คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 267

หากเหล่าศิษย์ของสำนักง้อไบ๊อยู่ที่คฤหาสน์ดาร์บี้ ฟลอเรียนอาจมีโอกาสกับพวกเธอบางคน เขาคิดแบบนั้น

เมื่อได้ยินแบบนั้น ยูมิจึงเดินมาข้างหลังเขาแล้วหยิกเขา “คุณตื่นเต้นอะไรนัก?”

ยูมิรู้ว่าสามีของเธอรู้ว่าตัวเขาเองโรคจิตแค่ไหนในใจ เพราะหากเขาไม่ได้โรคจิต เขาคงไม่ล่วงเกินรีเบคก้า ขยะไร้ค่านี่ต้องเห็นว่าแม่ชีแห่งโชคชะตานั้นสวยมากและเริ่มมีความคิดสกปรกกับเธอแน่

“อะไร? ผมแค่กังวลว่าเหล่าศิษย์แห่งง้อไบ๊จะไม่มีที่อยู่เท่านั้น ผมรู้สึกแย่แทนพวกเธอ” ฟลอเรียนตอบด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

ยูมิจ้องเขาแต่ไม่ได้พูดอะไร

นายท่านชราแห่งดาร์บี้โบกมือของเขาแล้วยิ้มให้แม่ชีแห่งโชคชะตา “เอาล่ะ พวกคุณสามารถอาศัยในคฤหาสน์ของผมได้เลย ทั้งเส้าหลินและง้อไบ๊ต่างก็เป็นมิตรสหายที่ดีต่อกัน นี่จะพัฒนาสายสัมพันธ์ของเราให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น ทำไมผมจะปฏิเสธล่ะ? เรามีห้องมากมายที่นี่อยู่แล้ว”

ในเมื่อพวกเธอมาที่นี่แล้ว เขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากตกลง

แม่ชีแห่งโชคชะตาพอใจ “ขอบคุณ คุณดาร์บี้”

…

ที่โอเรียนทอลเพิร์ล เดคแลนตะโกนด้วยความมั่นใจเมื่อทุกคนมาถึง “ขอห้องวีไอพีที่ใหญ่ที่สุดให้ฉัน!”

พวกเขามีกันเกือบ 70 คน และโอเรียนทอลเพิร์ลก็มีห้องที่รองรับพวกเขาได้ทั้งหมด

“คุณผู้ชายคะ ฉันขออนุญาตดูบัตรวีไอพีของคุณได้ไหมคะ?” พนักงานกล่าวถามด้วยรอยยิ้ม

โอเรียนทอล เพิร์ล มีห้องที่ใหญ่แบบนั้นแค่ห้องเดียว และมันก็เป็นห้องที่รองรับเฉพาะวีไอพี พวกเขายอมให้ห้องมันว่างไว้ดีกว่าจะยอมให้คนธรรมดาเข้าไป ในเมื่อเจ้าของที่นี่ เวย์น วูดดอลล์ ไม่อยู่ในวันนี้ พนักงานจึงต้องขอดูบัตรวีไอพีจึงจะอนุญาตให้พวกเขาใช้มันได้

เดคแลนตกใจแล้วส่ายหัว “ฉันไม่มีบัตรวีไอพี แต่ฉันไม่ขาดเรื่องเงิน แค่จัดห้องให้ฉันก็พอ ได้ใช่ไหม?”

“ฉันต้องขอโทษจริง ๆ ค่ะ คุณผู้ชาย เราเปิดห้องนี้ให้ได้แค่แขกวีไอพีของพวกเราเท่านั้น” พนักงานกล่าวขอโทษ

‘อะไรนะ? มีแค่วีไอพีที่ใช้ได้?’ ทุกคนคิดในขณะที่มองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเป

มันเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้มาทานมื้อค่ำกันในโอเรียนทอล เพิร์ล และหญิงสาวมากมายก็ลงรูปทางอินเทอร์เน็ตเพื่ออวดไปแล้ว

เดคแลนเองก็ตกใจเช่นกัน ไม่แปลกเลยที่โอเรียนทอล เพิร์ล เป็นโรงแรมที่อู้ฟู่ที่สุดในเมืองตงไห่ เขาไม่สามารถใช้ห้องวีไอพีได้หากไม่มีบัตรวีไอพี

เดคแลนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถาม “งั้นฉันทำมันตอนนี้ได้ไหม?”

‘มันก็แค่บัตรวีไอพี คงไม่ได้ทำยากอะไรหรอก’ เขาคิด

พนักงานส่ายหัวอีกครั้ง “ฉันต้องขอโทษจริง ๆ ค่ะ เราต้องมีลายเซ็นของเจ้านายรองรับเพื่อทำมัน เพราะว่าเขาไม่อยู่ตอนนี้ ฉันจึงสมัครให้คุณได้แค่บัตรสมาชิกทั่วไป”

‘เวรเอ๊ย เธอต้องมีลายเซ็นเจ้านายเพื่อทำบัตรด้วยเหรอ?’ เขาคิด

เดคแลนอยากจะไปร้านอาหารอื่น แต่เขาเห็นเหล่าหญิงสาวไม่ต้องการจะไป บางคนในพวกเขาโพสต์ลงโซเชียลมีเดียไปแล้วด้วยข้อความ [หัวหน้าห้องของฉันเลี้ยงมื้อค่ำที่โอเรียนทอล เพิร์ล]

หากเขาบอกให้พวกเขาไปตอนนี้ มันต้องน่าอับอายแน่ ในขณะที่เขาเริ่มจะตื่นตระหนก ในที่สุดเซอร์ซี นิวแมน ก็กล่าวบางอย่างออกมาหลังจากเงียบมาตลอด “ทำไมไม่ให้ฉันลองล่ะ? ฉันลองโทรหาเจ้าของดูได้”

‘ว้าว! เทพธิดาประจำห้องพูดแล้ว!’ ทุกคนคิดอย่างตกใจแล้วหันไปมองเธอ

เธอสวมเสื้อรัดรูปและกางเกงยีนส์ เธอเย็นชา สง่างาม และเย้ายวน ทุกคนรู้ว่าเซอร์ซีรวยที่สุดในเกียวโต คนรู้จักและเส้นสายของเธอดีกว่าเหล่าเด็กร่ำรวยทุกคนในห้อง หากเธอเอ่ยปากเอง มันต้องมีหนทางแน่

เดคแลนดูพอใจและยิ้มให้เซอร์ซี “ผมขอโทษจริง ๆ ที่ต้องรบกวนคุณในเรื่องแบบนี้ ขอบคุณนะ!”

พนักงานนั้นเป็นผู้หญิง แต่แม้แต่เธอก็ยังช่วยไม่ได้ที่จะต้องมองเซอร์ซีอย่างชื่นชม “แน่นอนค่ะมาดาม มันจะเยี่ยมมากหากคุณโทรหาเจ้านายของเราได้”

เซอร์ซีพยักหน้าแล้วหยิบมือถือของเธอขึ้นมา เธอโทรหาเวย์น หลังจากผ่านไปสักพัก เธอก็ได้ยินว่า “ขออภัย เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”

‘มันโทรไม่ติด?’ เธอคิด

ทุกคนได้ยินเสียงระบบตอบกลับ รอยยิ้มบนใบหน้าของเดคแลนก็หายไปเช่นกัน

พนักงานพยายามอย่างมากที่จะยิ้มแล้วกล่าวขอโทษ “ฉันขอโทษจริง ๆ นะคะ ฉันไม่มีสิทธิ์ในการอนุญาตให้พวกคุณใช้ห้องโดยไม่มีคำสั่งจากเจ้านายค่ะ”

เธอเชื่อว่าหญิงงามคนนี้รู้จักเจ้านายของเธอ เวย์น แต่กฎต้องเป็นกฎ หากไม่มีคำสั่งจากเวย์น ไม่ว่าใครก็เปิดห้องไม่ได้