คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 292
เปรี้ยง!
แดร์ริลซัดฝ่ามือเข้าเต็มหน้าของหมอดูอย่างรุนแรง
“เ-ี่ย!”
หมอดูร้องออกมาในขณะที่กลิ้งไปไกลจากแรงปะทะ เขาตกลงกับพื้นด้วยความมึนงงพร้อมเลือดที่ไหลออกมาจากจมูก
“คุณ…”
เขาชี้ไปที่แดร์ริลด้วยความโกรธแลัความกลัวหลังจากตั้งสติขึ้นมาจากความตกใจได้
“แดร์ริล นี่แกทำอะไร?” เคนท์ตะโกน “แกไปตีเขาทำไม? มารยาทของแกมีบ้างไหม?”
เมแกนเองก็ตื่นตระหนก “แดร์ริล นายทำแบบนั้นทำไม? คำพูดเขาไม่เข้าหูก็จริง แต่เขาเป็นคนที่น่าเคารพ นายทำการไม่เคารพเขาด้วยการตีเขาได้ยังไง”
“ใช่เลย!”
ฝูงชนเห็นด้วยและวิจารณ์แดร์ริล
“พวกฃนายไม่ควรทุบตีเหล่านักพรตเต๋าเพียงเพราะนายยังหนุ่มและแข็งแรงนะ”
“ใช่…”
แดร์ริลเมินทุกคนแล้วเดินไปหาหมอดูด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย เขาคว้าหนวดของชายคนนั้นแล้วยกเขาขึ้น
แคว๊ก!
แดร์ริลออกแรงดึงหนวดออกมา มันหลุดออกมาจากหมอดู
“เห็นไหม เขาแปะหนวด”
แดร์ริลโยนหนวดลงพื้นแล้วมองไปรอบ ๆ
หมอดูกระวนกระวาย “คุณผู้ชาย นี่มันเกินไปนะ ฉันจะสวมหนวดปลอมไม่ได้รึไง?”
“มีกฎบอกเหรอว่าหมอดูสวมหนวดปลอมไม่ได้?”
“เขาแค่ทนไม่ไหว ใช่ไหมล่ะ?”
แดร์ริลยังคงรอยยิ้มเย็นชาก่อนจะฉีกชุดของหมอดูโดยไร้คําพูด
แคว๊ก!
ชุดคลุมขาดออก และชุดภายในก็เผยออกมา ฝูงชนหัวเราะออกมาเมื่อพวกเขาเห็นสิ่งที่ชายคนนั้นสวมอยู่ข้างใน
ช่างเป็นหมอดูที่ทันสมัย! เขาสวมแจ็คเก็ตของไนกี้และสวมกางเกงวอร์มอาดิดาส
ฮ่าฮ่า! ทันสมัยจริง ๆ !
นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นอะไรแบบนี้ ฝูงชนระเบิดหัวเราะออกมา ทุกคนเห็นได้ว่าหมอดูคนนี้เป็นของปลอม
“แก…”
ใบหน้าของหมอดูแดงก่ำและเหงื่อของเขาก็ไหลออกมาพร้อมกับเลือด มันน่าอับอายมาก เขาชี้ไปที่แดร์ริล แต่เขาไม่กล้าพูดอะไรออกมา
เมแกนกระทืบเท้าด้วยความหงุดหงิด เธอทั้งโมโหและละอายใจในเวลาเดียวกัน
‘เขาเป็นมิจฉาชีพ!’ เธอกรีดร้องในใจ เธอไม่อยากเชื่อว่าเธอจะเชื่อคำพูดของเขา
“แกกล้าโกหกฉันกลางที่สาธารณะได้ยังไง?! แกไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร?” เมแกนตำหนิพร้อมหยิบมือถือของเธอออกมา เธอกำลังจะโทรหาลูกน้องของเธอเพื่อขอกำลังเสริม
เมแกนเกลียดพวกหลอกลวงที่สุด มันถือเป็นหายนะที่เขามาหลอกเธอ!
ชายคนนั้นกลัวมากแล้วขอร้องเคนท์อย่างหมดหวัง “นายน้อยฮูห์ ได้โปรดช่วยผมด้วย! ผมไม่อยากโดนจับ!”
‘เ-ี่ยอะไรเนี่ย? ไอ้บ้านี่ไว้ใจไม่ได้และโง่บัดซบ! มันเรียกชื่อฉันออกมาทันทีเลย!’
เคนท์โมโห และเตะเขาอย่างรุนแรง “ไอ้เ-ี้ย! ฉันไม่รู้จักแก?!”
‘ไอ้ไร้ประโยชน์นี่กำลังลากฉันไปซวยด้วยเพราะมันไม่อยากตกงาน!’
เมแกนโทรออกไปสองครั้ง แต่ไม่มีใครรับสาย
ลูกน้องของเธอที่สถานีกำลังอยู่ในหน้าที่อำนวยความสะดวกประชาชนเพราะว่านี่เป็นเทศกาลไหว้พระจันทร์
“ฉันจะปล่อยแกไปวันนี้ ฉันจะไม่ปราณีถ้าแกยังทำมันอีก” เมแกนโกรธมาก เธอโมโหสุด ๆ ที่ไม่สามารถติดต่อลูกน้องได้ “ไปให้พ้น”
ชายคนนั้นพยักหน้าแล้วรีบหนีไป ทิ้งร้านค้าของตัวเองไว้ด้านหลัง
ฝูงชนกระจายตัวออกไปเมื่อเหตุการณ์สงบลง
เมแกนเดินไปหาแดร์ริลอย่างอึดอัดใจ เธอกัดริมฝีปากของเธอแล้วกระซิบ “ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นพวกปลอม”
เมแกนอยากจะขุดรูแล้วหมุดหนีไปด้วยซ้ำ เธอที่เป็นหัวหน้าหน่วยสืบสวนสอบสวนกลับตกหลุมพรางของมิจฉาชีพ?
นี่มันช่างน่าอับอายสิ้นดี
