คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 272
เซอร์ซี มุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำ เดินสวนกับแดร์ริลซึ่งกำลังจะเข้าห้องทานอาคารค่ำพอดี
ความคิดแผลง ๆ ก็ลอยเข้ามาในหัว เขาแอบหัวเราะคิกคัก
‘ถ้าหากฉันขโมยกระเป๋าตังและมือถือของเธอ เธอก็จะไม่สามารถจ่ายค่าอาหารได้ มาดูกันดีกว่าว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเดคแลน’
เขาเดินชนเข้ากับเซอร์ซี ขณะเดียวกันเขาแอบหยิบมือถือและกระเป๋าเงินของเธอมาอย่างแนบเนียน
สำเร็จ!
เขาเพิ่งจะศึกษาวิชาเงามาเมื่อวาน เป็นการใช้เพื่อฝึกฝนเป็นครั้งแรกค่อนข้างจะประหม่า แต่มันก็ได้ผล
แดร์ริลสั่นระริกด้วยความตื่นเต้นอยู่ภายในใจ เขาแกล้งขวยเขินและขออภัยเซอร์ซี “ผมขอโทษ ผมเร่งรีบเกินไป ไม่ทันระวังเห็นคุณ!”
แดร์ริลจ้องมองเธออย่างแนบชิด เธอนั้นงดงามมาก สวยงามจริง ๆ
ในระหว่างมื้ออาหารค่ำ เซอร์ซีดื่มน้อยที่สุด แต่ใบหน้าอันงดงามของเธอเป็นสีแดงอ่อน ๆ ผสมกับบุคลิกเย็นชาของเธอ ดูมีเสน่ห์เย้ายวนอย่างอธิบายไม่ได้
การเคลื่อนไหวของแดร์ริลนั้นรวดเร็วและแม่นยำ เธอไม่รู้สึกตัวเลยว่าโทรศัพท์มือถือกับกระเป๋าเงินเธอนั้นหายไปแล้ว
“ไม่เป็นไร” เธอกระหมุบกระหมิบ และเดินจากไป
แม้ว่าแดร์ริล จะตั้งใจเดินชนหรือไม่ก็ตามเธอดูไม่ได้สนใจ แต่ผู้ชายคนอื่น ๆ ในห้องนั้นมีท่าทางไม่พอใจ
ให้นรกแตกตาย ไอ้ขี้แพ้นี่มันกล้ามาเดินชนเข้ากับสาวสวยอย่างเธอได้ยังไง?
สายตาอิจฉากับความรำคาญ และดูแคลนจ้องเขม็งมาที่แดร์ริล
“นายตาบอดหรือไง แดร์ริล? มองไม่เห็นทางเดินของตัวเองสินะ?”
“นายตั้งใจจะเดินชนใช่ไหมล่ะ? ไอ้ปัญญาอ่อน”
คำดูถูกถากถางกระหน่ำไปที่แดร์ริล แต่เขาก็ไม่ได้ให้ความสำคัญและเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของเขา
ขณะที่แต่ละคนกำลังจะแยกย้ายหลังทานมื้อค่ำเสร็จ เดคแลนคอพับหน้าฟาดลงไปบนโต๊ะแกล้งทำเป็นเมามายไม่ได้สติ
คนที่เหลือต่างตกตะลึง เขาคือคนที่จะจ่ายค่าอาหารในมื้อค่ำนี้ เขาจะเมาจนหมดสติได้ยังไง? ถ้าหากเขาไม่จ่าย ก็ไม่มีใครได้กลับ
ไมล์ เข้ามาลูบหลังให้เดคแลนในสภาพขี้เมา
“เดคแลน เดคแลน ได้เวลาไปแล้ว!” เขาตะโกน
เดคแลนไม่ขยับ แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน
‘ว้าว สองคนนี้มันแสดงเก่งจริง ๆ’
แดร์ริลเฝ้าดูด้วยความรื่นเริง
คนอื่น ๆ หลงเชื่อกับแผนลวง คิดว่าเดคแลนเมาหมดสภาพ มีคนมาลากตัวไมล์ออกไปจากเดคแลน “ไม่เป็นไร เขาหลับน็อคไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องตะโกนให้เสียงดัง” เขากล่าว
ไมล์ถามอย่างสิ้นหวัง “เราจะทำอย่างไรกันดี? เรายังไม่ได้จ่ายค่าอาหารค่ำนี่เลย” และเขาหันไปถามบริกร “ได้โปรดบอกพวกเรา ราคาทั้งหมดเป็นเท่าไหร่”
บริกรเดินมาพร้อมกับใบเสร็จ
“คุณครับ ทั้งหมดเป็นราคา ยี่สิบแปดล้านสามแสนห้าหมื่น” เขาตอบ
อาหารมื้อนี้ราคาสูงเกือบ สามสิบล้าน!?
ทุก ๆ คนสะอึก หลายคนมาจากตระกูลเศรษฐีที่ร่ำรวย แต่ก็ไม่เคยเลยกับการจ่ายค่ามื้ออาหารมากมายเท่านี้
ไมล์นั้นถึงกับมึนงง
“เ-ี่ยไรวะ?” เขากร่นด่า “เงินค่าขนมฉันครึ่งปีรวมกัน ยังไม่ถึงห้าล้านเลย!”
เขาพยายามทำเหมือนว่าเขาต้องการจะจ่าย แต่เขาก็ไม่มีปัญญาพอสำหรับมูลค่านี้
คนที่เหลือตกตะลึงจนเงียบสงัด ใครจะมีมากถึงสามสิบล้าน ?
“เดี๋ยวก่อน เราใช้ บัตร VIP ของแดร์ริลในการจองห้องนี้หนิ?” มีเสียงของบางคนแทรกขึ้นมา “แล้วเราลงบัญชีของแดร์ริลไว้ก่อนได้ไหม? ส่วนเดคแลนค่อยมาจ่ายคืนให้เขาในวันพรุ่งนี้”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย แดร์ริลแอบหัวเราะในใจ
‘ไอ้สารเลวพวกนี่ ตอนแรกก็ดูถูกฉันอย่างไม่มีเหตุผล ตอนนี้คิดถึงฉันขึ้นมาทันทีเมื่อมีปัญหา”
บริกรกล่าวขออภัย “ผมขอขอภัยที่จะต้องแจ้งให้ทราบว่าเราไม่สามารถลงบัญชีไว้ได้ แม้กระทั่งแขกคนสำคัญของเรา”
ทั้งห้องเงียบสงัดลงอีกครั้ง ถ้าพวกเขาลงบัญชีไว้ไม่ได้ ก็เป็นการยากที่จะจัดการ
“ฉันจะจ่ายเอง” เซอร์ซีกล่าวขึ้น
ขอบคุณพระเจ้าสำหรับเซอร์ซี พวกเขาชื่นใจเพราะเธอมาจากตระกูลนิวแมนแห่งเกียวโต ราคามื้อนี้คงเป็นเรื่องเล็กน้อย
ขณะเธอกำลังล้วงหาโทรศัพท์ เธอขมวดคิ้วแปลก ๆ โทรศัพท์มือถือและกระเป๋าเงินของเธอหายไป เกิดอะไรขึ้น?
