คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 230
“ฉันไม่สนว่านายเป็นใคร แต่ลิลี่เป็นภรรยาของเพื่อนฉัน ฉันมั่นใจว่านายจะไม่ได้ออกไปจากเมืองตงไห่ครบสามสิบสองแน่ถ้านายแตะต้องเธอ”
แด๊กซ์จ้องโดน็อกอย่างเย็นชา “นายทำเรื่องชั่วร้ายอย่างการวางยาผู้หญิงได้ยังไง?”
โดน็อกยังคงรอยยิ้มไว้ เขายังคงดูสงบมาก
ในอีกด้านหนึ่ง ลิลี่ตระหนกแล้วพยายามอธิบาย “แด๊กซ์ ต้องมีการเข้าใจผิดแล้วแน่ ๆ เขาเป็นเพื่อนของฉัน เขาไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก”
โดน็อกมารยาทดีมาก และเขาก็เป็นสุภาพบุรุษ
เขาจะมีความคิดไม่ดีกับเธอได้ยังไง? นั่นมันเป็นไปไม่ได้
แด๊กซ์มองลิลี่อย่างจริงจัง “เชื่อผม ชายคนนี้ไม่ใช่คนดี”
แด๊กซ์ชี้ไปที่เศษแก้วที่แตกบนพื้น “ผมเห็นเขาเทยาลงในแก้วของคุณตอนที่คุณไปห้องน้ำ! เขาต้องการล่อลวงคุณ! มากับผม”
แด๊กซ์คว้ามือของลิลี่
และแด๊กซ์ก็ต้องแปลกใจ เพราะลิลี่ต่อต้านแล้วเดินถอยหลังไป
“แด๊กซ์ ฉันเชื่อว่าโดน็อกเป็นคนดี ฉันไม่ใช่เด็กน้อยนะ ฉันมองคนออก ได้โปรด สนใจแค่เรื่องของคุณเถอะ และอย่ามายุ่งกับฉันเลย” ลิลี่กัดริมฝีปากของเธอ
โดน็อกมอบของขวัญให้เธอมากมายในไลฟ์สตรีม และเขาถึงขนาดออกโรงปกป้องเธอในตอนที่พวกคนที่เกลียดเธอกระจายเรื่องเพ้อเจ้อเกี่ยวกับเธอลงอินเทอร์เน็ต
เขาจะเป็นคนไม่ดีได้ยังไง?
แด๊กซ์กำลังหมดความอดทน
‘ลิลี่เป็นบ้าอะไรของเธอ?’
เธอเลือกที่จะเชื่อคนแปลกหน้ามากกว่าเขา เพื่อนสนิทของสามีเธอเนี่ยนะ?
เสียงของแด๊กซ์หนักขึ้นเมื่อเขาคิดได้ดังนั้น “ไม่ คุณต้องไปกับผม แดร์ริลรู้รึเปล่าว่าคุณมาพบหมอนี่?”
แดร์ริล?
ลิลี่รู้สึกขัดแย้งในใจเมื่อได้ยินชื่อของเขา
เธอคิดว่าแดร์ริลยังอยู่ในคุกสักแห่งหลังจากที่ครอบครัวของเธอหลอกเธอและไล่เธอออกมาจากตระกูล เธอหาเขาไม่เจอในเวลาที่เธอต้องการที่สุด ดังนั้นเธอจึงไม่คาดหวังอะไรจากเขาอีก
ในทางตรงกันข้าม โดน็อกยังดีกว่าสามีของเธอมากมาย
ลิลี่ไม่สนใจจะอธิบายอีกเมื่อเธอคิดได้ดังนั้น เธอเดินไปหาโดน็อกแล้วหันหลังให้แด๊กซ์พร้อมกัดริมฝีปากของเธอ
โดน็อก ผู้ซึ่งนั่งเงียบ ในที่สุดก็กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อน “ลิลี่ แด๊กซ์นั่นรบกวนคุณเหรอ?”
ลิลี่ไม่ตอบ เธอพยักหน้าเงียบ ๆ
สิ่งที่เธอต้องการมีเพียงอยากให้แด๊กซ์หยุดรบกวนเธอกับโดน็อก เธออยากให้เขาออกไป
โดน็อกพยักหน้าแล้วยิ้ม “ได้เลย ผมจะจัดการเขาเอง”
เขาปรบมือ
ฟุ่บ
ชายกำยำในชุดดำพลันพุ่งเข้ามาในโต๊ะบูธแล้วจ้องแด๊กซ์อย่างเย็นชาและอันตราย
‘นี่มันเรียกคนของมันมา?’
แด๊กซ์ขมวดคิ้วแล้วเยาะเย้ย “นี่แกอยากจะแตะต้องฉันงั้นเหรอ? นี่แกรู้รึเปล่าว่าฉันเป็นใคร? ทั่วทั้งเมืองตงไห่ ไม่มีใครใจกล้าหน้าด้านต่อฉันคนนี้!”
แนนซี่รีบเข้ามาแล้วตะโกน “เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย?”
‘เขาไม่รู้รึไงว่าแด๊กซ์เป็นใคร ทั้ง ๆ ที่เขาอยู่ในเมืองตงไห่? ช่างเหลวไหล!’
โดน็อกยังคงรอยยิ้มบนใบหน้าในขณะที่เขากล่าวกับแด๊กซ์ “ผมไม่สนใจว่าคุณเป็นใครหรอกนะ แต่นี่มันบาร์ผม และคุณก็อยู่ในเขตของผม คุณเป็นคนแรกที่กล้าสร้างปัญหาที่นี่ ผมคงปล่อยคุณไปไม่ได้ต่อให้คุณเป็นเทพ เพราะคุณยุ่งวุ่นวายกับลิลี่”
โดน็อกยกมือของเขาขึ้นเมื่อกล่าวแบบนั้น
คนของเขาพลันเข้าหาแด๊กซ์ทันที!
ถูกต้อง โดน็อกเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลดิกสัน ตระกูลทรงอำนาจจากเมืองหยุนโจว เมืองหลวงของมณฑล!
เมื่อเธอรู้ว่าชายพวกนั้นจะสู้กับแด๊กซ์ ลิลี่ก็ลังเล แต่เธอเลือกที่จะเงียบ เธอกัดริมฝีปากแล้วหันออกไป เพราะเธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคนพวกนั้น
“กล้าดียังไง!” แนนซี่ทั้งกังวลทั้งโกรธในเวลาเดียวกัน
“ที่รัก คุณควรไปซะ แล้วเรียกคนอื่นมา” แด๊กซ์กล่าวด้วน้ำเสียงใจเย็น ไม่มีความกลัวอยู่บนใบหน้าของเขาแม้แต่น้อย
แนนซี่เคยพบสถานการณ์แบบนี้หลายครั้งตอนที่เธออยู่กับแด๊กซ์ เธอรู้ว่าต่อให้เธออยู่ เธอก็ช่วยอะไรไม่ได้ ทั้งยังอาจเป็นปัญหาให้แด๊กซ์มากกว่าเดิม สิ่งที่ฉลาดที่สุดที่ควรทำคือการขอความช่วยเหลือ
สถานการณ์ในบูธกำลังถึงขีดสุด พวกเขาพร้อมปะทะกันได้ตลอดเวลา
แด๊กซ์ไม่กังวลแม้แต่น้อย เขาเดินไปหาลิลี่แล้วคว้ามือเธอ “คุณต้องไปกับผม คุณเป็นภรรยาของแดร์ริลนะ”
ลิลี่สะบัดมือของแด๊กซ์ด้วยความรำคาฐ “ฉันบอกว่าโดน็อกเป็นคนดี เลิกยุ่งกับฉันสักที!”
