คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1896
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1896
”ลูกศิษย์ของฉัน นายเป็นประมุขสำนักประตูสุราลัยเหรอ?” ไดอาน่าถามด้วยเสียงแผ่วและสั่นสะท้าน เธอนั้นตัวสั่นเทา
“ครับ” แดร์ริลยิ้มอย่างขื่นขมขณะที่เขามองไดอาน่าด้วยสีหน้าแสดงความขอโทษขอโพย “ผมขอโทษครับท่าปรมาจารย์หญิง แต่ว่าผมโดนบังคับให้ต้องปิดบังตัวตนเอาไว้”
แดร์ริลไม่เคยมีความรู้สึกรักให้ไดอาน่าในฐานะของอาจารย์มาก่อน แต่เมื่อไดอาน่ายืนอยู่ต่อหน้าอลันเพื่อปกป้องเขา ในที่สุดแดร์ริลก็มองเห็นเธอเป็นอาจารย์ที่งดงามของเขา
ตอนนั้นบรรดาศิษย์ของดินแดนพฤกษาสวรรค์ที่ล้อมรอบพวกเขาอยู่ต่างก็พากันตื่นเต้น ศิษย์พี่หญิงดอนน่านั้นดูเหมือนตื่นเต้นมากที่สุด
“ศิษย์น้อง กลายเป็นว่านายก็คือแดร์ริล ไม่แปลกเลยว่าทำไมนายถึงได้รู้อะไรมากมายไปหมด”
“ฉันไม่คิดเลยว่าศิษย์น้องจะมีเบื้องหลังที่ไม่ธรรมดาแบบนี้”
“เออ ฉันก็สงสัยว่าทำไมชาวประมงถึงได้แข็งแกร่งนัก ขนาดประมุขแท่นบูชายังแพ้พนันเขา…”
บรรดาศิษย์ของดินแดนพฤกษาสวรรค์ต่างก็ไม่สามารถปกปิดความนับถือและชื่นชมที่มีให้แดร์ริลได้
ส่วนคนของดินแดนมัจฉาเหมต่างก็มีสีหน้าไม่น่ามองโดยเฉพาะอลัน เขามองแดร์ริลด้วยสายตาสับสน เขานั้นตกใจจนพูดไม่ออก
อึดใจต่อมา อลันก็หัวเราะขณะที่มองแดร์ริล เขาบอกว่า “งั้นนายก็คือประมุขสำนักประตูสุราลัยแดร์ริลนั่นเอง แล้วมีเจตนาอะไรถึงได้ปกปิดตัวตนเพื่อมาเข้าร่วมนิกายเมธาสวรรค์กัน?”
น้ำเสียงของอลันจริงจังมากขึ้น “ให้ฉันเดานะ นายอยากจะมาขโมยความลับของนิกายใช่ไหม? หรือว่าอยากได้ข้อมูลภายในเกี่ยวกับนิกายเมธาสวรรค์ล่ะ? ตอนที่นายตกหน้าผานั่นเป็นแค่การแสดงใช่ไหม? หรือว่านายพลัดตกตอนที่กำลังจะพยายามไปหาข้อมูลกัน?”
เวร
แดร์ริลอึ้งไปเมื่อได้ยินข้อกล่าวหาแปลกประหลาดทั้งหลาย
‘อลันนี่จินตนาการเลิศล้ำซะจริง ฉันเป็นประมุขสำนักประตูสุราลัยแล้วฉันจะอยากได้ความลับของสำนักเขาไปทำไมกัน?’
แต่ว่าศิษย์หลายคนของนิกายเมธาสวรรค์ดูจะเชื่อคำพูดของอลัน
‘แดร์ริลเป็นประมุขสำนักประตูสุราลัยแล้วทำไมเขาต้องเข้ามาร่วมสำนักเราด้วย? เขาต้องมาที่นี่เพื่อขโมยคัมภีร์ของท่านปรมาจารย์แน่เลยใช่ไหม? แต่ถึงยังไงก็มีแค่ปรมาจารย์เท่านั้นที่สามารถเรียนคัมภีร์ลับนั้นได้
ศิษย์ของนิกายเมธาสวรรค์ต่างก็พากันตื่นตัวและพวกเขาก็มองแดร์ริลด้วยสายตาไม่สงสัย
“ทุกคน”
อลันนั้นพอใจมากเมื่อได้เห็นว่าเรื่องนั้นดำเนินไปเช่นไร เขาชำเลืองมองบรรดาศิษย์ก่อนที่จะตะโกนว่า “แดร์ริลต้องมีเจตนาชั่วร้ายแน่นอนในการที่เข้ามาร่วมนิกายเมธาสวรรค์ของเรา ในฐานะประมุขแท่นบูชาดินแดนมัจฉาเหม ฉันขอสั่งให้จับเขากลับไปให้ปรมาจารย์เป็นผู้ตัดสิน”
“รับทราบ” ศิษย์หลายคนของนิกายเมธาสวรรค์ต่างก็ขานตอบเสียงดังก่อนที่จะเข้ามาล้อมแดร์ริลระยะประชิด
คนของดินแดนพฤกษาสวรรค์ต่างก็มองหน้ากัน พวกเขารู้สึกอับอายมาก
ไดอาน่าเองก็ขมวดคิ้ว เธอไม่ออกหน้าพูดให้แดร์ริลอีกแล้ว
อลันพูดถูก แดร์ริลเป็นประมุขสำนักประตูสุราลัยและเขาก็ปิดบังตัวตนเพื่อเช้ามาร่วมกับนิกายเมธาสวรรค์ เขามีเจตนาอะไรกันแน่?
แม้ว่าไดอาน่าจะชื่นชมแดร์ริล แต่เธอก็ต้องเอาผลประโยชน์ของนิกายมาก่อน ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงไม่ใช้อารมณ์เข้ามาเกี่ยว
เพียงชั่วพริบตา แดร์ริลก็โดนบรรดาศิษย์เข้ามาล้อมไว้
อีเวตต์นั้นร้อนใจมาก เธอจับมือแดร์ริลและกระซิบว่า “แดร์ริล เราจะทำยังไงกันดี?”
พวกเขาสองคนไม่สามารถฝ่าออกไปได้แน่ เพราะฝ่ายตรงข้ามมีมากเกินไป
“หยุดนะ”
ฉางเอ๋อตะโกน ใบหน้างามของเธอดูไร้อารมณ์เมื่อมองบรรดาศิษย์ “พวกเจ้าทำอะไรตามใจโดยไม่ถามเหตุผลสักนิด ดูเหมือนว่าเดี๋ยวนี้นิกายเมธาสวรรค์นั้นจะทำตัวไร้เหตุผลยิ่งนัก”
ฉางเอ๋อไม่ได้อยากช่วยแดร์ริล
แต่ว่าเธอก็ไม่อาจปล่อยให้เกิดเรื่องกับแดร์ริลได้ เธอยังต้องอาศัยแดร์ริลให้พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธอ หากว่านิกายเมธาสวรรค์จับแดร์ริลไว้แล้วเธอจะทำอย่างไรล่ะ?
“เธอเป็นใคร?” อลันถามเธอด้วยสีหน้าเย็นชาพร้อมกับสำรวจเธอไปด้วย ก่อนที่จะแค่นเสียงว่า “นี่เป็นเรื่องภายในของนิกายเมธาสวรรค์ เลิกมายุ่งเรื่องของเราได้แล้ว”
“สามหาวนัก”
ทันทีที่อลันพูดจบก็มีเสียงตวาดดังขึ้นก่อนที่โทเฮงสุนจะโผล่ออกมา เขาชี้ไปที่อลันพร้อมคำรามว่า “เจ้ารู้ไหมว่าพระนางเป็นใคร? พระนางคือพระมเหสีฉางเอ๋อที่โด่งดัง เจ้ากล้าพูดเช่นนั้นกับพระนางได้อย่างไร?”
โอ้ว
ตอนนั้นมืดและโทเฮงสุนก็ตัวเตี้ย ดังนั้นคนของนิกายเมธาสวรรค์จึงไม่ได้ใส่ใจเขา พวกเขาต่างก็ผงะไปเมื่อได้เห็นคนแคระและได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกมา
‘อะไรนะ?’
