คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1880
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1880
ออโรร่ายิ่งร้อนใจเมื่อเธอคิดถึงสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น เธอภาวนาเมื่อเดินเข้าใกล้ถ้ำไป
‘ได้โปรดเถอะสวรรค์ ช่วยเอร่าและแอมโบรสด้วย อย่าให้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย’
เมแกนสังเกตเห็นสีหน้าของออโรร่า
“ออโรร่า” เมแกนเดินเข้ามาหา เธอไม่สามารถปกปิดสีหน้าเย้ยหยันไว้ได้ เธอพูดเบา ๆ “เธอไม่ต้องภาวนาหรอก เธอน่าจะรู้ว่าไม่มีใครต้านทานผงเสน่ห์ประไพได้ใช่ไหม?”
“รอดูการแสดงดี ๆ แล้วกัน ฉันจะทำให้แน่ใจว่าลูกสาวของเธอจะต้องชื่อเสียงกระฉ่อนไปทั่วเก้าทวีปแน่” เมแกนหัวเราะ
ความเกลียดชังในแววตาของเธอนั้นเห็นได้อย่างชัดเจน
‘เธอแย่งแดร์ริลไปจากฉันแล้วก็คลอดนังมารหัวขนนี่ออกมา เธอน่าจะต้องได้รู้ถึงผลที่จะตามมา’
“เธอ–”
ใบหน้าออโรร่าแดงก่ำ เธอตัวสั่นอย่างมีโทสะ เธออยากจะตอบโต้เมแกนแต่ว่าก็อับจนคำพูด
เมแกนนั้นชั่วร้ายและเจ้าแผนการ หัวใจของเธอมีพิษร้ายยิ่งกว่างูหรือแมงป่อง ไม่มีคำใดในโลกที่สามารถจะอธิบายความเลวร้ายของเธอได้
เมแกนไม่เสียเวลาพูดคุยต่อ เธอเมินออโรร่าและเดินตรงไปที่ทางเข้าถ้ำหิน
เมื่อเธอไปถึงถ้ำ เมแกนก็เปิดประตูอย่างไม่รีบร้อน เธอยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะตะโกนเข้าไป “ฝ่าพระบาท ตื่นอยู่หรือเปล่าเพคะ? พระอาทิตย์ขึ้นแล้วนะ”
เมแกนหัวเราะ
จากนั้นมุมปากเธอก็ยกยิ้มชั่วร้าย ‘แดร์ริล ลูกชายและลูกสาวของนายนอนด้วยกันแล้ว อยากเห็นว่านายจะเจอหน้าผู้คนยังไงตอนที่คนทั้งเก้าทวีปรู้เรื่องนี้’
‘เมแกนเหรอ?’
แอมโบรสนิ่วหน้าเมื่อเขาได้ยินเสียงเมแกน สีหน้าเขาเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ
จากนั้นเขาก็สูดหายใจเข้าลึกก่อนตอบไปอย่างเย็นชาว่า “พระอาทิตย์ขึ้นแล้วยังไง? เมแกน สิ่งที่คุณทำมันล้ำเส้นกฎของผมไปแล้ว จากนี้ไปเราสองคนไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีก คุณควรจะขังผมไว้ที่นี่ตลอดไปไม่งั้นผมจะต้องทำลายสำนักง้อไบ๊ให้ย่อยยับแน่”
คืนก่อนหน้าเขากรีดตัวเองหลายแผลเกินไป ดังนั้นเสียงของแอมโบรสจึงฟังดูอ่อนแรง แต่ว่าเขาก็มั่นคงและหนักแน่น
เขาปฏิบัติกับเมแกนเป็นสหายแต่ว่านี่คือสิ่งที่เธอตอบแทนเขา
เมแกนนั้นให้อภัยไม่ได้
โอ้
ทันใดนั้นด้านนอกถ้ำก็มีเสียงฮือฮา
‘เด็กนี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ เขากล้าพูดกับหัวหน้าพันธมิตรอย่างนี้ได้ยังไง?’
‘แม้ว่าเขาจะเป็นเจ้าชายแต่เขาก็อยู่ในจักรวาลโลก ไม่ใช่โลกใหม่บ้านของตัวเอง’
เมแกนสะท้าน เธอเลิกคิ้วเล็กน้อยขณะที่สีหน้ามืดครึ้ม
‘แอมโบรส ฉันเป็นหัวหน้าพันธมิตร นายกล้ามาพูดไม่ไว้หน้าฉันแบบนี้ได้ยังไง?’
แต่ว่าเมแกนก็สังเกตได้ว่าเสียงของแอมโบรสนั้นอ่อนแรง เธอคิดเรื่องนี้และใบหน้างดงามของเธอก็เจิดจ้าขึ้นมาอีกครั้ง แอมโบรสฟังดูเหนื่อยอ่อน ต้องมีเรื่องเกิดขึ้นกับเอร่าเมื่อคืนนี้แน่
ขณะที่เธอคิดถึงสิ่งที่เป็นไปได้ เมแกนก็ยิ้มและบอกว่า “โอ้ ทำไมท่านต้องโมโหด้วยล่ะองค์ชาย? หม่อมฉันก็ทำเพื่อท่านไม่ใช่เหรอ?”
รอยยิ้มของเมแกนกว้างขึ้นเมื่อเธอพูดต่อ “ฝ่าพระบาท ไหน ๆ ท่านก็ชอบเด็กมารหัวขนนั่น หม่อมฉันก็จัดให้ทั้งสองได้อยู่ในถ้ำด้วยกันแล้วก็สร้างโอกาสให้ท่านไง หม่อมฉันทำให้ท่านขนาดนี้ แต่ท่านยังไม่ซาบซึ้งแถมยังมาตำหนิหม่อมฉันเหรอเพคะ?”
เมแกนเชื่อว่าแอมโบรสและเอร่าต้องหลับนอนกันแล้ว เธอไม่รู้ว่าที่แอมโบรสเสียงอ่อนแรงนั้นเป็นเพราะเขาเสียเลือดมากเกินไป
เวลาเดียวฝูงชนต่างก็พากันซุบซิบ
“ฝ่าพระบาท ฟังจากเสียงของท่านดูเหมือนว่าท่านคงจะไม่ได้นอนทั้งคืน”
“ฉันก็ว่าน่าจะเป็นแบบนั้น” มีพวกเขาบางคนหัวเราะ
ผู้บ่มเพาะบางคนก็คิดเหมือนเมแกนว่าแอมโบรสและเอร่าต้องหลับนอนกันแล้ว ไม่อย่างนั้นทำไมเสียงเขาถึงได้ฟังดูระโหยและอ่อนแรงแบบนี้ล่ะ?
