเผือด เธอร่างเกร็งเขม็งและพูดอะไรไม่ออกสักคำ
โดน็อกพูดอย่างเหยียดหยาม “เธอสงสัยใช่ไหมว่าทำไมฉันยังปลอดภัยทั้งที่เธอทำทุกอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว?”
จากนั้นโดน็อกก็ถอดเสื้อคลุมมังกรออก เผยให้เห็นเกราะอ่อนด้านใน เกราะสีม่วงทองนั้นดูทั้งสูงส่งและหรูหรา มันแข็งแกร่งมาก
มันก็คือเกราะอ่อนม่วงทอง เป็นสมบัติที่พบในพระราชวังเวสต์ริงตัน จักรพรรดิองค์ก่อนเก็บมันไว้ในห้องบรรทม หลังจากที่โดน็อกขึ้นเป็นจักรพรรดิเขาก็คิดว่าเกราะอ่อนนี้ยอดเยี่ยมมาก ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเอามาใส่
โดน็อกแค่คิดว่ามันเป็นของใหม่และน่าสนุก เขาไม่คาดคิดว่าเกราะอ่อนนี้จะช่วยอะไรได้ แต่มันกลับช่วยชีวิตเขาไว้
โอ้…
ยูมิตัวสั่นเทา เธอตกใจจนตัวแข็งเมื่อได้เห็นเกราะอ่อนม่วงทองบนตัวโดน็อก
‘ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงไม่เป็นอะไร เขาใส่เกราะไว้นี่ ทำไมกัน? ทำไมไอ้เลวนี้ถึงได้โชคดีขนาดนี้?’
โดน็อกส่งเสียงหยันขณะที่เขาก้าวเข้ามาหายูมิช้า ๆ
“แก แกจะทำอะไร?”
ยูมิตัวสั่น แววตาของโดน็อกดูชั่วร้ายมาก ชั่วชีวิตนี้เธอคงไม่มีวันลืมได้
เพียะ
โดน็อกตบยูมิอย่างแรง เขาทุ่มแรงทั้งหมดใส่ไปกับตบฉาดนั้น ยูมิร้องครวญครางและตัวปลิวกระเด็นไปข้างหลัง เธอกระแทกผนังก่อนที่จะไหลลงมากองกับพื้น
อั่ก
ยูมิกระอักเลือดออกมาคำใหญ่ขณะที่เธอจ้องโดน็อก “ไอ้ชั่ว วันนี้แกแค่โชคดี วันหน้าฉันต้องฆ่าแกให้ได้”
ถึงอย่างไรแผนก็พังไม่เป็นท่าไปแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องเสแสร้งอีกต่อไป
“คราวหน้าเหรอ? เธอยังคิดว่าจะมีโอกาสหน้าอีกเหรอ?” โดน็อกตวาด มุมปากเขาบิดเบี้ยวอย่างชั่วร้ายขณะที่เขาก้าวเข้ามาและตบยูมิซ้ำ
เพียะ เพียะ เพียะ
เสียงตบดังสนั่นน่ากลัวมาก
ในที่สุดโดน็อกก็หยุดหลังตบไปสิบกว่าฉาด
โดน็อกยิ้มกว้างขณะที่เขาโน้มตัวเข้ามาหาและกระซิบข้างหูยูมิ “นังสารเลว แกอาจจะดูอ่อนแอแต่ว่าก็กล้านักนะ แกถึงขนาดกล้าจะฆ่าฉัน แกชอบเล่นอะไรน่าตื่นเต้นใช่ไหม? ฉันจะให้องครักษ์สักสองสามคนเข้ามาเล่นสนุกกับแก ฉันจะให้แน่ใจเลยว่าแกจะได้เจอความสนุกสนานของการเป็นผู้หญิงแน่”
โดน็อกตะโกน
“ทหาร”
ตึก ตึก…
องครักษ์หลวงหลายคนรีบเข้ามาในห้องและพูดอย่างนอบน้อม “ฝ่าบาท”
โดน็อกชำเลืองไปที่ยูมิและพูดอย่างเย็นชา “พาหล่อนไปที่ห้องบ่มเพาะของฉัน อย่าให้มีเรื่องผิดพลาดล่ะ”
“พ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์พายูมิออกไป
“ไม่นะ อย่าทำแบบนี้” ยูมิหวาดกลัว แข้งขาเธออ่อนยวบ เธอยังคงร้องตะโกนไม่หยุดตอนที่องครักษ์ลากเธอไป “โดน็อก ไอ้คนสารเลว แกต้องไม่ได้ตายดี”
ยูมิเกือบจะหมดสติดเมื่อคิดว่าพวกองครักษ์พวกนี้จะข่มขืนเธอ เธออยากฆ่าตัวตายขึ้นมาทันที
แต่ที่โดน็อกพูดไปนั้นก็เพื่อขู่เธอเท่านั้น เขาจะปล่อยให้คนอื่นมาแตะต้องผู้หญิงของเขาได้อย่างไรกัน?
ก๊อก… ก๊อก… ก๊อก…
ทันทีที่ยูมิถูกพาตัวไป ก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นที่ประตู ใบหน้างดงามของเธอดูร้อนรนกังวลใจ
ซูซานนั่นเอง
ซูซานรีบมาที่ห้องยูมิเมื่อได้ยินว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ใบหน้าเธอก็ซีดเผือดและเข่าอ่อนเมื่อเธอเห็นโดน็อกยืนอยู่ในห้องสีหน้ามืดครึ้ม โดยที่ไม่บาดเจ็บเลยสักนิด
