คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 334

โอฟีเลียชำเลืองมองไปที่แดร์ริลก่อนจะกล่าวต่อ “ถ้าหากมีเรื่องอะไรที่บาดหมางกันระหว่างท่านทั้งสองก็ขอให้สะสางกันเป็นการส่วนตัว”

ในฐานะของท่านประธานหญิงแห่งสมาคมโอสถเจียงหนาน เธอไม่สามารถปล่อยให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นได้

โอฟีเลียใช้สองนิ้วของเธอและสะบัดมันอย่างอ่อนโยนหลังกล่าวจบ

ติ๊ง!

เสียงแหลมดังก้องออกมาจากกระบี่ แม่ชีแห่งโชคชะตารู้สึกถึงคลื่นพลังภายในสะเทือนมาที่เธอ และเธอแทบจะจับกระบี่ไว้ไม่ไหวก่อนที่เธอจะเซไปด้านหลังสองสามก้าว

“มิสเลน แดร์ริลเป็นคนที่ชั่วร้าย เขาได้ละเมิดน้องสะใภ้ของเขาและถึงกับถูกถอดออกจากตระกูล แล้วคนอย่างเขานั้นมีสิทธิอะไรมายืนอยู่บนเวทีแห่งนี้?” แม่ชีแห่งโชคชะตาอธิบายในคงามโกรธของเธอ

ฝูงชนส่งเสียงเกรียวกราวหลังจากได้ยินคำกล่าวของเธอ! พวกเขาเริ่มจะตัดสินและตำหนิ ติฉินนินทาแดร์ริล!

“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ไอ้เจ้าลูกเขยบ้านคนอื่นจะเป็นคนแบบนั้น”

“นี่มันคือสิ่งที่มนุษย์คนหนึ่งจะทำกันหรือยังไง?”

ในขณะเดียวกันเคนท์ไม่สามารถจะอดกลั้นเสียงหัวเราะของเขา “ดูเหมือนแดร์ริลจะหลงระเริงไปกับการกระทำนั้น ถึงขนาดก้าวล่วงพี่สะใภ้ของตัวเอง”

เมแกนหมดคำพูด กัดริมฝีปากของเธอแน่น เธอเชื่อว่าแดร์ริลไม่ใช่คนแบบนั้น อย่างไรก็ตาม แม่ชีแห่งโชคชะตาได้ประกาศกลางสาธารณชนขนาดนั้น มันจะไม่เป็นความจริงได้อย่างไร?

แดร์ริลเลือดขึ้นหน้าด้วยความโกรธขณะยืนอยู่บนเวที

แม่ชีแห่งโชคชะตานั้นไม่ตระหนักถึงความจริง และเธอก็ยังกล้ามาทำเช่นนี้โดยไม่ได้มีความเข้าใจอะไรเลย!?

แดร์ริลก้าวออกมาและกล่าวอย่างเย็นชา “แม่ชีแห่งโชคชะตา ผมขอบอกท่านไว้ตรงนี้เลยว่าผมไม่เคยกระทำการอะไรเช่นนั้น”

เขายังคงกล้าที่จะถกเถียง! หัวใจของแม่ชีแห่งโชคชะตาสั่นสะเทือนไปด้วยความคั่งแค้น นายท่านชราดาร์บี้กล่าวไว้ด้วยตัวเองว่า แดร์ริลได้ละเมิดรีเบคก้า มันจะไม่เป็นจริงได้อย่างไร?

‘ไอ้สารเลวนี่ไม่จิตสำนึกมากพอจะยอมรับในการกระทำของตนเอง เขายังเป็นชายชาตรีอยู่หรือเปล่า?’ แม่ชีแห่งโชคชะตาคิด

โอฟีเลียไม่สามารถช่วยอะไร ได้แต่จ้องมองไปที่แดร์ริลชั่วขณะ “แม่ชีแห่งโชคชะตาการกระทำของเขานั้นได้ล่วงละเมิดกฎของยุทธภพจริง ๆ แต่เราก็ยังอยู่ในระหว่างการจัดการแข่งขัน บางทีคุณอาจจะใจเย็นลงก่อน”

โอฟีเลียมองไปที่แดร์ริลและกล่าว “มากับฉัน”

เธอเดินลงจากเวทีอย่างช้า ๆ ขณะที่แดร์ริลเดินตามหลังเธอไป

พวกเขาเดินไปด้านหลังของเวทีซึ่งเป็นที่โอฟีเลียได้หยุดและหันหน้ามาเข้าหาแดร์ริล “เธอสนใจที่จะไปเยี่ยมชมที่สมาคมโอสถไหม?

ความจริงจะกล่าว โอฟีเลียนั้นงดงามน่าหลงใหล

เธอดูไร้ที่ติจากทุกมุมมองเมื่อได้เห็นเธอแบบใกล้ชิด เธอสูง ผอมเพรียว ขายาวเรียวและใบหน้าที่สวยงาม ไม่มีแม้แต่จุดด่างพร้อยบนตัวเธอ

ความสมบูรณ์ของเธอช่างมีเสน่ห์เสริมกับผมม้วนงอเล็กน้อยของเธอ

อย่างไรก็ตาม สีหน้าท่าทางของแดร์ริลก็ยังคงไม่เปลี่ยนไปและกล่าวอย่างไม่ไตร่ตรอง “ผมไม่สนใจ”

‘สวยแล้วจะมีประโยชน์อะไร? คุณควรจะทำหน้าที่ท่านประธานหญิงสมาคมโอสถแห่งเจียงหนาน มันไม่มีอะไรผิดปกติกับโอสถบูรณะสวรรค์ที่ผมปรุงมันขึ้นมา แต่คุณก็ยังมาตัดสินว่าผมทำไม่สำเร็จเพียงเพราะว่าสีของมันไม่ถูกต้อง’ แดร์ริลคิด

แดร์ริลรู้สึกว่าความคิดของเขาและความสนใจของโอฟีเลียนั้นไม่ตรงกัน เป็นธรรมดาที่เขาจะไม่ให้ความสนใจ

‘ไม่สนใจ?’

โอฟีเลียขมวดคิ้วของเธอเมื่อเธอพบว่ามันน่าขบขัน มีคนนับไม่ถ้วนมากมายอยากจะมีโอกาสใกล้ชิดกับเธอเพราะเธอคือท่านประธานหญิงแห่งสมาคมโอสถ

คำเชิญชวนจากโอฟีเลียคงไม่เกิดขึ้นกับคนทั่วไปแม้กระทั่งในฝันของพวกเขา

อย่างไรก็ตาม แดร์ริลปฏิเสธด้วยความเต็มใจ

ช่างน่าสนใจ

โอฟีเลียถามอย่างสงสัยมาก “ทำไมนายถึงไม่อยากไป?”

แดร์ริลโผงผางตอบ “มันไม่มีอะไรผิดปกติกับโอสถบูรณะสวรรค์ที่ผมปรุง และคุณก็ยังมีหน้ามาบอกผมว่ามันล้มเหลว เพราะอย่างงี้ผมถึงไม่สนใจสิ่งที่คุณทำหรือสิ่งที่พวกคุณเรียกกันหนักหนาว่าสมาคมโอสถ”