คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 226
แอ๊บบี้ใช้ทั้งเส้นสายทั้งอำนาจของเธอเพื่อหาเม็ดยาเทวะเหล่านั้นทุกที่แต่ก็หาไม่เจอ
เม็ดยาเทวะนั้นถูกขายในราคาที่สูงลิ่วถึงห้าพันล้านเหรียญในการประมูลของตระกูลโรเจอร์
แอ๊บบี้ไม่ได้เข้าร่วมการประมูล และเธอก็เสียใจอย่างมากเมื่อได้ยินข่าว
เธอยินยอมจ่ายห้าพันล้าน ต่อให้ห้าหมื่นล้านเหรียญก็ยอม ถ้ามันทำให้เธอไปถึงระดับปรมาจารย์อาวุโส เธอยอมขายบ้าน รถ และกระทั่งบริษัทของเธอเพื่อไปสู่อีกระดับ มันเป็นเป้าหมายชั่วชีวิตของเหล่าผู้บ่มเพาะ!
แดร์ริลมีเม็ดยาเทวะหลายเม็ดบนฝ่ามือ! เม็ดยาเทวะนั้นหายากมากจนแม้แต่นิกายใหญ่ก็ยังไม่มีพวกมัน!
แอ๊บบี้ดีใจสุดขีด!
ยังไงก็ตาม แดร์ริลยิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วหลบมือของแอ๊บบี้ก่อนที่เธอจะหยิบยาพวกนี้แล้วยัดมันใส่ปากเขาทั้งหมดในครั้งเดียว
อึก
เขากลืนพวกมันลงไปหมด
‘อะไร?!’
แอ๊บสั่นสะท้ายแล้วจ้องแดร์ริลก่อนที่จิตสังหารของเธอจะทะลักออกมา
“นี่แกจะเล่นแบบนี้กับฉันใช่ไหม?”
แอ๊บบี้โกรธเกรี้ยวอย่างที่สุด เธอต้องการหวดเขาด้วยแส้เป็นร้อย ๆ ครั้ง!
เขากลืนเม็ดยาเทวะอันหายาก ทั้งหมดในครั้งเดียว!
มันช่างเสียเปล่า! สรรพคุณหลักของเม็ดยาเทวะคือการช่วยให้ผู้บ่มเพาะผ่านอุปสรรคในการทะลวงระดับไปได้
สำหรับปรมาจารย์ขั้นสี่ ยานั่นจะไม่มีผลกับแดร์ริล พวกมันจึงเสียเปล่า
“นี่แกอยากตายใช่ไหม?” แสงจาง ๆ พลันแปรเปลี่ยนเป็นดาบยาวในมือของแอ๊บบี้ก่อนที่เธอจะจรดดาบชี้แดร์ริล!
แดร์ริลกล่าวอย่างเย็นชาในตอนที่ปลายดาบอย่างห่างจากหัวใจเขาเพียง 20 เซนติเมตร “คุณจะไม่มีทางได้เม็ดยาเทวะถ้าเธอฆ่าผม”
‘ไอ้เ-ี้ย! นี่เธอคิดว่าฉันจะให้ยานี่กับเธอหลังจากเธอฟาดฉันไป 20 รอบรึไง? ฉันยอมทิ้งพวกมันทั้งหมดดีกว่า!’
แอ๊บบี้ชะงักแล้วหยุดดาบลงเมื่อเธอได้ยิน
“แกกินยาพวกนั้นลงไปแล้ว ไม่มีอะไรเหลืออีก นี่แกจะโกหกฉันรึไง?” แอ๊บบี้กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ใบหน้าละเอียดละออของเธอดูน่ากลัว
แดร์ริลยิ้มอ่อน “พวกมันก็แค่เม็ดยาเทวะ ผมมีมันเท่าที่คุณต้องการ”
‘อะไรนะ?!’
‘เขามีมันเท่าที่เราต้องการ?’
แอ๊บบี้จ้องแดร์ริลตาไม่กะพริบ
เม็ดยาเทวะนั้นเรียกได้ว่าเป็นยาครอบจักรวาลอันหายากสำหรับผู้บ่มเพาะ! แม้แต่ผู้อาวุโสบางคนในหกพรรคและสำนักหลักยังติดแหง็กไม่สามารถทะลวงระดับได้เพราะพวกเขาไม่สามารถหาเม็ดยาเทวะมาไว้ในครอบครอง
แต่ แดร์ริลกลับกล่าวว่าเขามียามากมาย?
‘เขามีมันจริง ๆ หรือเขาต้องการหลอกเรากันแน่?’
เมื่อเขาเห็นว่าแอ๊บบี้เปลี่ยนท่าทีไปยอย่างรวดเร็วจนเหมือนคนโง่ แดร์ริลจึงรู้สึกพอใจแปลก ๆ กับการได้เอาคืน
แดร์ริลไม่มีความสนใจจะคุยกับเธออีก เขาหยิบภาชนะ ซึ่งชัดเจนว่ามาจากสมัยราชวงศ์ชิง แต่แอ๊บบี้ใช้มันในการตกแต่ง เขาเดินเข้าไปในครัวแล้ววางวัตถุดิบที่ใช้สำหรับเม็ดยาเทวะลงในภาชนะก่อนจะเริ่มปรุงมัน
เม็ดยาเทวะเป็นเม็ดยาที่สร้างได้ง่ายที่สุดเพราะวัตถุดิบที่ต้องการนั้นหาได้ง่าย
แอ๊บบี้ขมวดคิ้ว “นายจะทำอะไร?”
“คุณจะรู้ในอีกไม่นาน” แดร์ริลขี้เกียจเกินกว่าจะอธิบาย เขาเริ่มปรุงยาต่อด้วยท่าทางที่มืออาชีพ แอ๊บบี้ถึงกับตะลึง
ศาสตร์เล่นแร่แปรธาตุจำต้องมีความเข้าใจและประสบการณ์
ความเชี่ยวชาญของแดร์ริลเพิ่มขึ้นก่อนหน้านี้ ดังนั้นระดับขั้นของเขาจึงเพิ่มขึ้นด้วย
เม็ดยาเทวะนั้นจำเป็นต้องใช้เวลามากกว่าสามชั่วโมงในการปรุง
ยังไงก็ตาม สำหรับเขา เขาต้องการเวลาน้อยกว่าชั่วโมงในการปรุงด้วยซ้ำ
โป๊ะ!
แดร์ริลเปิดฝาภาชนะดินเผาออกมาพร้อมรอยยิ้มเมื่อเขาได้กลิ่นอายของโอสถในนั้น
มีเม็ดยาเทวะสองเม็ดในภาชนะ
กลิ่นอายโอสถจาง ๆ อบอวลในห้อง
‘อะไรกัน? นี่เขาฝึกการเล่นแร่แปรธาตุเพื่อปรุงยาเหรอ? แล้วเขาก็ทำสำเร็จด้วย?’
แอ๊บบี้ผงะถอยหลัง ความตกใจปรากฏบนใบหน้าของเธอ ร่างกายของเธอสั่นไหว
แดร์ริลมองเธอด้วยรอยยิ้ม เขามีเม็ดยาสองเม็ดในมือ ก่อนที่เขาจะนำเม็ดหนึ่งเข้าปากตัวเอง!
“นาย!”
แอ๊บบี้กระทืบเท้าด้วยความตื่นตระหนก ‘ทำไมเขาถึงทำแบบนั้น?! ยาเหลืออยู่บนมือเขาแค่เม็ดเดียวเท่านั้น!’
“แดร์ริล ได้โปรด หยุดกินมันเข้าไป! มอบมันให้ฉัน”
