คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 241
“มาดาม เจ้า ‘วิชาเงา’ นี่เจ๋งไหม?!’ แดร์ริลถามอย่างตื่นเต้น
โมนิก้าตอบด้วยรอยยิ้ม “เรียกว่ามันเป็นบันทึกความทรงจำจะถูกต้องกว่า”
หือ? บันทึกความทรงจำ?
ใบหน้าของแดร์ริลค้างด้วยความสับสน นี่เธอล้อเล่นเหรอ? บันทึกความทรงจำจะไปช่วยเขาขโมยคัมภีร์ได้ยังไง?
ในขณะเดียวกัน โมนิก้าก็อธิบายอย่างสุขุม “แปดร้อยปีก่อน เรามีผู้ติดตามนิกายสวรรค์ที่ได้รับฉายาหัวขโมยเทพอันดับหนึ่งในสมัยราชวงศ์ซ่ง เขามีพรสวรรค์ที่ทำให้มืออันช่ำชองของเขาสามารถขโมยทุกสิ่งจากทุกคนที่เขาต้องการโดยไม่มีใครรู้ตัว”
ในตอนนั้น แดร์ริลก็เข้าใจแล้วว่าบันทึกความทรงจำนี้คืออะไร มันเป็นบันทึกของหัวขโมย จากที่โมนิก้ากล่าว หัวขโมยที่ได้รับฉายาหัวขโมยเทพนั้นมีทักษะที่เก่งกาจมาก
“แล้วเกิดอะไรขึ้น?” แดร์ริลตื่นเต้นและต้องการจะรู้เรื่องให้มากกว่านี้
โมนิก้าเทชาลงถ้วย เธอกล่าวต่อหลังจากจิบชา “เขาสามารถไขว่คว้าได้ทุกอย่างที่เขาต้องตา สมัยนั้น มีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้น เมื่อสมบัติทุกชิ้นในพระราชวังถูกขโมยไปในชั่วข้ามคืน และนั่นก็เป็นฝีมือของหัวขโมยเทพ”
‘ให้ตาย! นี่มันเจ๋งมาก!’ แดร์ริลชอบใจ เมื่อเขาเรียนรู้เรื่องการประเมินวัตถุโบราณสมัยเรียนประถม เขายังสนใจในเรื่องประวัติศาสตร์และได้เรียนรู้เรื่องเหตการณ์ของพระราชวังนี้จากหนังสือ เขาได้รู้ว่ายามของพระราชวังในยุคนั้นเก่งกาจมาก ดังนั้นการที่มีใครสักคนที่ไม่ถูกตรวจพบโดยยามพระราชวังจึงเป็นเเรื่องน่าเหลือเชื่อมาก อย่างไรก็ตาม หัวโมยเทพนี้สามารถทำมันได้โดยไม่มีใครรู้สึกตัว
โมนิก้ากล่าวต่อ “ผู้ตรวจการเทพได้เริ่มออกไล่ตามหัวขโมยเทพหลังจากที่เขาได้ก่ออาชญากรรมมากมาย แต่ผู้ตรวจการเทพกลับไม่สามารถจับเขาได้ตลอดหลายปี แต่ด้วยความบังเอิญ หัวขโมยเทพกลับตกหลุมรักกับลูกสาวของผู้ตรวจการเทพ”
“ทว่า เขาไม่ได้รู้เลยว่าหญิสาวนั้นเป็นลูกสาวของผู้ตรวจการเทพ วันหนึ่ง หัวขโมยเทพได้ขโมยของจากบ้านพ่อค้าผู้ร่ำรวยคนหนึ่งและผู้ตรวจการเทพเองก็รู้ล่วงหน้า เขารออยู่ที่บ้านนั้น โชคไม่ดีนัก เขาพลาดพลั้งสังหารผู้ตรวจการเทพในตอนที่เขาพยายามจะหลบหนี”
“หลังจากนั้นไม่นานเมื่อเขาไปเยี่ยมหญิงสาว เขาก็พบว่าเขาได้ฆ่าพ่อตาในอนาคตของเขาลงไป หญิงสาวไม่สามารถได้ใจล้างแค้นได้ เพราะความรักมากมายที่เธอมีให้หัวขโมยเทพ เธอตายลงในอีกสองปีต่อมา”
“หลังจากสูญเสียหญิงสาวไป หัวขโมยเทพต้องทนทุกข์ในความเสียใจและสาบานต่อเทพเจ้าว่าเขาจะไม่มีวันขโมยของอีก แต่เขาก็ไม่ได้อยากให้ทักษะของเขาสาบสูญไปจากโลก เขาตัดสินใจรวบรวมประสบการณ์และองค์ความรู้ที่มีในบันทึกความทรงจำ”
“และบันทึกความทรงจำนั้นก็ถูกเก็บไว้โดยเหล่าประมุขมาเรื่อย ๆ หนึ่งปีต่อมา ท่านประมุขของเราก็กลัวว่าฉันจะเบื่ออยู่ในเกาะนี้ เขาจึงมอบบันทึกความทรงจำนี้ให้”
ด้วยเหตุนี้ โมนิก้าก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้ ฉันจะมอบมันให้นาย ฉันหวังว่ามันจะช่วยนายได้ในอนาคต มันขึ้นอยู่กับนายแล้วว่าจะพัฒนาจากมันได้มากแค่ไหน”
“ขอบคุณครับมาดาม!” แดร์ริลตอบอย่างสุขุมในขณะที่หัวใจก็เต้นตูมตามด้วยความตื่นเต้น
บันทุกความทรงจำนี้ช่างเต็มไปด้วยเรื่องราวความรักที่จับใจและงดงาม
“เอาล่ะ บันทึกนี่เป็นของนายแล้ว กลับบ้านไปศึกษามันซะ” โมนิก้ากล่าว เธอใจเต้นเล็กน้อยเพราะพลันจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้ขึ้นมา สีชมพูฝาด ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ
แดร์ริลพยักหน้า
ประมาณสิบนาทีให้หลัง โมนิก้าได้จัดเรือให้แดร์ริลเพื่อส่งเขากลับเมืองตงไห่
‘ฮ่าฮ่า…ในที่สุดเราก็กลับมาได้! ให้ตายเถอะ ไม่ง่ายเลยสักนิด!’ แดร์ริลคิดในขณะที่นั่งอยู่บนเรืออย่างอิดโรยในขณะที่เพลิดเพลินไปกับสายลมทะเลและความรู้สึกผ่อนคลาย
เกาะนิกายจ้าวสวรรค์นั้นงดงามและมีทิวทัศน์ที่น่าทึ่ง แม้ว่ามันจะทำให้แดร์ริลรู้สึกเหมือนถูกขังไว้แปลก ๆ ก็ตาม แต่เขาได้รับผลประโยชน์มาจากการไปเกาะในครั้งนี้ เมื่อคิดได้แบบนั้น เขารู้สึกมีความสุขที่พกสมุนไพรวิญญาณไปกับเขาด้วยนอกเหนือจากการมีความสุขกับโมนิก้า
‘โอ้ จริงสิ เม็ดยาเทวะ’
เขาพลันนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในระดับปรมาจารย์ขั้นห้าแล้วจึงนำเม็ดยาเทวะออกมาด้วยความตื่นเต้นก่อนจะกินมันลงไป
อึก
เขานำยาเข้าปากโดยไม่ลังเลก่อนจะนั่งรอด้วยความคาดหวัง
เปรี้ยง!
คลื่นน้ำกระจายอย่างรุนแรงจากสนามพลังของเขาในครึ่งชั่วโมงต่อมา เมื่อเขาเปิดดวงตาขึ้น ลำแสงประกายเจิดจ้าก็ส่องออกมาจากดวงตาของเขา
