คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1877
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1877
แผนของพวกเธอล้มเหลว
เมื่อโดน็อกเห็นซูซาน ดวงตาเขาก็ฉายแววชั่วร้าย เขาพูดอย่างเย็นชา “นังชั่ว แกสองคนวางแผนด้วยกันใช่ไหม? กล้าดีนักนะ”
โดน็อกนั้นโหดร้ายและเขาก็เจ้าเล่ห์มาก เขามองทุกอย่างออกอย่างปรุโปร่ง เขารู้ว่าซูซานต้องเป็นส่วนหนึ่งของแผนลอบฆ่าคืนนี้แน่นอน
ยูมิไม่มีความกล้าที่จะทำเรื่องนี้ลำพังแน่
“ฉัน–” ซูซานร้อนรน ริมฝีปากแดงของเธออ้าออกเล็กน้อย แต่เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา
เพียะ
โดน็อกขี้เกียจที่จะคุย เขาเดินเข้าไปหาและตบซูซานโดยไม่บอกกล่าว
เขานั้นทุ่มแรงทั้งหมดใส่ไปกับการตบ ซูซานกรีดร้องตัวสั่นสะท้านก่อนที่จะล้มลงกองกับพื้น เธอเอามือกุมหน้าไว้ขณะที่จ้องโดน็อกอย่างเกลียดชัง
“นังสารเลว ฉันไม่มีเวลามาสนใจแก แกก็กล้าขนาดที่วางแผนฆ่าฉันแล้ว” โดน็อกโมโหมากและตะคอกใส่ซูซาน “แกอยากยืมมือยูมิมาฆ่าฉันเพื่อที่ตัวแกจะได้หนีไปได้ ฉันบอกตอนนี้เลยนะว่าแกไม่มีทางหนีพ้นเงื้อมมือฉัน ชาตินี้ไม่มีทางแน่ ฉันจะจำเรื่องที่แกทำคีนนี้ไว้ แล้วก็จะมาจัดการหลังจากที่ฉันได้ขึ้นครองบัลลังก์อย่างเป็นทางการ”
จากนั้นโดน็อกก็ตะโกน “ทหาร มาพานังนี่ไปขังคุก”
องครักษ์สองสามคนเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนมัดซูซานไว้และพาเธอไปขังคุก
ซูซานตัวสั่นอย่างแรง ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
‘ทุกอย่างจบแล้ว’
ในที่สุดเธอก็กล่อมยูมิให้ร่วมมือกับแผนลอบฆ่าของเธอได้ แต่ว่าพวกเธอกลับทำพังไม่เป็นท่า
‘ตอนนี้ฉันไม่เหลือความหวังที่จะหลบหนีอีกแล้ว’
ใบหน้าโดน็อกซีดเผือด เขาถอนใจอย่างโล่งอกหลังจากที่ซูซานถูกพาตัวไปแล้ว
ไม่กี่อึดใจต่อมา โดน็อกก็สงบสติอารมณ์ลงได้ เขาเรียกหาขันทีและสั่งว่า “ไปตามฟลอเรียนมาที่พระราชวัง”
“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท” ขันทีรีบตอบรับก่อนที่จะเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากผ่านไปไม่นาน ขันทีก็กลับมาพร้อมฟลอเรียนที่ดูสับสน
“ฝ่าบาท”
หลังจากที่เขาเข้ามาในห้อง ฟลอเรียนก็รีบคุกเข่าลง เขารีบประจบประแจงโดน็อกทันที “เป็นเกียรติของกระหม่อมที่ได้เข้าเฝ้าฝ่าบาท ทรงเรียกกระหม่อมมาตอนดึกแบบนี้ พระองค์มีอะไรให้กระหม่อมรับใช้พ่ะย่ะค่ะ”
ฟลอเรียนคิดในใจ
‘ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ไม่มีเรื่องผิดปกติอะไรใช่ไหม?’
“ฟลอเรียน”
โดน็อกถอนใจหนักหน่วง เขาทำท่าเหมือนเสียใจหนักหนา “ฉันเสียใจด้วย ภรรยาของเจ้า ยูมิ นางประสบอุบัติเหตุ”
‘อะไรนะ?’
หัวใจฟลอเรียนกระตุก ข่าวนี้มาอย่างไม่คาดคิด หัวสมองเขาว่างเปล่าขณะที่เขาจ้องโดน็อก เขาพูดอะไรไม่ออกสักคำ
‘ภรรยาฉันประสบอุบัติเหตุเหรอ? ฉันได้ยินผิดไปหรือเปล่า?’
“ฟลอเรียน” โดน็อกเอามือกุมหน้าผากราวกับว่าเขากำลังโทษตัวเอง เขาพยายามแต่งเรื่องขึ้นมา “ซูซานฉวยโอกาสตอนที่ยูมิเผลอแล้วผลักนางตกบ่อน้ำ”
โดน็อกมองไปที่บ่อน้ำกลางสวนและพูดอย่างเสียใจว่า “ตอนที่ข้าได้ยินเรื่องนี้ นางก็-”
ตึง
เมื่อได้ยินดังนั้น ฟลอเรียนก็คุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไป เขาทรุดลงกับพื้นเสียงดังตึง
ไม่กี่อึดใจต่อมาฟลอเรียนก็ได้สติ เขารีบวิ่งไปที่บ่อน้ำและชะโงกไปที่ปากบ่อก่อนตะโกนเสียงดัง “ภรรยาที่รัก อย่าตายนะ เรื่องนี้ไม่จริง ไม่จริง–” น้ำตาเขาไหลพรากใบหน้า
ทันใดนั้นฟลอเรียนก็หมดสติไป
แม้ว่าเขาจะชอบทำตัวหื่นกระหายใส่ผู้หญิงอื่น ๆ และบางทีก็ออกนอกลู่นอกทางไปบ้างแต่ว่าเขาก็รักยูมิสุดหัวใจไม่แปรเปลี่ยนไปแม้ว่าจะผ่านมาหลายปี ยูมินั้นไม่เพียงงดงามเท่านั้นแต่เธอยังฉลาด เธอช่วยเขามามากมายและเธอก็เป็นคู่ที่เหมาะสมกับเขา
ฟลอเรียนทำเรื่องผิดพลาดมามากมายในอดีต แต่ยูมิก็อภัยให้เขาเสมอและยังช่วยเขาจัดการปัญหาต่าง ๆ ด้วย
เมื่อสองวันก่อนตอนที่พวกเขากำลังเดินทางมาที่เวสต์ริงตัน ฟลอเรียนก็คิดว่าช่างเป็นเกียรติของเขาเหลือเกินที่มีภรรยาที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ เขาสาบานว่าจะรักเธอและดูแลเธอตอนที่เขาประสบความสำเร็จ
เขาไม่คาดว่ายูมิจะประสบอุบัติเหตุเพียงแค่สองวันหลังจากที่มาถึงเวสต์ริงตัน
“ที่รัก เธอตายไม่ได้นะ เธอห้ามตายนะ” ฟลอเรียนที่ใจสลายเกือบจะกระโดดบ่อน้ำตามไปแล้ว
‘ภรรยาฉันไม่ตาย เธอไม่ตาย’
โดน็อกรีบเข้าไปคว้าแขนฟลอเรียนไว้ทันเวลา “ฟลอเรียนอย่าเพิ่งหุนหันไป บ่อน้ำนี้เชื่อมกับแม่น้ำใต้ดิน หากว่าภรรยาของเจ้ายังไม่เป็นอะไร นางคงจะออกมาได้นานแล้ว”
โดน็อกทำท่าทางเห็นอกเห็นใจและตบบ่าฟลอเรียน “ฟลอเรียน เราไม่มีทางที่จะพาคนที่เรารักซึ่งจากไปแล้วกลับมาได้หรอก ดังนั้นเจ้าต้องทำใจนะ”
โดน็อกแสร้งตีหน้าเศร้า แต่ว่าในใจเขาก็แอบเยาะหยันชายคนนี้
เขานั้นมีแผนไว้แล้วก่อนที่จะเรียกฟลอเรียนมา
เขาจะขังยูมิไว้ในห้องบ่มเพาะของเขาและเมื่อเขาหาข้ออ้างเรื่องการตายของเธอได้แล้ว หากว่าเขาหลอกฟลอเรียนได้ เขาก็จะใช้เวลาเพลิดเพลินไปกับยูมิ
