คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1915
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1915
วอลเตอร์พูดอย่างสบาย ๆ เขาเห็นว่าพอลนั้นจำแดร์ริลได้ แต่ก็เหมือนกับทุก ๆ คนในห้องโถงนี้
ขวับ
สีหน้าพอลเปลี่ยนไปทันใด เขาดูโกรธเกรี้ยวมาก
‘เวร ไอ้โง่วอลเตอร์ กล้าดียังไงไปมีเรื่องกับพี่ใหญ่แดร์ริล?’
เพียะ
วินาทีต่อมาพอลก็ยกมือขึ้นตบวอลเตอร์ เขานั้นใส่แรงทั้งหมดลงไปกับตบฉาดนั้น
วอลเตอร์ยกมือกุมแก้มบวมฉึ่งไว้
“ท่านประธานพอล” วอลเตอร์ร้องตะโกน เขานั้นเกือบจะร้องไห้แล้ว “ถึงแม้ว่าแดร์ริลจะเป็นประมุขสำนักประตูสุราลัย ผมก็ไม่ได้ไปลามปามอะไรเขา แต่ว่าเขาก็ตบผม ผมก็ยอมปล่อยไป อีกอย่างเขาอยากจะช่วยดาราหญิงสองคนนี่ผมก็เลยบอกให้เขาขอร้องผม ไม่เห็นจะมีอะไรผิดเลย”
เพียะ
พอลตบวอลเตอร์อีกฉาด ก่อนตวาด “ไม่เห็นจะมีอะไรผิดเหรอ? แกกล้าพูดว่าไม่มีอะไรผิดเหรอ? แกคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงบอกให้พี่ใหญ่แดร์ริลมาขอร้อง?”
พอลนั้นโมโหมากจนตัวสั่นเทา เขาจ้องวอลเตอร์เขม็งและบอกว่า “วอลเตอร์ ฮาร์ต จากวันนี้เป็นต้นไปแกไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับกาแล็กซี่เอนเตอร์เทนเมนต์อีกแล้ว ฉันขอประกาศว่าจากนี้ไปกาแล็กซี่เอนเตอร์เทนเมนต์จะอยู่ภายใต้ชื่อของพี่ใหญ่แดร์ริล”
อะไรนะ?
ทั้งห้องโถงต่างก็เงียบสงัด
วอลเตอร์นั้นพูดไม่ออก เขารู้ว่าก่อนที่แดร์ริลจะตั้งสำนักประตูสุราลัย เขารู้จักกับนักธุรกิจชั้นนำหลากหลายสาขา แต่นั่นมันก็หลายปีมาแล้ว วอลเตอร์ไม่คิดไม่ฝันว่าประธานพอลที่เขาชื่นชมนั้นจะนับถือแดร์ริลและยกกาแล็กซี่เอนเตอร์เทนเมนต์ให้แดร์ริลไปแบบนั้น
จีเซลล์และลาน่าเองก็ตกใจมากเช่นกัน
พวกเธอเห็นนักธุรกิจตัวฉกาจที่แทบจะยึดครองอุตสาหกรรมทางเทคโนโลยีไว้คนเดียวในจักรวาลโลกยืนอยู่ต่อหน้าแดร์ริลและปฏิบัติกับเขาด้วยความนับถือ
พวกเธอคิดว่าวอลเตอร์และแดร์ริลคงสู้กันจนเละเทะ พวกเธอไม่คิดว่าสถานการณ์จะพลิกผันเช่นนี้
ฝูงชนต่างก็มองแดร์ริลอย่างตะลึง พวกเขาพูดไม่ออก
วอลเตอร์นั้นใช้สถานะหัวหน้าของบริษัทบันเทิงมาบังคับแดร์ริลให้ขอร้อง แต่ว่าเพียงพริบตาแดร์ริลก็กลายเป็นประธานและวอลเตอร์ก็ไม่เหลืออะไรเลย
นี่มันเหลือเชื่อมาก
เครือข่ายความสัมพันธ์ของแดร์ริลนี่มันเป็นอย่างไรกัน? น่าทึ่งเหลือเกิน ไม่แปลกใจเลยว่าเขานั้นเป็นประมุขสำนักประตูสุราลัยและวีรบุรุษที่เคยช่วยจักรวาลโลกไว้
ตึง
ตอนนั้นวอลเตอร์ก็เหงื่อแตกเต็มตัว เขาคุกเข่าต่อหน้าแดร์ริล “ผมขอโทษครัว ประมุขแดร์ริล ผมนั้นตาบอดและล่วงเกินคุณ ได้โปรดเมตตาให้อภัยผมด้วยเถอะ”
แต่ว่าแดร์ริลไม่แม้แต่จะมองเขา บางคนนั้นสมควรได้รับการอภับ แต่ว่าบางคนก็ไม่ควรได้
วอลเตอร์ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นเมื่อเขาเห็นท่าทางไม่แยแสของแดร์ริลที่มีให้ เขาแทบหลั่งน้ำตา
ตอนนี้วอลเตอร์เสียใจมาก หากเขารู้ก่อนหน้านี้ เขาก็คงไม่ห้าวหาญไปยั่วโมโหแดร์ริล แต่ว่าตอนนี้จะพูดอะไรก็สายไปแล้ว
“พี่ใหญ่แดร์ริล”
พอลพูดกับแดร์ริลอย่างนับถือ “ผมไม่เจอพี่มาตั้งนาน คืนนี้เรามาดื่มกันเถอะ”
“เอาไว้ครั้งหน้าแล้วกัน” แดร์ริลโบกมือ “จริงสิ ให้คนอื่นมาบริหารกาแล็กซี่เอนเตอร์เทนเมนต์เถอะ ฉันไม่มีเวลามาทำเรื่องพวกนี้ อีกอย่างช่วยดูแลจีเซลล์กับลาน่าด้วย”
โลกของผู้บ่มเพาะนั้นยังวุ่นวายอยู่ แล้วเขาจะเอาเวลาที่ไหนมาบริหารบริษัทล่ะ?
“ได้ครับ” พอลพยักหน้าทันที
แดร์ริลไม่พูดอะไรอีก หลังจากที่เขากล่าวคำอำลากับพอล เขาก็เดินออกไปจากห้องโถง
โอ้
เมื่อเขาออกไปข้างนอกเขาก็มองเมืองมิดที่เปิดไฟส่องสว่าง เขานั้นยังไม่สามารถผ่อนคลายได้ หัวใจของเขายังหนักอึ้งไปด้วยความทุกข์
ตอนนั้นแดร์ริลก็คิดถึงโซรัน คาร์เตอร์
ตอนนี้ไม่มีอะไรให้เขาทำมากนักในจักรวาลโลก เขาน่าจะไปหาโดน็อกและจัดการล้างแค้นให้พ่อทูนหัว
แม้ว่าเขาต้องตาย แต่เขาก็ต้องล้างแค้นให้พ่อทูนหัว
เขาต้องทำให้ได้ แม้ว่าต้องเอาชีวิตเข้าแลกก็ตาม
