คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 2

บทที่ 2

”ขับให้มันเร็วกว่านี้ไม่ได้รึไง? ถ้าไปสาย ฉันซวยแน่” ลิลี่กล่าวด้วยความเสียอารมณ์หลังจากเห็นแดร์ริลขี่มอเตอร์ไซค์ด้วยความอืดอาด
หลังจากคำพูดได้ออกจากปากของเธอไป ลิลี่ก็พลันรู้สึกผิดที่พูดมันออกไปทันที แดร์ริลจับคันเร่งแล้วบิดจมปลอก ส่งแรงให้มอเตอร์ไซค์ของเขาพุ่งด้วยความเร็วเต็มพิกัด!
ทันใดนั้นก็มีอ้อมกอดโอบร่างของแดร์ริลด้วยความสั่นกลัว สามปีที่ผ่านมา นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขามีความสัมพันธ์ทางกายภาพต่อกัน ความตื่นเต้นพลันปะทุขึ้นจากตัวเขาเนื่องจากแรงกดจากร่างของลิลี่ที่อยู่ข้างหลังเขา กระตุ้นให้เขาบิดคันเร่งของมอเตอร์ไซค์ให้เร็วขึ้นกว่าเดิม
ในที่สุด ทั้งสองก็มาถึงทางเข้าหลักของตึกสำนักงาน ลิลี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีที่มาถึงจุดหมาย ในขณะที่เธอกำลังจะลงจากมอเตอร์ไซค์ เสียงคำรามอันดุดันของเครื่องยนต์ก็ดังขึ้น รถ Audi Q5 ปรากฏขึ้นและเข้ามาจอดข้างๆมอเตอร์ไซค์
แอชตัน อดาจิโอ้ ล็อครถของเขาก่อนจะจัดทรงชุดสูทที่เขาใส่ เขาเดินเข้าไปหาลิลี่แล้วชี้ไปทางแดร์ริล “ลิลี่ที่รัก ผู้ชายคนนั้นคือใครเหรอครับ?”
“เขาคือแดร์ริล” ลิลี่ตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลในขณะที่กำลังลงจากมอเตอร์ไซค์
งานแต่งงานของลิลี่และแดร์ริลนั้นสร้างแรงสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งเมืองตงไห่ ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าหญิงสาวที่นุ่มนวลและงดงามเช่นลิลี่ ลินดัน จะแต่งงานกับเศษขยะ
“โอ้ งั้นเขาก็คือไอ้ขยะเปียกนั่นสินะ” แอชตันกล่าวพร้อมกับพ่นลมทางจมูกด้วยความดูถูก เขาถอดเสื้อตัวนอกของเขาออก แล้วส่งมันให้ลิลี่ “ลิลี่ที่น่าสงสาร ระหว่างทางต้องหนาวมากแน่ๆ สวมนี่สิครับ ผมมีของขวัญมาให้คุณด้วยนะ”
แอชตันเดินกลับไปที่รถของเขาแล้วหยิบเอากล่องที่ค่อนข้างดูหรูหราออกมา
ในกล่องถูกบรรจุไว้ด้วยรองเท้าส้นสูงแสนงดงามที่ทำจากคริสตัล ใครก็ตามที่ได้สวมมันจะต้องส่องประกายความสง่างามและมีระดับแน่นอน
หลายปีก่อน ตระกูลดาร์บี้เองก็ทำธุรกิจเกี่ยวกับแฟชั่นเช่นเดียวกัน ดังนั้น แดร์ริลจึงรู้จักดีไซเนอร์ชื่อดังหลายๆท่าน ถ้าเขาจำไม่ผิดล่ะก็ รองเท้าส้นสูงคู่นี้น่าจะถูกออกแบบโดยดีไซเนอร์ชาวอังกฤษ มีนาห์ ผู้ซึ่งตั้งชื่อมันว่า ‘คำสรรเสริญจากคริสตัล’ มันถูกผลิตเพียง 99 คู่ ในปีนั้น และพวกมันก็ถูกซื้อจนหมดทันทีที่เปิดวางขาย ส่วนใหญ่แล้วพวกมันถูกซื้อไปโดยครอบครัวที่มีชื่อเสียง ต่อให้ตอนนี้เขามีเงินมากพอจะซื้อมัน มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะหาซื้อมันได้สักคู่
คู่ที่อยู่ในมือแอชตันนั้นก็ดูใช้ได้อยู่ แต่คุณภาพของสินค้าดูจะมีตำหนิอยู่เล็กน้อย มันคือของเลียนแบบอย่างไม่ต้องสงสัย
“ลิลี่ ผมรู้ว่าคุณชอบส้นสูงคู่นี้มาตลอด แต่โชคไม่เข้าข้างผมเลย ผมพยายามพลิกแผ่นดินหามันแล้ว แต่ก็ไม่เจอ” แอชตันกล่าวพร้อมกับส่งรองเท้าคู่นั้นให้ลิลี่ “ดังนั้นผมจึงจ่ายเงินกว่าสามแสนเพื่อสั่งทำแบบจำลองของมันขึ้นมา ผมอยากให้คุณสวมมันไปก่อน ให้เวลาผมอีกเดือน ผมจะหาของแท้มาให้คุณใส่เอง”
“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ” ลิลี่ตอบเบาๆและรับรองเท้าส้นสูงมา “ไม่มีทางที่คุณจะหาซื้อของจริงได้ ต่อให้คุณหาเจอ ราคาของมันก็จะสูงจนน่าตกใจ มีคู่หนึ่งถูกประมูลไปในราคา 30 ล้าน เมื่อปีที่แล้ว เพราะฉะนั้น คุณไม่จำเป็นต้องเสียเวลาของคุณหรอก ฉันคิดว่าแบบจำลองคู่นี้ก็สวยดีอยู่แล้ว”
“เอ่อ…” แอชตันถึงกับกลืนน้ำลาย รายได้คร่าวๆทั้งปีของเขาคือ 30 ล้าน ไม่มีทางที่เขาจะใช้มันทั้งหมดกับรองเท้าส้นสูงแน่ๆ เขาทำอะไรไม่ได้อีกนอกจากหัวเราะออกมาด้วยความเคอะเขิน
ในตอนนั้นเองที่แดร์ริลโผล่เข้ามา เขาฉกส้นสูงคู่นั้นมา แล้วปามันลงไปที่พื้น!
“ภรรยาที่รักของผม อย่าไปรับของจากคนอื่นเลย ถ้าคุณชอบมัน งั้นคุณก็ควรบอกสามีของคุณ ผมจะซื้อมันให้คุณเอง” แดร์ริลกล่าวในขณะที่จับมือของลิลี่ เขาลากเธอเข้าตึกสำนักงานไป
“แดริล นายพูดบ้าอะไรของเนี่ย?” ลิลี่ฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ
พวกเขายืนอยู่หน้าทางเข้าของตึกสำนักงาน ในฐานะผู้จัดการทั่วไป เธอต้องสำรวมท่าทีไว้ เธอพยายามแกะมือของเธอออก แต่แดร์ริลจับมือเธอไว้แน่นเกินไป
“หยุดอยู่ตรงนั้น!” แอชตันตะโกนด้วยความเร่งรีบ รองเท้าคู่นั้นทำให้เขาต้องจ่ายเงินสามแสนดอลลาร์ เขาจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆแน่!
“นี่มันหมายความว่ายังไง?” แอชตันกล่าวในขณะที่เขาก้าวเข้าหาทั้งคู่ ชี้หน้าและตะโกนใส่แดร์ริล “ถ้าแกทำรองเท้าคู่นี้พัง ต่อให้แกขายไตก็ไม่มีทางชดใช้ได้หมด แกรู้รึเปล่า!?”
“ประการแรกเลย ลิลี่เป็นภรรยาของฉัน กรุณาอยู่ให้ห่างจากเธอด้วย”
“ประการที่สอง ถ้าภรรยาฉันหนาว เธอควรจะใช้เสื้อของฉัน” เมื่อเขากล่าวจบประโยค แดร์ริลก็หยิบเสื้อของแอชตันมา แล้วโยนมันลงที่พื้น “และประการสุดท้าย อะไรก็ตามที่ภรรยาฉันต้องการ ฉันจะเป็นคนหามาเอง มาตรฐานผู้หญิงแบบเธอไม่ควรต้องมาใส่ของปลอม คืนนี้ ฉันจะให้ของขวัญเธอเป็น คำสรรเสริญจากคริสตัล ของจริง”
“แกมันโง่บรม! ต่อให้ของจำลองก็ยังมีราคาสูงถึงสามแสน! พิจารณาจากซากรถเน่าๆของแก แกกล้าทำเป็นมีปัญญาซื้อมันได้ยังไง!?” แอชตันพลันเต็มไปด้วยโทสะ ในฐานะทายาทของตระกูลอดาจิโอ้ ไม่มีใครกล้าพูดกับเขาอย่างไร้มารยาทแบบนี้มาเป็นปีๆแล้วจนถึงตอนนี้
ที่น่าโมโหมากไปกว่านั้น แดร์ริลไม่แม้แต่จะสนใจเขาและลากลิลี่เข้าไปในตึก
แอชตันถีบไปที่มอเตอร์ไซค์ของแดร์ริลอย่างแรงจนมันล้มลง แต่นั่นไม่ได้ทำให้ความโกรธเขาลดลงเลย เขาจึงบรรเลงลูกถีบอันโกรธเกรี้ยวไปอีกหลายครั้ง
ในขณะเดียวกัน ในห้องทำงานของผู้จัดการทั่วไปแห่งบริษัทเนปจูน…
ลิลี่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ของเธอและมองไปที่แดร์ริลด้วยสายตาที่แข็งกระด้างและเย็นเฉียบ ตัวเธอสั่นเทิ้มไปด้วยความโมโห แอชตันเป็นเจ้าพ่ออสังริมทรัพย์ตัวจริง และผู้ที่อยู่เบื้องหลังของเขาไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากตระกูลอันดับหนึ่งของเจียงหนาน – ตระกูลดาร์บี้!
บริษัทเนปจูนต้องการเงินลงทุนห้าล้านดอลลาร์ และลิลี่เองก็มีแผนที่จะเสนอให้แอชตันร่วมลงทุน หลังจากการอาละวาดของแดร์ริลวันนี้ แอชตันจะต้องเต็มไปด้วยความโกรธแค้นอย่างแน่นอน
‘ฉันไม่น่าพาแดร์ริลออกมาเลย! เขาไม่มีอะไรดีแถมตอนนี้ยังเป็นส่วนเกินที่น่าผิดหวังอีกต่างหาก นี่เป็นคำอธิบายเกี่ยวกับตัวเขาที่ชัดที่สุด!’ ลิลี่คิด

“มัวเอ้อระเหยอะไรอยู่อีก? ออกไปซะ!” ลิลี่กล่าวอย่างเย็นชาหลังจากจ้องมองเขา
“โอ้” แดร์ริลพึมพำ ก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานไป
ลิลี่ทำอะไรไม่ได้นอกจากโมโหยิ่งกว่าเดิมจากความไม่รู้ร้อนรู้หนาวของแดร์ริล ความเกลียดที่เธอมีให้เขามากจนแทบทนไม่ได้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เพื่อนๆของเธอแต่งงานกับบรรดาตระกูลที่มีชื่อเสียงมากมาย สามีของพวกหล่อนคือพวกหัวกะทิ แม้แต่คนที่แย่ที่สุดในพวกเขายังมีบ้านถึงสองหลัง และที่ดีที่สุดมีรายได้ต่อปีถึงพันล้าน
ลิลี่รู้สึกแย่ลงเรื่อยๆเมื่อคิดถึงแดร์ริล บรรดาญาติๆของเธอจะต้องเยาะเย้ยเธออีกครั้งเพราะเขาในงานรวมญาติคืนนี้แน่
“ใครพังมอเตอร์ไซค์ฉันเนี่ย?” แดร์ริลคร่ำครวญอยู่ที่ใต้อาคาร
มอเตอร์ไซค์คันนี้อยู่กับเขามาถึงสามปี! แดร์ริลขี่มันไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อทุกวัน เมื่อเขาเห็นมันอยู่ในสภาพพังยับ มันทำให้เขาเจ็บปวด ไม่ต้องคิดให้มากความ มันแน่นอนอยู่แล้วว่าต้องเป็นฝีมือของไอ้บัดซบแอชตันนั่นแน่
ในตอนนั้นเอง หญิงสาวไม่กี่คนในชุดพนักงานบริษัทก็เดินเข้ามาด้วยรองเท้าส้นสูงของพวกเธอ พวกเธอเป็นพนักงานในบริษัทของลิลี่ และตอนนี้พวกเธอก็กำลังชี้มาทางแดร์ริลและซุบซิบนินทาเขา
“ดูนั่นสิสาวๆ นั่นมันสามีของคุณลินดันไม่ใช่เหรอ แดร์ริลน่ะ?”
“นั่นแหละเขา! ฉันอยู่ที่นั่น ในงานแต่งของเธอ”
“ดูเขาสิ เขากำลังไว้อาลัยให้มอเตอร์ไซค์…”
กลุ่มหญิงสาวทนไม่ไหวอีกต่อไป พวกเธอระเบิดเสียงหัวเราะใส่เขา
แดร์ริลไม่ได้รับรู้การมีตัวตนของพวกเธอด้วยซ้ำ เขาวางมือไปที่มอเตอร์ไซค์ของเขาอย่างอ่อนโยน “เฮ้อ…มอเตอร์ไซค์เพื่อนยาก ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะแก้แค้นให้นายเอง ไม่ต้องห่วง…”
ในระหว่างที่เขากำลังปลอบมอเตอร์ไซค์ของเขาอยู่นั้น เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและต่อสายไปที่เบอร์ของตระกูลของเขา
“ไง นี่ผมเอง แดร์ริล ผมจะยอมช่วยตระกูลเอง แต่มีข้อแม้สองข้อ ข้อแรก หา คำสรรเสริญจากคริสตัล ให้ผม ข้อสอง ผู้ชายที่ชื่อแอชตัน อดาจิโอ้ เขาทำงานภายใต้ตระกูลเราใช่ไหม?ผมอยากเห็นเขาไม่เหลืออะไรเลยแม้แต่ชื่อเสียง”
หลังจากวางสายลง เขาก็ได้รับข้อความมาจากลิลี่ มันมีเพียงคำไม่กี่คำในนั้น ‘คืนนี้มีงานรวมญาติของตระกูลลินดัน ไปหาเสื้อผ้าดีๆใส่ซะ อย่าทำให้ฉันขายหน้า’
***
ณ บ้านพักริมทะเลที่ชายฝั่งทะเลใต้ ที่ๆทุกคนสามารถมองเห็นทะเลทั้งหมดได้จากมุมนี้ และมันก็คือที่ๆหัวหน้าตระกูลดาร์บี้นัดเจอแดร์ริลเพื่อคุยธุระ
*************************************
แดร์ริลนั่งอยู่ที่ม้าหินโดยที่ไม่สนใจจะพูดอะไรสักค่ํา เมื่อหัวหน้าตระกูลดาร์บนั่งตรงข้ามเขา ชายคนนี้คือ เดรค ดาร์บี้

ผู้เป็นลุงฝายพ่อของเแดร์ริล

เมื่อเห็นท่านั่งของแคร์ริล เดรคพลันพูดติดตลกออกมา “โอ้ แดร์ริล แม้จะผ่านมาสามปีแล้ว แต่หลานก็ยังเป็นเด็กที่ไม่มัดระวังตัวเหมือนเดิมเลยนะ” “คุณลุง เข้าเรื่องเลยเถอะ ผมมีเรื่องอื่นต้องไปจัดการอีกในคืนนี้ลุงบอกว่าตอนนี้การเงินของครอบครัวกําลังติดหนี้ บอกผมหน่อย เท่าไหร่?” แคร์ริลหยิบเชอรีลูกใหญ่เข้าปาก แล้วเริ่มเคี้ยว “ก็…ความจริงแล้วมันไม่ได้มากอะไร.” เดรคอําถึงขณะที่เกาศรีษะไปด้วย ในฐานะหัวหน้าตระกูล แน่นอนอยู่แล้วว่าเขาเคยผ่านการประชุมสําคัญมาแล้วนับไม่ถ้วน แต่พอตกอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องเป็นฝายขอความช่วยเหลือเสียเอง เขาต้องใช้ความระมัดระวังระดับหนึ่งในการพูดเลยทีเดียว “เราเป็นหนี้สามพันล้านดอลลาร์…” “อะไรนะ!? สามพันล้านดอลลาร์!?” แคร์ริลคิด “เอ่อ..คุณลุง ผมมีธุระต้องทําพอดีไปว่าผมควรไปได้แล้ว” แดร์ริลกล่าวด้วยความมืดมน เขายืนขึ้นและกําลังจะจากไป “โอ้ แคร์ริลหลานรัก!” เดรครีบพูดอย่างเร่งรีบ “แดร์ริล ตระกูลของเราต้องการเงินทุน! หากไม่มีมัน ทุกอย่างที่เราสร้างมาจะสูญเปล่า! ข้อแม้สองข้อที่หลานว่ามาเป็นอันตกลง แอชตัน อดาจิโอ้ จะไม่เหลืออะไรเลยตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป และ คําสรรเสริญจากคริสตัล เองก็กําลังมาถึง” “คุณลุง ผมก็อยากจะช่วยนะ แต่ผมจะเอาไปเงินจํานวนมหาศาลขนาดนั้นมาจากไหน?” แดร์ริลกล่าว เขาถอนหายใจออกมายาวเหยียด “แคร์ริล หลานอยากเห็นตระกูลของเราล่มสลายไปต่อหน้าต่อตาหรือไง? หลานมีเงินอยู่ 3.2 พันล้านในบัญชีธนาคาร!” เดรคหมดหวังอย่างแท้จริง “เราจะลืมรากเหง้าของเราเองไม่ได้!” แดร์ริลยิ้มอยู่ตลอด จนกระทั่งเขาได้ยินคําพูดพวกนั้น รอยยิ้มก็ค่อยๆจางหายไป “คุณลุง ย้อนกลับไปตอนที่ผมซื้อหุ้นของเซาธ์อีสต์ ปิโตรเลียม ภรรยาของลุงบอกว่าผมเป็นพวกไม่มีอะไรดี และต้องการที่จะฮุบเงินของตระกูลไว้เป็นของตัวเอง! คนในครอบครัวนับร้อยด่าทอผม แล้วไล่ผมออกจากตระกูล มีสักคนไหมที่จะปกป้องผม!?” “พวกคุณเองก็รู้กันอยู่แก่ใจดีว่าเงินทุกๆเพนนีจากทั้งแปดล้านเหรียญนั้น ผมเป็นคนหามาได้ด้วยตัวผมเอง มันไม่เคยเป็นเงินของตระกูลเลย!” “ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผมถูกกระทําต่ํากว่าสุนัข จากการเป็นลูกเขยที่ต้องแต่งเข้าบ้านคนอื่น มีใครสักคนในครอบครัวเข้ามาช่วยผมไหม!?” “ถ้ามันไม่ใช่เพราะพวกคุณขาดเงินทุน พวกคุณคงลืมผมไปแล้ว!” แคร์ริลกําหมัดแน่น ปลดปล่อยความอัดอันออกไปทีละคําๆ “แดร์ริล พวกเราผิดที่ไล่หลานออก พวกเราขอโทษจากใจจริง แต่ตอนนี้ตระกูลของเราต้องการเงินทุนของหลานอย่างมาก” เดรคกล่าวพร้อมกับเดินไปข้างหน้า เขากุมมือของแดร์ริลไว้ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วกล่าวต่อ “แดร์ริล ตราบใดที่หลานยังสนับสนุนตระกูลของเราอยู่ในฐานะหัวหน้าตระกูล ลุงจะมอบตําแหน่งประธานบริษัท แพลตตินั่ม ให้ ส่งบัตรประชาชนของหลานมาสิ แล้วไปที่ตึกของบริษัทแพลตตินั่มวันพรุ่งนี้ เลขาจะรออยู่ที่นั่นคอยบอกรายละเอียดให้หลานเอง” บริษัทแพลตตินั่มเป็นบริษัทที่ทําธุรกิจด้านการบันเทิง และมีอัตราการเติบโตสูงที่สุดในบรรดาธุรกิจที่ตระกูลดาร์บีดูแลอยู่ ดาราชื่อดังหลายคนอยู่ใต้สัญญาของบริษัทนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมา บริษัทแพลตตินั่มนั้นอยู่ใต้การจัดการของผู้เป็นภรรยาของเดรค ค่อนข้างน่าแปลกใจที่เขายินยอมที่จะยกทั้งบริษัทให้แดร์ริล “แน่นอน ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อน” แดร์ริลกล่าวหลังจากที่ใช้เวลาไตร่ตรองอยู่พักหนึ่ง แม้ว่าการซื้อบริษัทแพลตตินั่มในราคาสามพันล้านดูจะไม่ค่อยคุ้มเท่าไหร่ แต่เขาก็ยอมผ่อนปรนให้หลังจากเห็นหัวหน้าตระกูลกําลังจะหลั่งน้ําตาออกมา แดร์ริลจากไปหลังจากกล่าวจบ คืนนี้มีงานรวมญาติของตระกูลลินดัน แต่แคร์ริลมีเรื่องสําคัญอื่นต้องไปทําก่อน นั้นคืองานรวมรุ่นของเขานั้นเอง งานรวมรุ่นกําลังใกล้จะเริ่มและเขาเองก็ไม่อยากจะไปสาย เขาอยากจะเจอเพื่อนสมัยมัธยมปลายของเขาที่ไม่ได้ติดต่อมานาน ห้องของเขาทั้งห้องจะรวมตัวกันวันนี้ แม้แต่คุณครูสุดสวยประจําห้องเขาก็จะมาด้วยเช่นกัน