คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 257
“พวกเธอหัวเราะอะไรกัน? หุบปากซะ!” แคทเธอรีนจ้องไปทั่วทั้งห้อง คลื่นสั่นสะเทือนทะลักออกมาจากสนามพลังอีกครั้ง
ทันใดนั้น ทุกคนในห้องก็หยุดหัวเราะ แต่พวกเขาก็ยังมองไปที่แดร์ริลด้วยท่าทางล้อเลียนอยู่ดี
แคทเธอรีนจ้องแดร์ริล “ดูเธอสิ ทำไมเธอถึงสู้กับเขา? เธอไม่ใช่แด๊กซ์ เธอไม่มีตระกูลทรงพลังหนุนหลัง อะไรทำให้เธอคิดว่าเธอสู้ได้?”
‘เวรเอ๊ย ฉันทำอะไรที่ไหน? ไอ้งั่งเคนท์นั่นดูถูกฉัน ฉันแค่เตะมันคืนไปรอบเดียวเอง’ แดร์ริลคิดกับตัวเองแต่เขาไม่ได้กล่าวมันออกมา
แคทเธอรีนกล่าวต่อ “ฉันไม่สนว่าเธอเป็นใคร แต่ในห้องเรียน พวกเธอทุกคนจะต้องบ่มเพาะพลังและไม่ก่อปัญหาใด ๆ พวกเธอสองคนต่อยตีที่หน้าทางเข้าตั้งแต่วันแรกที่เข้าเรียน นั่นเป็นการไว้เคารพกัน ลงไปที่สนามแล้ววิ่งร้อยรอบซะ”
‘หา? วิ่งร้อยรอบ?’ แด๊กซ์คิด
สีหน้าของแด๊กซ์มืดลง “วิ่งร้อยรอบ? ผมจะไม่วิ่งสักรอบด้วยซ้ำ!”
เมื่อกล่าวเช่นนั้น แด๊กซ์ก็นั่งลงด้วยท่าทางโมโห
‘บัดซบ เธอเสียสติรึไง? ไม่มีใครเคยบอกให้ฉันวิ่งร้อยรอบมาก่อน!’ แด๊กซ์คิด
โดยไร้ซึ่งคำเตือน แด๊กซ์ถูกตบหน้าถึงสองครั้งก่อนที่ใครจะทันตั้งตัว
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!
แคทเธอรีนเดินไปหาแด๊กซ์แล้วตบเขา มันทั้งดังและชัดเจนจนทุกคนในห้องรู้สึกได้ว่าการตบนั้นรุนแรงขนาดไหน
ในทันใดนั้น ใบหน้าของแด๊กซ์ก็บวม แน่นอน ด้วยสภาวะอารมณ์อันร้ายกาจของเขา เขายืนขึ้น และขวานก็ปรากฏในมือของเขา เขาไม่สนว่านังผู้หญิงแคทเธอรีนนี่เป็นใคร ไม่ว่าชายหรือหญิง แด๊กซ์จะไม่ยอมให้ใครมาตบเขาแบบนี้
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่แด๊กซ์จะได้ขยับขวานของเขา แคทเธอรีนก็ตบเขาอีกครั้ง
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!
ใบหน้าอีกซีกของแด๊กซ์บวมเหมือนหมูอีกเช่นเคย เขาจ้องแคทเธอรีนด้วยความโกรธราวกับว่าจะตีเธอได้ทุกเมื่อ
‘ให้ตาย!’ แดร์ริลคิด
เขามองแด๊กซ์เข้าไปในดวงตา จากนั้นเขาก็รีบคว้าตัวแด๊กซ์เพื่อหยุดเขาไว้ “เอาล่ะ เอาล่ะ อย่าโกรธไปเลย ยอมรับมันเถอะ”
ก่อนที่เขาจะกล่าวจบ แคทเธอรีนก็ยกมือของเธอขึ้นแล้วตบแก้มแดร์ริล
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!
ทันใดนั้น แดร์ริลก็รู้สึกเหมือนแก้มของเขากำลังลุกไหม้!
‘บัดซบ เพื่ออะไรเนี่ย? นี่เธอตบฉันทำไม? เวรเอ๊ย! ฉันเป็นผู้บริสุทธิ์นะ!’ แดร์ริลคิดอย่างสับสน
“พวกเธอสองคนสมควรถูกลงโทษจากความผิดที่กระทำไป นี่คือกฎของสถาบันนี้ เธอทำทุกอย่างที่ฉันพูดไป จะเลือกออกไปจากห้องแล้วไม่ต้องกลับมาอีก หรือจะลงไปที่สนามแล้ววิ่ง” แคทเธอรีนกล่าวเตือน
แคทเธอรีนจ้องแด๊กซ์แล้วชูขึ้นมาสามนิ้ว “เธอมีเวลาสามวินาที”
“สาม…”
“สอง…”
‘บัดซบ’ แด๊กซ์สาปแช่งในใจ
แด๊กซ์โมโห ดวงตาของเขาแดงฉาน ไม่ว่าเขาอยากจะจามขวานใส่เธอแค่ไหน เขาก็รู้ตัวว่าไม่มีทางสู้กับแคทเธอรีนได้
ในขณะเดียวกัน แดร์ริลคว้าแขนของเขาไว้ “ไปกันเถอะแด๊กซ์ ไปวิ่งกัน”
ต้องยอมรับว่าแคทเธอรีนเป็นอาจารย์ที่เข้มงวดมาก แค่ในวันแรกของการเรียน พวกเขาก็โดนลงโทษให้วิ่งรอบสนามเสียแล้ว
