คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 306
แดร์ริลดื่มไปค่อนข้างเยอะและจบด้วยการมีอาการมึน เขายืนขึ้นแล้วไปที่ห้องน้ำ
หนึ่งในคนของเขาช่วยประคองแล้วถาม “ฮอลล์มาสเตอร์ ผมช่วยพาท่านไปไหมครับ?”
“ไม่เป็นไร” แดร์ริลโบกมือปฏิเสธ
เขาเมาจริง ๆ ความจริงแล้ว เขาเพียงแค่ต้องใช้พลังภายในในการขับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ออกจากระบบร่างกายอย่างที่ผู้บ่มเพาะทำ ยังไงก็ตาม นี่เป็นงานรื่นเริง และทุกคนก็ตั้งใจที่จะเมา
แดร์ริลเดินโซเซลงไปข้างล่าง ห้องน้ำนั้นอยู่ชั้นใต้ดิน
เขาสังเกตได้ว่ากลุ่มคนอยู่ใกล้เข้าเมื่อเขามาถึงชั้นใต้ดิน มีเด็กวัยรุ่นนับสิบคนอยู่และพวกเขาก็ดูเหมือนจะเป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยใกล้ ๆ
แดร์ริลหันไปที่มุมหนึ่งในขณะที่วัยรุ่นคนหนึ่งผู้ซึ่งใช้มือถืออยู่เดินมาชนเขาเข้า
ผลั่ก!
มือถือของเขาเกือบตกลงกัยพื้น
แดร์ริลหมดคำพูด
มันไร้สาระมากที่หมอนี่มาชนเขาทั้ง ๆ ที่มีที่ว่างตั้งมากมายในล็อบบี้
“แกตาบอดรึไงวะ?”
วัยรุ่นคนนั้นหงุดหงิด “เดินมองทางด้วยดิ!” เขาสวมชุดมียี่ห้อ ชัดเจนว่าเขาร่ำรวย
แดร์ริลสับสน ‘เ-ี่ย ทำไมหมอนี่ทำตัวจองหองทั้ง ๆ ที่เป็นคนมาชนฉันเอง?’
วัยรุ่นคนนี้เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยข้าง ๆ ชื่อว่าเลสเตอร์ ร็อค เขามาจากตระกูลร่ำรวย
แดร์ริลพึมพำกับตัวเองในขณะที่มองเลสเตอร์ ชัดเจนว่าชายคนนี้มาจากตระกูลร่ำรวยเพราะเสื้อผ้าที่มียี่ห้อของเขา
“มองหาพระแสงอะไร? ขอโทษฉันสิ” เสียงของเลสเตอร์เย็นชาไม่แยแส
แดร์ริลมองเขาด้วยรอยยิ้ม “ทำไมฉันต้องขอโทษ? นายชนฉันเพราะนายมองมือถือเอง”
‘นี่เขาเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยจริงรึเปล่า? ทำไมหมอนี่ไม่มีมารยาทเอาซะเลย?’
เลสเตอร์โมโห “ว้าว นี่แกไม่ยอมรับผิดเหรอ? แค่ขอโทษตอนฉันบอกให้ทำก็พอ! หยุดตอแ-ลกับฉันได้แล้ว!”
เพื่อนของเลสเตอร์หลายคนเข้าหาพวกเขาแล้วมองแดร์ริลด้วยความไม่เป็นมิตร
“แค่ขอโทษแล้วทุกอย่างจะจบ ทำไมนายต้องเสียพลังงานไปกับการทะเลาะด้วย?”
“นายไม่รู้รึไงว่าเขาเป็นใคร? เขาเป็นนายน้อยเลสเตอร์ผู้โด่งดังในมหา’ลัยของเรา นายกล้าดียังไงไปยั่วเขา?”
นายน้อยเลสเตอร์?
แดร์ริลแทบกลั้นหัวเราะไม่ไหว
มีตระกูลมากมายเหลือเกินในเมืองตงไห่ แดร์ริลสงสัยจริง ๆ มาเขามาจากตระกูลไหนกัน เขาถึงขนาดแต่งตั้งตัวเองเป็นนายน้อย!
นี่เป็นครั้งแรกที่แดร์ริลได้ยินชื่อนายน้อยเลสเตอร์
เขาต้องมาจากตระกูลเล็กแน่
แดร์ริลไม่อยากเสียเวลาทะเลสะกับคนพวกนี้ เขาสูดหายใจเข้าไปลึก ๆ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ “ฉันเองก็ไม่อยากเสียพลังงานไปกับการเถียงกับนาย และฉันก็ไม่ขอโทษด้วย อีกอย่าง ระวังปากหน่อย”
อะไรนะ?
‘นี่มันขู่ฉันเหรอ?’
เลสเตอร์ขมวดคิ้วในขณะที่เขาได้กลิ่นแอลกอฮอล์มาจากแดร์ริล เขาหัวเราะแห้ง ๆ ออกมา “แกต้องไม่รู้จุดยืนของตัวเองเพราะแกเมาแน่ ๆ ! ให้ฉันเรียกสติให้แกเอง!”
ร่องรอยความอันตรายปรากฏบนใบหน้าของเลสเตอร์ เขาเหวี่ยงหมัดใส่หน้าของแดร์ริล
แดร์ริลเป็นแค่คนธรรมดาไร้ความสำคัญใดในสายตาของเขา
เขาคิดว่าแดร์ริลสมควรได้รับบทเรียนที่มาล่วงเกินเขาคนนี้
แดร์ริลแค่นเสียงแล้วยืนนิ่ง
เขาบอกได้เลยตั้งแต่แรกว่าเด็กหนุ่มผู้ร่ำรวยคนนี้เป็นแค่พวกขี้โอ่ เขาไม่มีพลังเลยสักนิดเพราะเขาไม่ใช่ผู้บ่มเพาะ
หมัดของเขาอ่อนแอจนแดร์ริลไม่จำเป็นต้องหลบ
“เลสเตอร์ หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
เสียงอันชัดเจนและรื่นหูตะโกนด้วยความตื่นตระหนก
ร่างอันมีเสน่ห์เดินมาอย่างเร่งรีบ เธอคือดอร่า ซิมป์สัน
แดร์ริลไม่คาดคิดว่าจะเจอเธอที่นี่ พวกเขาแทบไม่ได้ติดต่อกันหลังจากที่แยกกันที่วิลล่า
ดอร่าดูดึงดูดสายตาในวันนี้ด้วยชุดที่แปลกตาออกไป
เธอดูน่ารักและมีร่องรอยของความบอบบางอันน่าดึงดูดจากกระโปรงสั้นของเธอ
เลสเตอร์หยุดแล้วหันไปยิ้มให้ดอร่า “ดอร่า ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่จะสั่งสอนไอ้โง่นี่ให้รู้สำนึก เสร็จแล้วฉันจะตามไป”
งั้นเลสเตอร์ก็เป็นเพื่อนของดอร่า
เขาไล่ตามจีบดอร่ามาตลอดสามปีที่พวกเขาเรียนด้วยกัน แต่เธอไม่ได้สนใจเขา
เลสเตอร์ชวนเพื่อนในคลาสของเขาไปทานอาหารเพราะมันเป็นวันสุดท้ายของวันหยุดเทศกาลไหว้พระจันทร์ และเขาต้องการคว้าโอกาสนี้ในการสารภาพรักกับดอร่า
ดอร่าเดินมาด้วยความเร่งรีบ “เลสเตอร์ เขาชื่อแดร์ริล เขาเป็นเพื่อนฉัน อย่ารบกวนเขา”
“ฉันไม่ได้รบกวนมัน…” เลสเตอร์พยายามอธิบาย
“นายไม่ได้รบกวนเหรอ? แล้วทำไมพวกนายถึงไปอยู่ใกล้เขานัก?!” ดอร่ากระทืบเท้าด้วยความโกรธ
