คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1894
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1894
เหล่าลูกศิษย์นิกายเมธาสวรรค์ต่างก็ทักทายแดร์ริลด้วยความยินดีเช่นกัน
“ศิษย์น้องดาร์เรน!”
“ศิษย์น้อง นายไม่เป็นอะไรสินะ! ดีจริง ๆ!”
“ใช่ ตอนที่พวกเราได้ยินว่านายตกหน้าผาไป พวกเราแทบไม่อยากจะเชื่อ-”
แดร์ริลยิ้มและทักทายพวกเขาพร้อมกับน้อมรับความห่วงใยที่คนพวกนี้มีต่อเขา
ฉางเอ๋อผู้ที่นิ่งเงียบมาสักพักเริ่มสั่นสะท้าน เธอรู้สึกตกใจมาก
‘แดร์ริลมีความเกี่ยวข้องกับนิกายเมธาสวรรค์’
ฉางเอ๋อที่ซึ่งเคยเป็นพระมเหสีรู้เรื่องนิกายเมธาสวรรค์ดี นิกายนี้มักจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางโลก ดังนั้นเธอจึงประหลาดใจที่เห็นความสัมพันธ์ของแดร์ริลกับพวกเขา ผู้ชายคนนี้รู้จักพวกเขาได้อย่างไร?
ไดอาน่าก้าวเดินออกข้างหน้าช้า ๆ และยิ้มให้แดร์ริล “ดาร์เรน? ฉันดีใจจริง ๆ ที่เห็นว่านายปลอดภัย”
จากนั้นไดอาน่าถามแดร์ริลว่า “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมนายไปที่หลังภูเขาแล้วตกจากหน้าผาไปล่ะ?”
ทุกสายตาจับจ้องไปที่แดร์ริลในขณะที่พวกเขากำลังรอคำตอบจากเขาอย่างเงียบ ๆ
ทีน่าและลูกศิษย์คนอื่น ๆ ของดินแดนมัจฉาเหมแสร้งทำเป็นดูผ่อนคลาย แต่พวกเขากลับรู้สึกวิตกกังวลอย่างมาก เมื่อหนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ หลังจากที่ทีน่าผลักแดร์ริลตกลงจากหน้าผาไปได้สำเร็จ เธอก็คิดว่าชายคนนี้ได้ตายไปแล้ว
ทีน่าและกลุ่มคนของเธอต่างก็กระสับกระส่ายหลังจากที่พวกเขาเห็นว่าแดร์ริลยังมีชีวิตอยู่
แดร์ริลสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่เขาจะหันหน้าไปมองอลัน เซอร์รัส ผู้ที่เป็นปรมาจารย์แห่งดินแดนมัจฉาเหม เขายิ้มออกมาเบา ๆ “สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมนั้นเป็นเพราะดินแดนมัจฉาเหม แต่แน่นอนล่ะ พวกเราต้องถามท่านปรมาจารย์ของพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้เสียก่อน”
“นายหมายความว่ายังไง?” อลันขมวดคิ้วและออกความเห็นอย่างหัวเสีย
แดร์ริลยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ทีน่า ลูกศิษย์คนโปรดของคุณเป็นคนทำ เธอโกหกผมและพาผมไปที่หลังภูเขา แล้วเธอก็ผลักผมตกลงไปจากหน้าผา ผมโชคดีที่รอดมาได้ ไม่อย่างนั้นผมคงได้ตายอย่างอนาถไปแล้ว”
หืออ!
กลุ่มคนตกอยู่ในความโกลาหล
“อะไรนะ? หรือเป็นเพราะดินแดนมัจฉาเหม?”
“ดาร์เรนและท่านปรมาจารย์แห่งดินแดนมัจฉาเหมเดิมพันกันเอาไว้โดยที่ท่านปรมาจารย์ดินแดนได้พ่ายแพ้ไป ลูกศิษย์ของดินแดนมัจฉาเหมทั้งหมดจะต้องเรียกดาร์เรนว่าพ่อทุกครั้งที่พวกเขาเห็นดาร์เรน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรับความอัปยศอดสูนี้ไม่ได้ และนี่คือสาเหตุที่พวกเขาทำอย่างนั้นกับดาร์เรน”
“ทีน่าดูมีจิตใจที่ดีและอบอุ่น แต่เธอก็เป็นคนโหดเหี้ยมมาก”
เหล่าลูกศิษย์ของดินแดนพฤกษาสวรรค์ทั้งหมดจับจ้องไปที่คนของดินแดนมัจฉาเหม
ไดอาน่าตัวสั่นด้วยความโกรธในขณะที่เธอจ้องไปที่อลัน “อลัน ทีน่า คุณจะอธิบายเรื่องนี้ว่ายังไง?”
อีเวตต์เองก็มองไปที่อลันในขณะที่อกของเธอกระเพื่อมขึ้นด้วยโกรธเกรี้ยวเช่นกัน อีเวตต์ครุ่นคิดในเรื่องราวที่ได้เกิดขึ้นและเธอก็สงสัยว่าแดร์ริลจะตกลงจากหน้าผาไปได้อย่างไร ที่จริงแล้วมันเป็นการลอบทำร้ายนี่เอง
ศิษย์พี่ใหญ่ของดินแดนมัจฉาเหมอาจจะดูมีท่าทีและทำตัวเป็นคนที่อบอุ่นกับทุก ๆ คน แต่เธอเป็นคนที่แสนจะชั่วร้าย
อลันไม่ตอบคำถามของไดอาน่า เขาสุดหายใจเข้าลึก ๆ ใบหน้าของเขาหมองมนและมืดมัว เขามองไปที่ทีน่า “คุณเป็นคนทำจริง ๆ เหรอ? บอกความจริงฉันมา”
อลันรู้สึกแย่มากที่เขาแพ้พนันให้กับแดร์ริล เขารู้สึกดีใจในตอนที่เหล่าลูกศิษย์ตัดสินใจที่จะสั่งสอนบทเรียนให้แก่ชายผู้นั้น แต่ทว่าการโจมตีแดร์ริลของทีน่าถือเป็นความผิดร้ายแรงที่ละเมิดกฎของนิกาย อลันจะไม่อาจปกป้องทีน่าจากความผิดนี้ได้ แม้ว่าเขาจะเป็นถึงปรมาจารย์ของดินแดนก็ตาม
“ท่านปรมาจารย์หญิง” ทีน่าตัวสั่นเทิ้มก่อนจะตะโกนออกมาว่า “เขากำลังพูดจาไร้สาระ ฉันไม่ได้หลอกเขานะ ฉันไม่ได้ลอบทำร้ายเขา อย่าไปฟังเขานะ”
แม้ว่าการลอบทำร้ายแดร์ริลจะช่วยดินแดนมัจฉาเหมในการระบายความโทสะออกมา แต่ทีน่าก็เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับไม่ให้อลันรับรู้ เพราะเธอรู้ว่าการกระทำของเธอนั้นถือเป็นการละเมิดกฎ
เธอรู้สึกหวาดกลัวเมื่อแดร์ริลมาประจันหน้ากับเธอตรงหน้า แต่เธอก็จะไม่พูดความจริงออกมาอยู่ดี
ลูกศิษย์ของดินแดนมัจฉาเหมคนอื่น ๆ ต่างก็ตอบกลับเช่นกัน
“ใช่ ๆ อย่ามาโทษพวกเราสิ”
“วันที่คุณตกจากหน้าผาไป ศิษย์พี่ใหญ่ทีน่าไม่ได้อยู่ที่หลังภูเขาด้วยซ้ำ ฉันเป็นพยานให้เธอได้”
“ฉันเองก็เป็นพยานได้ว่าดาร์เรนกำลังพูดจาไร้สาระ”
ลูกศิษย์ของดินแดนมัจฉาเหมต่างตื่นตระหนกกันมากขึ้นในตอนที่พวกเขาได้เอ่ยปากพูดออกมา พวกเขายืนกรานว่าแดร์ริลนั้นแต่งเรื่องขึ้นมาเอง
ลูกศิษย์ของดินแดนพฤกษาสวรรค์ ไม่อาจระงับอารมณ์ของพวกเขาได้อีกในขณะที่พวกเขาโต้เถียงกลับไปด้วยความโกรธ
“คุณว่าใครกำลังพูดจาไร้สาระ ที่ศิษย์น้องดาร์เรนพูดนั้นเป็นความจริง”
“โธ่เอ๊ย! ไม่น่าแปลกใจเลยที่ทำไมดินแดนมัจฉาเหมถึงได้เงียบกริบ ที่แท้พวกคุณก็ทำอะไรผิดนี่เอง”
“พวกคุณต้องเป็นคนทำมันแน่ ๆ คุณต้องเรียกศิษย์น้องดาร์เรนว่าท่านพ่อทุกครั้งที่เจอเขา พวกคุณคงจะรู้สึกอับอายขายหน้าจนอยากฆ่าเขาขึ้นมาแน่ ๆ ตอนนี้เขาได้พูดความจริงแล้ว ยังจะกล้าปฏิเสธอีกเหรอ?”
ลูกศิษย์ของดินแดนทั้งสองเริ่มขึ้นเสียงดังเอะอะโวยวายและโกรธเกรี้ยวกันมากขึ้น พวกเขาเกือบเริ่มที่จะต่อสู้กันเอง
