คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 245
ใบหน้าของแดร์ริลมืดมนลงในขณะที่ดึงมือของลิลี่ พร้อมที่จะพาตัวเธอไป
ในขณะเดียวกัน โดน็อกก็ยืนขึ้นด้วยรอยยิ้ม ขณะมองตัดสินแดร์ริลตั้งแต่หัวจรดเท้า “แกเป็นใคร? ใครอนุญาตให้แกเข้ามา? ไสหัวออกไป!”
ไสหัวไป?
แดร์ริลหัวเราะอย่างเย็นชาในพร้อมกับปลดปล่อยบรรยากาศน่าขนลึกในขณะที่จ้องไปที่โดน็อก “งั้นแกก็คือโดน็อก?”
โดน็อกตอบด้วยรอยยิ้ม “ฉันเอง! เจ้าแด๊กซ์คนเมื่อคืนนั่นคงเป็นเพื่อนของแกสินะ? ฉันเตะตูดมันเองแหละ แกอยากจะจบลงแบบมันอีกคนไหมล่ะ? ถ้าไม่ แกก็ควรไปให้พ้นสายตาฉันได้แล้ว”
คลื่นโทสะก่อตัวขึ้นภายในตัวของแดร์ริล
ดวงตาของแดร์ริลกลายเป็นกระหายเลือด แต่เขายังกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฉันจะบอกแกให้นะ ฉันจะไม่ไปในวันนี้ และฉันก็จะกระทืบแกคืนนี้ด้วย” ประโยคท้ายของเขานั้นดังลอดไรฟันออกมา
ลิลี่กระทิบเท้าของเธอ “แดร์ริล นายพูดอะไรน่ะ? อย่าเพ้อเจ้อ นายเพิ่งจะออกมาจากคุกเพียงเพราะขโมยมือถือสองเครื่อง แล้วตอนนี้นายก็คิดว่าตัวเองเป็นนักเลงแล้วเหรอ?”
แดร์ริลคิดอะไรอยู่? ทำไมเขายังพยายามทำตัวเจ๋งในเวลาแบบนี้?
ลิลี่รู้ว่าเธอถูกวางยา และวิธีที่ดีที่สุดในการออกไปคือการขอร้องโดน็อกให้ปล่อยเธอไป ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าโดน็อกคงไม่มีทางปล่อยเธอ แต่มันก็ยังดีกว่าการไปท้าทายเขา แด๊กซ์ที่ทรงพลังยังต้องถูกทุบตีอย่างหนักโดยพวกเขาเมื่อคืน ไม่มีทางที่แดร์ริลจะสู้คนพวกนี้ได้
“ไอ้หนู เมื่อกี้แกเพิ่งบอกว่าจะกระทืบฉันเหรอ?” โดน็อกถามออกมา เหมือนเขาเพิ่งได้ยินเรื่องตลก เขาหัวเราะแล้วปรบมือ
ทันใดนั้น ชายร่างกำยำก็พุ่งเข้ามาในห้องพร้อมมีดในมือแล้วล้อมแดร์ริลด้วยท่าทางอันตราย
“อ๊า! อย่าทำร้ายเด็กคนนั้น อย่าทำร้ายสาวน้อยแสนสวยของฉัน” กัลวินขัดจังหวะพร้อมรอยยิ้มแล้วดึงมือของลิลี่ “อย่ากลัวไปเลย สาวน้อยของฉัน ดูเธอสิ เธอยืนให้ตรงยังไม่ไหวด้วยซ้ำ มา ให้ฉันกอดเธอ กัลวินทำท่าจะดึงลิลี่มาไว้ในอ้อมแขนของเขาหลังจากกล่าวจบ
“ออกไปให้ห่างฉันนะ!” ลิลี่ตวาดและพยายามจะดิ้นรน แต่เธอไม่มีแรงเลย
เวรเอ๊ย!
ในทันใดนั้น แดร์ริลก็ซัดหมัดใส่กัลวินอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
เปรี้ยง!
หมัดนั้นปะทะที่ใบหน้าของกัลวินก่อนที่เขาจะทันตอบสนอง ร่างของเขาลอยไปบนอากาศก่อนที่จะกระแทกกำแพงอย่างรุนแรง
“แกกล้าดียังไงมาต่อยฉัน!” กัลวิลโซเซยืนขึ้นมา ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาบวมในขณะที่เขาคร่ำครวญออกมาและหายใจไม่ออก
แดร์ริลไม่ได้พูดอะไรและนำตัวลิลี่มาไว้ด้านหลังเพื่อปกป้องเธอ
ทันใดนั้น แรงสีชาดก็สว่างวาบไปทั้งบาร์ ตามมาด้วยดาบกลืนโลหิตที่ปรากฏขึ้นจากอากาศธาตุแล้วมาอยู่ในมือของแดร์ริล
“ฉันไม่ใช่แค่จะกระทืบแกวันนี้ แต่ฉันจะทำให้ทุกคนในห้องนี้นอนกองกับพื้นคืนนี้ด้วย” แดร์ริลสั่งด้วยเสียงเย็นยะเยือกพร้อมกับดาบที่ชี้ตรงไปทางโดน็อก
“ไอ้เด็กนี่ประหลาดจริง ฆ่ามัน!” โดน็อกเรียกคนของเขา
ชายร่างกำยำสิบคนหรืออาจจะมากกว่าพุ่งเข้าหาแดร์ริลเมื่อได้รับคำสั่ง
ในทันใดนั้น ทางเข้าบาร์ก็ถูกเตะเปิดออกพร้อมด้วยชายร่างกำยำกว่า 200 คนพร้อมด้วยมีดในมือ บุกเข้ามาโดยมีเคลันนำ
“ฮอลล์มาสเตอร์!”
“ใครก็ตามที่กล้าแตะต้องฮอลล์มาสเตอร์ของฉันจะต้องถูกสังหาร!”
ชายกว่า 200 คนบุกเข้ามาเหมือนคนบ้า
“จะไม่มีใครรอดจากที่ไปทั้งนั้น ฆ่าให้หมด!” แดร์ริลสั่งอย่างเย็นยะเยือก
ฉับ!
ด้วยเหตุนั้น เคลันก็เหวี่ยงมีดออกไปแล้วออกไปแล้วสังหารสองคนในครั้งเดียว
ภายในห้านาที คนทั้งหมดของโดน็อกก็กองอยู่กับพื้น กัลวินเองก็นอนอยู่กับพื้น เป็นตายไม่มีใครรู้
โดน็อกกำลังนอนขดอยู่บนโซฟา สูทสีขาวของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยสีแดงของเลือด และใบหน้าของเขาก็มีความหวาดกลัวอย่างรุนแรง
“พี่ชาย นี่เป็นการเข้าใจผิด นี่ต้องเป็นการเข้าใจผิดแน่ ๆ ผมไม่เกี่ยว ผมเป็นแค่แฟนคลับของลิลี่” โดน็อกอธิบายอย่างตะกุกตะกักพร้อมหน้าผากที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ
เข้าใจผิด?
ฮ่าฮ่า…
ความน่าสะพรึงกลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแดร์ริล เขาเดินเข้าไปใกล้ชายคนนั้นพร้อมดาบกลืนโลหิตในมือ “แกบอกว่าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิดงั้นเหรอ? พี่น้องของฉันต้องนอนอยู่ในโรงพยาบาลแล้วแกจะบอกว่ามันเป็นความเข้าใจผิดงั้นเหรอ?”
ดาบกลืนโลหิตของเขาแทงไหล่ของโดน็อกหลังจากกล่าวจบ
“อ๊า!”
ดาบนั้นทะลุผ่านหัวไหล่ของโดน็อกไปพร้อมกับเสียงร้องครวญครางเหมือนหมูถูกเชือด
“จำนวนครั้งที่แกแทงพี่น้องฉัน ฉันจะคืนให้แกสิบเท่า!” แดร์ริลเตือนเสียงเย็นพร้อมกับแทงเข้าไปอีกครั้ง
