คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 360
บทที่ 360
ในขณะเดียวกัน นายท่านชราแห่งดาร์บี้ก็สูดหายใจลึก ๆ แล้วกล่าว “ผู้อำนวยการซัลลิแวน การผ่าตัดจะเริ่มพรุ่งนี้ใช่ไหม? ผมจะพักผ่อนแล้วตอนนี้”
สิ่งที่เขาคิดได้มีเพียงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ดวงตาของเขามืดลงด้วยความโกรธ ดังนั้นเขาจึงต้องการพักผ่อน
เชลลียิ้มแล้วพยักหน้า “ใช่แล้ว การผ่าตัดจะเริ่มพรุ่งนี้ โปรดลดเสียงลงเมื่อนายท่านชราแห่งดาร์บี้กำลังหลับด้วย เขาต้องการการพักผ่อนให้มาก ก่อนจะถึงการผ่าตัดในวันพรุ่งนี้”
ด้วยเหตุนั้น เชลลีก็ออกจากวอร์ดไป
หลังจากเธอออกไป ยูมิก็เดินออกมาแล้วกล่าว “ทำไมพวกเธอไม่กลับไปแล้วพักสักหน่อยล่ะ? ฉันจะอยู่ที่นี่กับฟลอเรียนคอยดูแลคุณปู่เอง”
ทุกคนอยู่ที่นี่มาตลอดตั้งแต่เมื่อคืน ไม่มีใครได้พักเลย
เดรกเองก็เพลีย เขาถาม “พวกเธอสองคนจะอยู่เหรอ?”
“ค่ะคุณพ่อ พวกเราไม่เป็นไรค่ะ” ยูมิยิ้ม “ฟลอเรียนกับหนูจะดูแลคุณปู่เองค่ะ กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะนะคะ”
“ก็ได้ ก็ได้” เดรกสบายใจที่ลูกชายของเขาโชคดีพอที่จะมีภรรยาที่เข้าอกเข้าใจ
เมื่อฟลอเรียนและยูมิยืนกรานจะอยู่ดูแลนายท่านชราแห่งดาร์บี้ เดรกและสมาชิกตระกูลที่เหลือจึงกลับบ้านไปพักผ่อน ไม่นานหลังจากนั้น เขาและสมาชิกตระกูลที่เหลือก็ไปจากโรงพยาบาล เหลือไว้เพียงฟลอเรียนและยูมิตามลำพัง
“ตามฉันมา” ยูมิดึงฟลอเรียนไปที่มุมตึกชั้นสอง
“ยูมิ ทำไมคุณถึงยืนกรานจะดูแลคุณปู่ล่ะ?” ฟลอเรียนบ่น “ผมยังต้องผ่าตัดในวันพรุ่งนี้ และผมต้องการพักนะ”
“พัก? สิ่งที่คุณคิดได้มีแค่พักเหรอ?” ยูมิเตะเขาอย่างแรงแล้วกล่าวอย่างเย็นชา “ทำไมฉันถึงแต่งงานกับขยะแบบคุณกันนะ? คุณไม่ได้แค่จู่โจมน้องสะใภ้ตัวเอง ตอนนี้คุณยังจะบริจาคไขกระดูกอีกงั้นเหรอ? ไม่รู้รึไงว่าผลข้างเคียงมันเป็นยังไง? ไม่ต้องคิดจะกลายเป็นผู้บ่มเพราะะดับสูงเลย เพราะต่อให้คุณบ่มเพาะทั้งวันทั้งคืน คุณก็จะติดอยู่แค่ระดับปรมาจารย์อาวุโสเท่านั้นแหละ”
เธอพูดถูก การบริจาคไขสันหลังเหมือนการมอบกึ่งกลางร่างกายให้ มันจะทำให้เส้นทางในการบ่มเพาะของเขายากมากกว่าคนอื่น
“แล้วผมจะทำยังไงได้?” ฟลอเรียนพึมพำ “ไอ้โง่แดร์ริลนั่นหนีไปแล้ว และมีเพียงผมที่มีไขสันหลังตรงกัน”
“คุณมันขยะจริง ๆ !” ยูมิจ้องเขา “ฉันมีความคิดที่จะสามารถทำให้คุณจะรอดจากการบริจาคไขสันหลังแล้ว”
ฟลอเรียนแทบกระโดดด้วยความยินดี “มันคืออะไรเหรอ?”
เขายอมทำทุกอย่างตราบใดที่เขาไม่ต้องบริจาคไขสันหลัง
ยูมิสูดหายใจแล้วมองไปรอบ ๆ ไม่มีใครบนชั้นสอง และไม่มีกล้องวงจรปิดในพื้นที่นี้เช่นกัน เธอกล่าวอย่างช้า ๆ “ก็ถ้าเขาตาย คุณก็ไม่จำเป็นต้องบริจาค”
“หา?” ฟลอเรียนแทบร้องออกมาเสียงดัง “แต่คุณปู่ยังมีชีวิตอยู่…”
ยูมิจ้องเขาอีกครั้ง “ปู่ของคุณอายุเกิน 70 แล้ว เขามีความสุขกับชีวิตที่ดีและยืนยาวพอแล้ว ในเมื่อเขาป่วยมากตอนนี้ งั้นทำไมคุณไม่ทำให้เขาพ้นทุกข์ซะล่ะ”
‘หา!?’ ฟลอเรียนคิด
ทันใดนั้น หน้าผากของฟลอเรียนก็มีเหงื่อหยดลงมา “ยูมิ นี่คุณ…คุณกำลังบอกให้ผม ฆ-ฆ่าคุณปู่?”
“เบาเสียงหน่อยสิ!” ยูมิดุ “แล้วคุณมีความคิดที่ดีกว่านี้รึไง?”
“แต่… แต่ถ้าผมฆ่าคุณปู่ แล้วผมจะโน้มน้าวสมาชิกตระกูลที่เหลือยังไง? มีเพียงเราสองคนที่อยู่ในโรงพยาบาล หากคุณปู่ตายอย่างกะทันหัน พวกเขาจะสงสัยเรานะ” ฟลอเรียนอธิบาย
“ไม่ต้องห่วง ฉันมีวิธีที่จะทำให้พวกเขาไม่สงสัยเรา” ยูมิยืนยันกับฟลอเรียน
“แต่…” ดูเหมือนเขาจะไม่อยากฆ่าปู่ของตัวเอง
เมื่อเห็นเขาแบบนั้น ยูมิก็ดุ “คุณนี่มันขยะไร้ค่าซะจริง! อยากใช้ชีวิตที่เหลือติดแหง็กอยู่ในระดับปรมาจารย์อาวุโสรึไง? ถ้าอยาก งั้นก็เอาเลย ไปเป็นผู้บริจาคสิ”
เธอหันหลังแล้วเดินไปที่วอร์ดในขณะที่ฟลอเรียนรีบตามเธอไปอย่างรวดเร็ว
ภายในวอร์ด ฟลอเรียนกำหมัดของเขา เขารู้สึกขัดแย้งอยู่ในใจ แต่ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจว่าจะไม่บริจาคไขสันหลังในวันพรุ่งนี้
‘ยูมิพูดถูก คุณปู่ใช้ชีวิตมาอย่างหรูหราอู้ฟู่และยาวนาน เขาเพลิดเพลินกับความร่ำรวยและคำชื่นชมในชีวิตพอแล้ว เขาไม่มีอะไรเสียใจแล้วต่อให้ตายในวันนี้’ ฟลอเรียนคิด
