คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1893
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1893
ทันใดนั้นเอง แดร์ริลก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวที่โดดเด่นคนหนึ่งท่ามกลางฝูงชนของดินแดนพฤกษาสวรรค์!
เธอก็คืออีเวตต์!
แดร์ริลรู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้เห็นเธอและเขาก็เต็มไปด้วยรู้สึกผิดไปพร้อม ๆ กัน อีเวตต์เสียสละเพื่อเขามาก แต่เขาไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอเลยในตอนที่เธอต้องเรร่อนไปทั่วด้วยความสิ้นหวัง
เหล่าผู้คนจากนิกายเมธาสวรรค์มองเห็นแดร์ริลเข้าและรวมถึงเพื่อนร่วมทางทั้งสองคนของเขาด้วย ตาของพวกเขาจับจ้องมาที่เขา พวกเขาดูมีท่าทีที่ประหลาดใจ
‘ดาร์เรน? เขาไม่ได้ตายไปแล้วตั้งแต่ตอนที่ตกจากหน้าผาเหรอ? ทำไมเขาถึงยังมีชีวิตอยู่ล่ะ?’
ประมาณหนึ่งเดือนที่แล้ว ทีน่าผู้เป็นศิษย์พี่ใหญ่ของดินแดนมัจฉาเหมได้หลอกแดร์ริลและพาเขาไปที่หน้าผาด้านหลังของภูเขา ทีน่าใช้ประโยชน์จากความเลินเล่อของแดร์ริลและผลักเขาตกจากหน้าผาไป ทุกคนเลยคิดว่าแดร์ริลตายไปแล้ว
พวกเขาไม่คาดคิดว่าจะเจอเขาที่นี่
หืออ!
วินาทีต่อมา ทุกสายตาก็ได้จับจ้องไปที่ฉางเอ๋อ
‘เธอช่างสวยเหลือเกิน’
มีผู้หญิงที่งดงามเช่นนี้ในโลกใบนี้ด้วยหรือ? แน่นอนว่ามีหญิงงามมากมายในนิกายเมธาสวรรค์ แต่ไม่มีใครที่เทียบกับเธอได้เลย
“สามี!”
อีเวตต์ร้องตะโกนก่อนที่เธอจะวิ่งออกมาข้างหน้าและกระโจนเข้าสู่อ้อมแขนของแดร์ริล ใบหน้าอันงดงามของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “เป็นคุณงั้นเหรอ? เป็นคุณจริง ๆ เหรอ? ฉันรู้ดีว่าคุณจะต้องไม่เป็นอะไร คุณจะไม่-”
อีเวตต์กอดแดร์ริลแน่นราวกับว่าเธอกลัวว่าคนตรงหน้าจะอันตรธานหายไปภายในพริบตา น้ำตาแห่งความตื่นเต้นไหลออกมาจากดวงตาของเธอ
เธอตกใจมากในตอนที่ได้รับรู้ว่าแดร์ริลตกจากหน้าผาไป เธอค้นหาอยู่บริเวณด้านล่างของหน้าผาอยู่หลายรอบ แต่ก็ไม่พบอะไรเลย
ในตอนนั้นลูกศิษย์ของนิกายเมธาสวรรค์ทุกคนบอกกับเธอว่าแดร์ริลคงจะไม่รอดจากการตกลงไปเช่นนั้น แต่อีเวตต์กลับไม่คิดเช่นนั้น เธอเชื่อว่าแดร์ริลยังคงมีชีวิตอยู่ ดังนั้นเธอจึงรู้สึกดีใจมากที่ได้พบเขา
“อีเวตต์… ผมไม่เป็นอะไร… ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องเป็นกังวล…” แดร์ริลยิ้มให้ในขณะที่เขาเอ่ยออกมาเบา ๆ
แดร์ริลรู้สึกผิดมาก อารมณ์ของเขานั้นท่วมท้นเมื่อเห็นอีเวตต์ เขาเกือบที่จะร้องไห้ออกมา
เฮ้ออ…
อีเวตต์ไม่อาจอดกลั้นไว้ได้อีก เธอเริ่มร้องไห้ “ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอคุณอีกแล้ว… ฉันคิดถึงคุณมาก…”
อีเวตต์เคยคิดสงสัยว่าแดร์ริลอาจจะไม่รอดจากการร่วงตกลงไปนั้นจริง ๆ ดังนั้นความกังวลและความปรารถนาอันแรงกล้าที่มีต่อแดร์ริลทั้งหมดของเธอจึงได้กลายไปเป็นน้ำตาในตอนที่เธอเห็นว่าเขาปลอดภัยดี!
“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร… นี่ผมเอง อีเวตต์ อย่าร้องไห้เลยนะ คุณดูไม่น่ารักเลยเวลาที่คุณร้องไห้” แดร์ริลกอดเธอเอาไว้แน่น เขารู้สึกผิดมากที่ทำให้เธอเสียใจได้ขนาดนี้
อีเวตต์ร้องไห้หนักขึ้น เธอรู้สึกทรมานใจและน้ำตาก็ยังคงไหลไม่หยุด “ในเมื่อคุณไม่เป็นไร แล้วคุณไปอยู่ที่ไหนมา? ทำไมคุณถึงไม่กลับไปที่นิกายเมธาสวรรค์หรือมาหาฉันล่ะ? คุณรู้ไหมว่าฉันคิดถึงคุณ? ฉันคิดถึงคุณมาก คุณรู้ไหม?”
อีเว็ตต์รู้สึกหงุดหงิดเมื่อมองเห็นฉางเอ๋อที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
มือที่ดูเหมือนราวกับหยกของอีเวตต์กำขึ้นเป็นกำปั้นแน่น ๆ และเธอก็ทุบลงไปที่อกของแดร์ริล “ฉันกินไม่ได้หรือนอนไม่หลับเลยด้วยซ้ำเพราะฉันเป็นห่วงคุณมาก คุณรู้ไหม ฉันเชื่อจริง ๆ นะว่าคุณจะต้องปลอดภัย แต่ฉันก็กลัวเหลือเกินว่าคุณอาจจะตายไปแล้ว คุณลืมฉันแล้วไปใช้ชีวิตอิสรเสรีแล้วงั้นเหรอ? ฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดคุณมาก…”
แดร์ริลรู้สึกอึดอัดใจมากขึ้นหลังจากที่ได้ยินเช่นนั้น
“ขอโทษ ขอโทษ…”
แดริลเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ ใจของเขาแตกสลาย แต่เขาก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อปลอบโยนอีเวตต์ “อีเวตต์ มันเป็นความผิดของผมเอง สมแล้วที่คุณจะเกลียดผม ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากที่จะตามหาคุณนะ แต่มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น”
แดร์ริลยื่นมือออกมาและทำหน้าตาสีหน้าที่แสนตลก
อีเวตต์ฉีกยิ้มหลังจากแดร์ริลพยายามที่จะแหย่เธอ ใบหน้าอันบอบบางของเธอแดงระเรื่อ ตอนนี้เธอดูมีเสน่ห์มาก
