คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1898

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1898

อีเวตต์กัดริมฝีปากขณะที่มองแดร์ริลอย่างโกรธขึ้ง เธอกระทืบเท้าอย่างโมโห “ทำไมคุณถึงอยู่กับพระนางได้? คุณเป็นอะไรกับพระนางกันแน่?”

“ผม-”

แดร์ริลรู้สึกจนปัญญาแต่เขาก็รีบปลอบอีเวตต์ “อีเวตต์ที่รักของผม อย่าเข้าใจผิดนะ ผมไม่ได้มีอะไรกับพระนางทั้งนั้น แต่ว่าผมกับพระนางเจอเรื่องลำบากมาด้วยกันมากมายช่วงหลายวันมานี่ แล้วผมจะอธิบายให้คุณฟังทีหลัง”

อีเวตต์หยุดพูดเมื่อได้ยินคำอธิบายของแดร์ริล

ไดอาน่าและคนของดินแดนพฤกษาสวรรค์ต่างก็เข้ามารวมตัวกันและคุยกับแดร์ริล

แดร์ริลนั้นเดาถูกว่าพวกคนของนิกายเมธาสวรรค์นั้นลงเขามาเพื่อเดินทางและกำลังอยู่ในระหว่างการเดินทางกลับเมื่อเสร็จสิ้น

หลังจากที่ได้ทักทายกันถ้วนหน้าแล้ว แดร์ริลก็เดินตามไดอาน่าและคนอื่น ๆ กลับไปที่นิกายเมธาสวรรค์ เขายังเชิญฉางเอ๋อให้ไปด้วยกัน

หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ ฉางเอ๋อก็ตกลงที่จะไปด้วย

ถึงอย่างไรหยางเจียนก็ออกคำสั่งให้คนของเขาตามล่าฉางเอ๋อไปทั่วทั้งทวีปโมอาน่าเหนือ เธอจึงไม่มีที่ไหนปลอดภัยให้ไป นิกายเมธาสวรรค์อาจจะเป็นสถานที่ซึ่งเหมาะให้หลบหนีก็ได้

หลังจากเดินขึ้นเขามาหลายชั่วโมง แดร์ริลก็มาถึงประตูขึ้นเขาพร้อมกับศิษย์ของนิกายคนอื่น ๆ

ทันทีที่มาถึงประตู แดร์ริลก็รู้สึกได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ ทางเข้านั้นควรจะเงียบสงัดเพราะว่าเป็นยามดึกและมีเพียงคนเดินเฝ้ายามไม่กี่คน แต่ว่าคืนนี้ศิษย์ทั้งหมดที่ไม่ได้ออกเดินทางต่างก็มารวมตัวกันที่ลานหน้าห้องโถง พวกเขาต่างก็ดูจริงจังและตื่นเต้น

มีร่างองอาจร่างหนึ่งยืนอยู่เงียบ ๆ ตรงทางเข้า

แดร์ริลเห็นร่างนั้นแต่ไกล ผู้นั้นใส่ชุดสีขาวนวล เขาดูอายุประมาณ 40 ปี กลิ่นอายกดข่มจากร่างทำให้เหมือนว่าเขานั้นเป็นอมตะ แม้ว่าเขาจะอยู่ไกลแต่แดร์ริลยังรู้สึกได้ว่าทุกคนหายใจอย่างประหม่า

แดร์ริลยิ่งตกใจเมื่อรับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของคนผู้นั้น

ให้ตายสิ

ความแข็งแกร่งของเขานั้นไม่สามารถหยั่งได้ แดร์ริลไม่สามารถแม้แต่จะบอกระดับการบ่มเพาะของเขา ‘ใครกันล่ะเนี่ย?’

ไดอาน่า อลัน และศิษย์คนอื่นด้านหลังต่างก็พากันตื่นเต้นยินดีอย่างยิ่งเมื่อได้เห็นคนผู้นั้น พวกเขาเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเอ่ยทักทายอย่างนอบน้อม

“ท่านประมุข”

“พวกเรายินดีนักที่ได้พบท่าน ท่านประมุข”

“ยินดีกับท่านประมุขที่ออกจากการจำศีลแล้ว”

เวร

แดร์ริลตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น

เขาคือประมุขของนิกายเมธาสวรร์ค์นั่นเอง ไม่น่าแปลกใจที่พลังของเขาจะแข็งแกร่งจนน่าสะพรึง สำหรับคนที่อยู่ใกล้กับระดับเทพยุทธ์อย่างแดร์ริลก็ยังไม่สามารถบอกได้ว่าคนผู้นี้อยู่ในระดับใดกันแน่

ชายผู้นั้นหัวเราะ

ท่านปรมุขยิ้มบางก่อนยกมือขึ้น “ไม่จำเป็นต้องมีมารยาทอะไรให้มากความ ข้าเพิ่งออกมาจากการจำศีกและรู้ว่าพวกเขากำลังกลับมาจากการเดินทาง จึงได้มารออยู่ที่นี่”

ท่านประมุขกวาดตามองบรรดาศิษย์และพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

“ใช่แล้ว พลังของข้าเพิ่มพูนขึ้นมากเมื่อได้ใช้เวลาจำศีล ดูเหมือนว่าพวกเจ้าก็ทำงานอย่างหนักเช่นกัน”

อะไรนี่?

ขณะที่เขาพูด สายตาเขาก็เลื่อนไปเห็นฉางเอ๋อ สีหน้าของเขาแข็งค้างทันใด เขาตกใจมาก

อึดใจต่อมาท่านประมุขก็เดินเข้าไปหาฉางเอ๋ออย่างยินดี เขานั้นประหลาดใจแต่ก็ยิ้มและเอ่ยว่า “นิกายเมธาสวรรค์ยินดีอย่างยิ่งที่ได้ต้อนรับท่านเทพธิดาฉางเอ๋อ”

ท่านประมุขมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า น้ำเสียงของเขาก็สุภาพ

“หลี่ว์ตงปิน” ฉางเอ๋อยิ้มและตอบว่า “คิดไม่ถึงเลย เราไม่ได้พบหน้ากันมาพันปีแล้ว ดูเหมือนว่าท่านก็ยังชมชอบการเข้าสมาธิจำศีลอยู่” เธอพูดน้ำเสียงสบาย ๆ ดูเหมือนว่าทั้งสองนั้นต่างก็รู้จักกันมานานแล้ว

ให้ตายสิ

แดร์ริลที่ยืนอยู่ด้านข้างรู้สึกว่าในสมองอื้ออึง เขานั้นตกใจจนตัวแข็ง

‘ท่านประมุขก็คือหลี่ว์ตงปินอย่างนั้นเหรอ?’