คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 210

พวกดาร์บี้ที่มาจากบ้านนอก ทำไมพวกเขาถึงมีเงินมากจนซื้อวิลล่าที่มีวิวที่ดีที่สุดได้?

พนักงานตอบด้วยรอยยิ้ม “มาดาม วิลล่าหลังนี้ถูกซื้อไปเรียบร้อยแล้วตั้งแต่สัปดาห์ที่ผ่านมาค่ะ มันถูกจัดการจากภายใน ฉันจึงไม่รู้ข้อมูล”

ภายใน?

ซาแมนธาไม่พอใจ เธอกล่าว “ฉันจะจ่ายมากกว่า เธอช่วยทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้หน่อยได้ไหม? ฉันอยากได้วิลล่านั่น”

ทำเลของวิลล่านี้ดีมาก และราคาของมันก็จะพุ่งสูงขึ้นในอนาคต ตอนนี้ลูกสาวของเธอสามารถซื้อมันได้จากเงินที่ได้จากการไลฟ์สตรีมของเธอ การเพิ่มเงินเข้าไปอีกนิดหน่อยเพื่อให้ได้มาซึ่งวิลล่าที่ดีที่สุดจะเป็นไรไป?

“ฉันต้องขอโทษด้วยค่ะ แต่ฉันตัดสินใจเรื่องนี้ไม่ได้” พนักงานกล่าวขอโทษ

ซาแมนธามืดมน เธอหันหลังไปหาลิลี่แล้วกล่าว “โทรหาเจด เธอเป็นประธาน เราต้องการวิลล่านี้ ฉันจะถามเธอเรื่องนี้”

…

เรือนจำ

ทุกที่ที่แดร์ริลไป มันจะมีคนตามเป็นสาย หลังจากจัดการเทรนท์ลงเมื่อวาน ลูกน้องพวกนั้นก็หันมาพักพิงเขาแทน

แดร์ริลเริ่มสนิทกับเชสเตอร์ ถึงขนาดที่ว่าพวกเขาพูดคุยสัพเพเหระได้ทุกเรื่อง

แน่นอน ทั้งคู่ยังไม่ได้บอกตัวตนที่แท้จริงของตนเอง วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เชสเตอร์จะอยู่ในคุก เนื่องจากหลักฐานที่ไม่เพียงพอ เจ้าหน้าที่ตำรวจจึงไม่มีทางเลือกนอกจากปล่อยเขาไป

ก่อนที่เขาจะไป เชสเตอร์เขียนเบอร์ติดต่อใส่กระดาศแล้วมอบมันให้แดร์ริล เขากอดแดร์ริลแล้วกล่าว “น้องชาย ฉันจะไปก่อน เมื่อนายออกมาแล้ว อย่าลืมติดต่อมาล่ะ! ติดต่อกันไว้!”

“แน่นอน!” แดร์ริลยิ้ม เขารอให้เชสเตอร์กล่าวสิ่งนี้เพื่อที่เขาจะมีโอกาสสนิทกับเชสเตอร์มากกว่านี้

เชสเตอร์ไม่ได้กล่าวอะไรอีก เขาจับไหล่ของแดร์ริลแล้วจากไป

วันต่อมา แดร์ริลเองก็ถูกปล่อยตัวเช่นกัน ญ ประตูเรือนจำ เมแกนขานเรียก “พี่ชายที่แสนดีของฉัน เป็นยังไง…”

เธอหยุดทันที นี่เธอเป็นอะไรของเธอ? ทำไมเธอถึงยังเรียกเขาว่าพี่ชายที่แสนดีของฉัน? เธออับอายสุด ๆ

“แดร์ริล ข้อมูลอะไรบ้างที่คุณได้มาจากเชสเตอร์?” เธอถามหลังจากสงบใจลงแล้ว

เป็นเวลาเกือบสองสัปดาห์ เมแกนมั่นใจว่ามันจะต้องมีผลลัพธ์ เมื่อเธอมีข้อมูล เธอจะได้รับรางวัล!

แดร์ริลยิ้มอย่างขมขื่น เขากล่าว “มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คุณคิด เชสเตอร์ตื่นตัวมาก ตลอดเวลาในนั้น ความสัมพันธ์ของพวกเราสนิทมากขึ้นเรื่อย ๆ ยังไงก็ตาม ทุกครั้งที่ผมพยายามจะถามหาตัวตนของเขา เขาจะเปลี่ยนเรื่องคุย”

แดร์ริลบอกความจริง เชสเตอร์เก่งด้านการสนทนา เขามักจะระวังสิ่งที่เขาพูดเสมอ

“อะไรนะ? เป็นแบบนี้ได้ยังไง? งั้นนี่มันก็ไร้ค่าเหรอ?” เมแกนกล่าวอย่างผิดหวัง

แดร์ริลแกล้งเธอ—มันไม่ได้ไร้ค่า เขาได้ช่องทางการติดต่อของเชสเตอร์มา
เมแกนคิดว่าแดร์ริลกำลังจริงจัง แดร์ริลแกล้งต่อ เขากล่าว “ใช่ มันเป็นเพราะคุณที่ทำให้ผมอยู่ในคุกถึงครึ่งเดือน โดยไม่มีค่าอะไรเลย ผมจะได้อะไรตอบแทน?”

“คุณไม่ได้อะไรมาเลย! คุณทำภารกิจไมาสำเร็จด้วยซ้ำ!” เมแกนฮึดฮัด

“งั้น ก็ไม่เป็นไร ต่อให้ผมมีข่าวเกี่ยวกับตำหนักอมตะ ผมก็จะไม่บอกคุณ” แดร์ริลหัวเราะเบา ๆ

เมแกนตอบห้วน ๆ “แม้แต่ตำรวจยังสืบสวนพวกเขาไม่ได้ แล้วคุณจะทำได้ยังไง? คุณไม่แม้แต่จะหาข้อมูลอะไรเกี่ยวกับตำหนักอมตะ ตลอดเวลาที่ปลอมตัวด้วยซ้ำ คุณคิดว่ารอบต่อไปคุณจะทำได้รึไง?”

เมแกนกล่าวต่อ “ฉันแม้กระทั่งเรียกคุณว่าพี่ชายที่แสนดีของฉัน เพื่อล่อให้คุณยอมเป็นสายสืบ แต่มันไร้ค่า! ฉันไม่น่าเรียกคุณว่าพี่ชายที่แสนดีเลย คุณมันเป็นน้องชายไร้ประโยชน์ต่างหาก เจ้าน้องชายไร้ประโยชน์!” จากนั้นเธอก็วางสาย

‘ให้ตายเถอะ เธอช่างกล้าจริง ๆ! แค่ฉันทำภารกิจไม่สำเร็จ ฉันก็กลายเป็นน้องชายไร้ประโยชร์ของเธอไปเลย’ แดร์ริลชะงักอย่างโง่งม

เขาเรียกแม๊กซี่แล้วกลับไปที่ออฟฟิศ

หลังจากครึ่งเดือนในคุก เขาสงสัยว่าบริษัทจพเป็นยังไงบ้าง เมื่อถูกปล่อยจากคุกแล้วเห็นการจราจร แดร์ริลถอนหายใจ ‘มันดีที่ได้ออกมา อากาศข้างนอกสดชื่นกว่า’ เขาคิด

ในขณะที่เขากำลังจะขึ้นแท๊กซี่นั่นเอง มือถือของเขาก็ดังขึ้น—มันเป็นเชสเตอร์!