คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 315
แดร์ริลไม่ได้อยากจะพูดอะไรกับพนักงานขายอีก เขานำแบล็คการ์ดของธนาคารอเมทิสต์ออกมาแล้วโยนลงบนเคาน์เตอร์ เขากล่าวอย่างหมดความอดทน “เร็วเข้า ผมรีบ”
พนักงานขายหลายคนถึงกับตะลึง เพราะไม่รู้ว่าแบล็คการ์ดคืออะไร พวกเธอจึงระเบิดหัวเราะออกมา
หนึ่งในพวกเธออธิบาย “คุณผู้ชาย คุณยังฟังเราไม่ชัดเหรอ สร้อยนี่ราคา 65 ล้านเหรียญ! ไม่ใช่หกหมื่นห้าพันเหรียญ!”
แดร์ริลหมดคำพูด บัดซบ! แค่เจอเพื่อนของภรรยาเขาก็โชคร้ายพอแล้ว นี่ยังต้องมาเจอพยักงานขายห่วย ๆ อีก!
“ผมอยากคุยกับผู้จัดการของคุณ” แดร์ริลถอนหายใจ เป็นไปไม่ได้ที่จะอธิบายให้พนักงานขายพวกนี้เข้าใจ
ผู้จัดการร้านได้เดินออกมาจากด้านหลัง เธอเป็นหญิงสาวอายุประมาณยี่สิบกว่า ๆ และมีรูปร่างดี เธอเหลือบมองแบล็คการ์ดที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์แล้วตะลึง
แน่นอน เธอต้องรู้จักแบล็คการ์ด! มันมีน้อยกว่าสามคนในเมืองตงไห่ที่มีมัน
“สบายดีไหมคะคุณผู้ชาย มีอะไรให้ฉันรับใช้คะ?” เธอถาม
“สร้อยนั่น เร็วเข้าสิ!” แดร์ริลกล่าว
พนักงานขายที่เหลือรีบเดินออกมาแล้วกล่าวเสียงแผ่วกับผู้จัดการ “ผู้จัดการลินน์คะ หมอนั่นมันตัวปัญหา เขาเป็นลูกเขยบ้านคนอื่น เขาเคยถูกจับเพราะขโมยมือถือก่อนหานี้ เขาเคยเข้าคุกด้วย เขาไม่มีปัญญาซื้อมันหรอก เมินเขาไปเถอะค่ะ”
“หุบปาก!” ผู้จัดการตวาดลั่น จากนั้นเธอก็หยิบแบล็คการ์ดไปแล้วรูดมันกับเครื่องรูดบัตร
ติ๊ง ติ๊ง! การชำระเงินสำเร็จ!
ทุกคนตกตะลึง จ่าย 65 ล้านเหรียญ ได้?
นอกเหนือจากนั้น บัตรธนาคารของธนาคารอเมทิสต์ยังแสดงยอดเงินคงเหลือเมื่อทำธุรกรรมสำเร็จ
หมายเลขยาวเป็นหางว่าวแสดงบนหน้าจอคอมพิวเตอร์! หลังจากซื้อสร้อย ยอดเงินของเขายังเหลืออีกหลายพันล้านเหรียญ?
พนักงานขายทั้งหมดตัวสั่น พวกเธอยืนแทบไม่ไหว!
นี่เขาเป็นแค่ลูกเขยบ้านคนอื่นจริงเหรอ? เกิดอะไรขึ้นกัน?
ผู้จัดการร้านเดินมาหาแดร์ริล แล้วส่งบัตรธนาคารคืนให้เขาอย่างสุภาพ “ฉันต้องขอโทษจริง ๆ ค่ะคุณผู้ชาย สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น”
โดยไม่รอให้เธอขอโทษจบ แดร์ริลก็ขัด “ไม่เป็นไร ห่อมันให้ผมเร็วหน่อย”
เขาแค่อยากซื้อสร้อย ทำไมมันวุ่นวายเสียจริง
ผู้จัดการร้านพยักหน้าทันที “ค่ะ ได้ค่ะ แน่นอนค่ะ”
จากนั้นเธอก็หันไปหาพนักงานขายทั้งหมดแล้วตวาด “พวกเธอยังยืนนิ่งอยู่อีกทำไม? ไปสิ ไปห่อสร้อยให้ลูกค้าผู้ทรงเกียรติคนนี้ของเรา”
ในที่สุดพนักงานขายหลายคนก็ตั้งสติแล้วไปห่อสร้อยคอ
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง แดร์ริลก็เดินออกมาจากร้านอย่างเร่งรีบ พร้อมถือกล่องของขวัญ
ไม่ไกลนัก ลินคอล์นและเดนิสยังคงพูดคุยกับลิลี่
เดนิสสรุปว่าคำสรรเสริญจากคริสตัลที่ลิลี่สวมนั้นต้องเป็นของเลียนแบบแน่ เธอจึงไม่หยุดล้อเลียนลิลี่และถามว่าเธอจ่ายไปมากแค่ไหนกับของเลียนแบบนั่น
ลิลี่ส่ายหัว “ฉันไม่รู้ สามีของฉันให้รองเท้านี้กับฉัน”
“ของเลียนแบบเดี๋ยวนี้ดูเหมือนมากเลยนะเธอคิดแบบนั้นไหม?” เดนิสกล่าวออกมาเสียงดังเพื่อเรียกร้องความสนใจ
แดร์ริลมาถึงในตอนนั้นพอดี เขาส่งกล่องของขวัญให้ลิลี่ด้วยรอยยิ้ม “ที่รัก ของขวัญสำหรับคุณครับ”
ลิลี่ดีใจมาก เธอจูบแดร์ริล “ขอบคุณนะที่รัก”
เธอกำลังจะเปิดกล่องของขวัญ
